آمنیواینفیوژن در مدیریت بالینی فشردگی احتمالی یا مشکوک بند ناف در زایمان

تزریق مایع به داخل رحم حین زایمان ممکن است ناهنجاری‌های ضربان قلب جنین را کاهش داده و انجام زایمان سزارین را کم کند.

اکثر زنان، مایع آمنیوتیک کافی برای محافظت از کودک خود در دوران بارداری و زایمان دارند. گاهی حجم مایع آمنیوتیک کاهش می‌یابد، و این وضعیت ممکن است باعث فشرده شدن بند ناف شود. این امر به‌نوبه‌خود منجر به کاهش متناوب تعداد ضربان قلب نوزاد در طول زایمان می‌شود. تزریق مایع به داخل رحم از طریق یک کاتتر از راه دهانه رحم، یا یک سوزن از راه شکم، ممکن است این مشکل و بروز زایمان سزارین را کاهش دهد. علاوه بر این، می‌تواند وضعیت نوزاد تازه متولد شده را در بدو تولد بهبود بخشیده و از عفونت رحم پیشگیری کند. تعداد 19 مطالعه بررسی‌شده، کیفیت متوسطی داشتند و برای اندازه‌گیری خطر عوارض نادر برای مادر بسیار کوچک بودند؛ همه مطالعات به جز دو مورد، کمتر از 200 شرکت‌کننده داشتند.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان: 

استفاده از آمنیواینفیوژن برای مدیریت بالینی فشردگی احتمالی یا مشکوک بند ناف ممکن است از طریق کاهش بروز کاهش تغییرات FHR، بهبودی در معیارهای کوتاه‌مدت پیامد نوزادی، کاهش بروز اندومتریت پس از زایمان و کاهش استفاده از زایمان سزارین، برای مادر و نوزاد مفید باشد، اگرچه محدودیت‌های روش‌شناسی (methodology) برای کارآزمایی‌های بررسی‌شده در اینجا وجود داشت. علاوه بر این، کارآزمایی‌ها برای بررسی احتمال عوارض جانبی نادر اما جدی آمنیواینفیوژن برای مادر، بسیار کوچک هستند. انجام تحقیقات بیشتری برای تایید یافته‌ها، ارزیابی معیارهای طولانی‌‌مدت‌تر پیامد جنین، و ارزیابی تاثیر آن بر نرخ زایمان سزارین در زمانی که تشخیص دیسترس جنینی دقیق‌تر است، مورد نیاز است. کارآزمایی‌ها باید آمنیواینفیوژن را در موقعیت‌های بالینی خاص، مانند کاهش سرعت FHR، الیگوهیدرآمنیوس (oligohydramnios) یا پارگی پرده‌های جنینی پیش از زایمان، ارزیابی کنند.

خلاصه کامل را بخوانید...
پیشینه: 

هدف از انجام آمنیواینفیوژن (amnioinfusion)، پیشگیری یا برطرف کردن فشردگی بند ناف حین زایمان با تزریق محلول به داخل حفره رحم است.

اهداف: 

ارزیابی تاثیرات آمنیواینفیوژن برای فشردگی احتمالی یا مشکوک بند ناف بر پیامدهای مادر و پری‌ناتال.

روش‌های جست‌وجو: 

پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین را جست‌وجو کردیم (31 اکتبر 2011).

معیارهای انتخاب: 

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده از انجام آمنیواینفیوژن در مقایسه با عدم انجام آن در زنان دارای نوزادانی که در معرض خطر فشردگی بند ناف در زایمان هستند.

گردآوری و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها: 

مرور اصلی فقط یک نویسنده داشت (Justus Hofmeyr (GJH)). برای این به‌روزرسانی، دو نویسنده (GJH و T Lawrie) تعداد 13 گزارش کارآزمایی دیگر را از نظر واجد شرایط بودن و کیفیت، ارزیابی کردند. داده‌ها را استخراج کرده و صحت (accuracy) آنها را بررسی کردیم.

نتایج اصلی: 

ما 19 مطالعه را وارد کردیم، که همه آنها به جز دو مورد، کمتر از 200 شرکت‌کننده داشتند. آمنیواینفیوژن از راه سرویکس برای موارد احتمالی یا مشکوک به بند ناف تحت فشار با کاهش در موارد زیر همراه بود: زایمان سزارین کلی (13 کارآزمایی، 1493 شرکت‌کننده؛ میانگین خطر نسبی (RR): 0.62؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.46 تا 0.83)؛ کاهش سرعت ضربان قلب جنین (FHR) (هفت کارآزمایی، 1006 شرکت‌کننده؛ میانگین RR؛ 0.53؛ 95% CI؛ 0.38 تا 0.74)؛ امتیاز آپگار کمتر از هفت در دقیقه پنجم (12 کارآزمایی، 1804 شرکت‌کننده؛ میانگین RR؛ 0.47؛ 95% CI؛ 0.30 تا 0.72)؛ مکونیوم زیر تارهای صوتی (سه کارآزمایی، 674 شرکت‌کننده، RR؛ 0.53؛ 95% CI؛ 0.31 تا 0.92)؛ اندومتریت پس از زایمان (postpartum endometritis) (شش کارآزمایی، 767 شرکت‌کننده؛ RR؛ 0.45؛ 95% CI؛ 0.25 تا 0.81) و بستری مادر در بیمارستان بیش از سه روز (چهار کارآزمایی، 1051 شرکت‌کننده؛ میانگین RR؛ 0.45؛ 95% CI؛ 0.25 تا 0.78). آمنیواینفیوژن از راه شکمی روندهای مشابهی را نشان داد، اگرچه تعداد مطالعات در این زمینه کم بود.

میانگین pH شریان بند ناف در گروه آمنیواینفیوژن بالاتر بود (هفت کارآزمایی، 855 شرکت‌کننده؛ میانگین تفاوت میانگین (MD): 0.03؛ 95% CI؛ 0.00 تا 0.06) و روندی به سمت نوزادان کمتر با pH پائین (کمتر از 7.2 یا طبق تعریف نویسندگان کارآزمایی) شریان بند ناف در گروه آمنیواینفیوژن (هشت کارآزمایی، 972 شرکت‌کننده، میانگین RR؛ 0.58؛ 95% CI؛ 0.29 تا 1.14) وجود داشت.

یادداشت‌های ترجمه: 

این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.

Tools
Information