کافئین ممکن است بتواند از بروز آپنه و برادی‌کاردی پس از جراحی در نوزادان نارس پیشگیری کند. نوزادان در حال رشدی که خیلی زود به دنیا آمده‌اند (نارس) و تحت بی‌هوشی عمومی جراحی می‌شوند، ممکن است دچار عوارضی شوند، از جمله اپیزودهای آپنه (apnoea) (وقفه در تنفس)، سیانوز (cyanosis) (به دلیل کمبود اکسیژن در خون)، و برادی‌کاردی (bradycardia) (ضربان قلب کند). تصور می‌شود کافئین، یک داروی متیل‌گزانتین (methylxanthine)، تنفس را تحریک کرده و بنابراین احتمالا از آپنه و مشکلات بعدی پیشگیری می‌کند. در این مرور شواهدی یافت شد مبنی بر اینکه کافئین داده شده در زمان جراحی باعث کاهش آپنه، برادی‌کاردی و سیانوز پس از بی‌هوشی می‌شود، اما اهمیت این امر نامشخص است.
کاربردهای عملی. پس از بی‌هوشی عمومی، اگر از نظر بالینی ضروری تشخیص داده شود، می‌توان از کافئین برای پیشگیری از بروز آپنه/برادی‌کاردی پس از جراحی و اپیزودهای عدم-اشباع اکسیژن در نوزادان نارس در حال رشد استفاده کرد. با توجه به تعداد کمی از نوزادان مورد مطالعه در این کارآزمایی‌ها و عدم-قطعیت در مورد اهمیت بالینی این اپیزودها، در اعمال این نتایج در عملکرد بالینی معمول باید احتیاط کرد.
کاربردهای تحقیقاتی. تعیین اینکه این درمان برای کدام نوزادان مزیت بیشتری به همراه دارد، ضروری است. انجام مطالعات محدود به نوزادانی که بیشتر در معرض خطر آپنه قرار داشته (سابقه قبلی، سن کمتر پس از قاعدگی) و نوزادانی که ممکن است به ونتیلاسیون مکانیکی نیاز پیدا کرده یا در بیماری مزمن ریوی، ارزشمند خواهند بود.
نوزادان نارس متولد شده (ex-preterm) و در حال رشد که تحت بی‌هوشی عمومی برای جراحی در حدود سنی معادل ترم قرار می‌گیرند، ممکن است در اوایل دوره پس از جراحی دچار اپیزودهای آپنه (apnoea)، سیانوز (cyanosis) و برادی‌کاردی (bradycardia) شوند. استفاده از یک محرک تنفسی مانند کافئین در زمان جراحی ممکن است از بروز این اپیزودها پیشگیری کند.
تعیین تاثیر استفاده پروفیلاکتیک از کافئین برای پیشگیری از بروز اپیزودهای آپنه، سیانوز و برادی‌کاردی در طول دوره پس از جراحی در نوزادان نارس متولد شده که تحت بی‌هوشی عمومی برای جراحی قرار می‌گیرند.
استراتژی استاندارد گروه مرور نوزادان مورد استفاده قرار گرفت. این شامل جست‌وجوها در کتابخانه کاکرین، بانک اطلاعاتی کارآزمایی‌های پری‌ناتال آکسفورد، MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL و چکیده‌های کنفرانس‌های انجمن تحقیقات کودکان (Society for Pediatric Research) بود. جست‌وجو در ژانویه 2011 به‌روز شد.
همه کارآزمایی‌هایی وارد شدند که از تخصیص تصادفی یا شبه-تصادفی بیمار استفاده کردند، و در آنها درمان با دارونما (placebo) یا عدم-درمان مقایسه شد.
از روش‌های استاندارد سازمان همکاری کاکرین (Cochrane Collaboration) و گروه مرور نوزادان برای انتخاب کارآزمایی‌ها، ارزیابی کیفیت کارآزمایی و استخراج داده‌ها استفاده شد. هر نویسنده مرور داده‌ها را به طور جداگانه استخراج کرده و سپس هر گونه تفاوت را مقایسه و حل کرد. متاآنالیز، از نسبت خطر (relative risk) و تفاوت خطر (risk difference) استفاده کرد.
سه کارآزمایی واجد شرایط پیدا شد. در هر کارآزمایی آپنه/برادی‌کاردی در تعداد کمتری از نوزادان تحت درمان با کافئین رخ داد. تخمین تیپیکال برای نسبت خطر (relative risk) معادل 0.09 است (95% CI؛ 0.02 تا 0.34). تخمین تیپیکال برای تفاوت خطر مطلق 0.58- (95% CI؛ 0.74- تا 0.43-) است که نشان می‌دهد کمتر از دو نوزاد باید با کافئین درمان شوند تا انتظار داشته باشیم از ابتلای یک نوزاد به آپنه پس از جراحی پیشگیری شود. در دو کارآزمایی (Welborn 1989؛ LeBard 1989)، ثبت مداوم میزان اشباع اکسیژن، اپیزودهای هیپوکسمی (< 90%) را در تعداد کمتری از نوزادان گروه درمان نسبت به نوزادان گروه کنترل شناسایی کرد [RR تیپیکال: 0.13 (95% CI؛ 0.03 تا 0.63)]. هیچ نوزادی در هیچ کارآزمایی به انتوباسیون و ونتیلاسیون مکانیکی نیاز پیدا نکرد. هیچ‌گونه عوارض جانبی گزارش نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.