ما 19 مطالعه را وارد کردیم، که همه آنها به جز دو مورد، کمتر از 200 شرکت‌کننده داشتند. آمنیواینفیوژن از راه سرویکس برای موارد احتمالی یا مشکوک به بند ناف تحت فشار با کاهش در موارد زیر همراه بود: زایمان سزارین کلی (13 کارآزمایی، 1493 شرکت‌کننده؛ میانگین خطر نسبی (RR): 0.62؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.46 تا 0.83)؛ کاهش سرعت ضربان قلب جنین (FHR) (هفت کارآزمایی، 1006 شرکت‌کننده؛ میانگین RR؛ 0.53؛ 95% CI؛ 0.38 تا 0.74)؛ امتیاز آپگار کمتر از هفت در دقیقه پنجم (12 کارآزمایی، 1804 شرکت‌کننده؛ میانگین RR؛ 0.47؛ 95% CI؛ 0.30 تا 0.72)؛ مکونیوم زیر تارهای صوتی (سه کارآزمایی، 674 شرکت‌کننده، RR؛ 0.53؛ 95% CI؛ 0.31 تا 0.92)؛ اندومتریت پس از زایمان (postpartum endometritis) (شش کارآزمایی، 767 شرکت‌کننده؛ RR؛ 0.45؛ 95% CI؛ 0.25 تا 0.81) و بستری مادر در بیمارستان بیش از سه روز (چهار کارآزمایی، 1051 شرکت‌کننده؛ میانگین RR؛ 0.45؛ 95% CI؛ 0.25 تا 0.78). آمنیواینفیوژن از راه شکمی روندهای مشابهی را نشان داد، اگرچه تعداد مطالعات در این زمینه کم بود.

میانگین pH شریان بند ناف در گروه آمنیواینفیوژن بالاتر بود (هفت کارآزمایی، 855 شرکت‌کننده؛ میانگین تفاوت میانگین (MD): 0.03؛ 95% CI؛ 0.00 تا 0.06) و روندی به سمت نوزادان کمتر با pH پائین (کمتر از 7.2 یا طبق تعریف نویسندگان کارآزمایی) شریان بند ناف در گروه آمنیواینفیوژن (هشت کارآزمایی، 972 شرکت‌کننده، میانگین RR؛ 0.58؛ 95% CI؛ 0.29 تا 1.14) وجود داشت.