در بدن زنانی که گروه خونی آنها Rh-منفی است، گاهی اوقات هنگام داشتن جنین Rh-مثبت، در پاسخ به ترکیب متفاوت گلبول‌های قرمز نوزاد، آنتی‌بادی Rh تولید می‌شود. این حساسیت بیشتر هنگام زایمان رخ می‌دهد، اما گاهی اوقات در اواخر بارداری نیز ایجاد می‌شود. این آنتی‌بادی‌ها می‌توانند باعث کم‌خونی، و گاهی اوقات مرگ‌ومیر نوزاد Rh-مثبت در بارداری بعدی شوند. تجویز آنتی-D برای مادر پس از زایمان اول باعث کاهش این مشکل می‌شود. این مرور دو کارآزمایی را با خطر متوسط تا بالای سوگیری (bias) ارزیابی کرد و دریافت که استفاده از آنتی-D در دوران بارداری نیز ممکن است کمک کننده باشد، اگرچه پژوهش بیشتری برای تائید این مزایای احتمالی و شناسایی هرگونه مضرات احتمالی مورد نیاز است.
مطالعات موجود شواهد قطعی را ارائه نمی‌دهد مبنی بر اینکه استفاده از آنتی-D در دوران بارداری برای مادر یا جنین از نظر بروز آلوایمونیزاسیون رزوس D در دوران بارداری یا پس از زایمان، یا از نظر بروز موربیدیتی نوزادی (یرقان) مزایایی داشته باشد (شواهد با کیفیت پائین تا بسیار پائین). با این حال، زنانی که آنتی-D دریافت می‌کنند کمتر احتمال دارد که انجام تست کلیهاور مثبت را در دوران بارداری و هنگام تولد نوزاد Rh-مثبت، ثبت کنند (شواهد با کیفیت پائین). تعداد کمتری از زنانی که در دوران بارداری آنتی-D دریافت می‌کنند ممکن است در بارداری بعدی دارای آنتی‌بادی‌های رزوس D باشند که مزایایی برای جنین دارد، اما این یافته باید در مطالعاتی با طراحی قوی تست شود.
در دوران بارداری، در صورتی که یک زن رزوس منفی (Rhesus-منفی) باشد و جنین او رزوس مثبت (Rh-مثبت)، ممکن است بدن او آنتی‌بادی تولید کند. این آنتی‌بادی‌ها ممکن است به نوزادان Rh-مثبت آسیب برسانند.
ارزیابی تاثیرات تجویز ایمونوگلوبولین آنتی-D پیش از زایمان بر بروز آلوایمونیزاسیون رزوس D در زنان Rh-منفی بدون آنتی‌بادی آنتی-D.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (31 می 2015) و فهرست منابع مطالعات بازیابی شده را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده شامل زنان Rh-منفی بدون آنتی‌بادی‌های آنتی-D پس از هفته 28 بارداری، که آنها را با عدم-درمان، دارونما (placebo) یا رژیم متفاوتی از آنتی-D مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را برای ورود و خطر سوگیری (bias) ارزیابی کرده، داده‌ها را استخراج و دقت آنها را بررسی کردند.
دو کارآزمایی را شامل بیش از 4500 زن که به مقایسه پروفیلاکسی آنتی-D با عدم استفاده از آنتی-D در دوران بارداری پرداختند، در این مرور وارد کردیم. به‌طور کلی، کارآزمایی‌ها در معرض خطر متوسط تا بالای سوگیری قرار داشتند. کیفیت شواهد را برای پیامدهای از پیش مشخص شده با استفاده از رویکرد GRADE (درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی) ارزیابی کردیم.
با توجه به پیامدهای اولیه مرور، به نظر نمی‌رسید تفاوت بارزی در خطرات ایمن‌سازی در مقایسه زنانی که آنتی-D را در هفته‌های 28 و 34 بارداری دریافت کردند با زنانی وجود داشته باشد که آنتی-D پیش از زایمان به آنها داده نشده بود: خطر نسبی (RR) برای بروز آلوایمونیزاسیون رزوس D در دوران بارداری معادل 0.42 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.15 تا 1.17، دو کارآزمایی، 3902 زن؛ GRADE: شواهد با کیفیت پائین)؛ هنگام تولد نوزاد با Rh-مثبت RR معادل 0.42 (95% CI؛ 0.15 تا 1.17، دو کارآزمایی، 2297 زن)؛ و طی 12 ماه پس از تولد نوزاد Rh-مثبت، میانگین RR معادل 0.39 (95% CI؛ 0.10 تا 1.62، دو کارآزمایی، 2048 زن؛ Tau²: 0.47؛ I²: %39؛ GRADE: شواهد با کیفیت پائین) بود. هیچ یک از کارآزمایی‌ها در مورد بروز آلوایمونیزاسیون رزوس D در بارداری‌های بعدی گزارشی را ارائه ندادند.
با در نظر گرفتن پیامدهای ثانویه، در یک کارآزمایی نشان داده شد که زنان دریافت کننده آنتی-D در دوران بارداری، کمتر احتمال داشت که انجام تست کلیهاور (Kleihauer) مثبت (تستی که سلول‌های جنین را در خون مادر تشخیص می‌دهد) را در دوران بارداری (در هفته‌های 32 تا 25) (RR: 0.60؛ 95% CI؛ 0.41 تا 0.88؛ 1884 زن؛ GRADE: شواهد با کیفیت پائین) و هنگام تولد نوزاد Rh-مثبت (RR: 0.60؛ 95% CI؛ 0.46 تا 0.79؛ 1189 زن؛ GRADE: شواهد با کیفیت پائین) ثبت کنند. هیچ تفاوت بارزی برای یرقان نوزادی مشاهده نشد (RR: 0.26؛ 95% CI؛ 0.03 تا 2.30؛ 1882 نوزاد؛ GRADE: شواهد با کیفیت بسیار پائین). هیچ یک از کارآزمایی‌ها عوارض جانبی مرتبط با درمان آنتی-D را گزارش نکردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.