یازده مطالعه (881 شرکت‌کننده) وارد شدند. مقایسه‌ها شامل AZA در مقابل دارونما (7 مطالعه، 532 شرکت‌کننده)، AZA یا 6-MP در مقابل مزالازین (mesalazine) یا سولفاسالازین (sulfasalazine) (2 مطالعه، 166 شرکت‌کننده)، AZA در مقابل بودزوناید (budesonide) (1 مطالعه، 77 شرکت‌کننده)، AZA و اینفلیکسیماب در مقابل اینفلیکسیماب (1 مطالعه، 36 بیمار)، 6-MP در مقابل متوتروکسات (methotrexate) (1 مطالعه، 31 بیمار)، و AZA اولیه در مقابل مدیریت مرسوم (1 مطالعه، 147 شرکت‌کننده). هر دو مطالعه در معرض خطر پائین سوگیری ارزیابی شدند. چهار مطالعه با خطر بالای سوگیری ناشی از کورسازی نشدن یا یک‌سو-کور بودن رتبه‌بندی شدند. پنج مطالعه با خطر نامشخص سوگیری رتبه‌بندی شدند. تجزیه‌و‌تحلیل تجمعی از شش مطالعه (489 شرکت‌کننده) نشان داد که AZA (1.0 تا 2.5 میلی‌گرم/کیلوگرم/روز) برای حفظ وضعیت بهبودی در یک دوره 6 تا 18 ماه به‌طور قابل‌توجهی برتر از دارونما بود. هفتاد-سه درصد از بیماران در گروه AZA در مقایسه با 62% از بیماران گروه دارونما وضعیت بهبودی خود را حفظ کردند (RR: 1.19؛ 95% CI؛ 1.05 تا 1.34). تعداد افراد مورد نیاز جهت درمان تا حصول یک پیامد مثبت بیشتر (number needed to treat for an additional beneficial outcome; NNTB) برابر با نه گزارش شد. آنالیز GRADE نشان داد که کیفیت کلی شواهد حمایت‌کننده از این پیامد، به دلیل داده‌های پراکنده (327 حادثه) و خطر سوگیری نامشخص، در سطح پائین بود. تجزیه‌و‌تحلیل تجمعی از دو مطالعه (166 شرکت‌کننده) تفاوت آماری معنی‌داری را در نسبتی از بیمارانی که بهبودی خود را بین درمان AZA (1.0 تا 2.5 میلی‌گرم/کیلوگرم/روز) یا 6-MP (1.0 میلی‌گرم/روز) و مزالازین (3 گرم/روز) یا سولفاسالازین (0.5 گرم/15 کیلوگرم/روز) حفظ کردند، نشان نداد. شصت-نه درصد از بیماران در گروه AZA/6-MP در مقایسه با 67% از بیماران گروه مزالازین/سولفازالازین وضعیت بهبودی خود را حفظ کردند (RR: 1.09؛ 95% CI؛ 0.88 تا 1.34). آنالیز GRADE نشان داد که کیفیت کلی شواهد حمایت‌کننده از این پیامد، به دلیل پراکندگی داده‌ها (113 حادثه) و خطر بالا یا نامشخص سوگیری، در سطح پائین قرار داشت. یک مطالعه کوچک دریافت که AZA (2.0 تا 2.5 میلی‌گرم/کیلوگرم/روز) نسبت به بودزوناید (6 تا 9 میلی‌گرم/روز) برای حفظ بهبودی در یک سال برتری دارد. هفتاد-شش درصد (29/38) از بیماران دریافت‌‌کننده AZA در مقایسه با 46% (18/39) از بیماران درمان‌شده با بودزوناید، به بهبودی دست یافتند (RR: 1.65؛ 95% CI؛ 1.13 تا 2.42). آنالیز GRADE نشان داد که سطح کیفیت کلی شواهد حمایت‌کننده از این پیامد، به دلیل داده‌های پراکنده (47 حادثه) و خطر بالای سوگیری، پائین بود. یک مطالعه کوچک تفاوتی را در حفظ نرخ بهبودی در یک سال میان درمان ترکیبی با AZA (2.5 میلی‌گرم/کیلوگرم) و اینفلیکسیماب (infliximab) (5 میلی‌گرم/کیلوگرم هر 8 هفته) در مقایسه با تک-درمانی (monotherapy) با اینفلیکسیماب نشان نداد. هشتاد-یک درصد (13/16) از بیماران در گروه درمان ترکیبی در مقایسه با 80% (16/20) از بیماران در گروه اینفلیکسیماب وضعیت بهبودی خود را حفظ کردند (RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.74 تا 1.40). رویکرد GRADE نشان داد که کیفیت کلی شواهد حمایت‌کننده از این پیامد، به دلیل داده‌های پراکنده (29 حادثه) و خطر بالای سوگیری، در سطح بسیار پائین بود. یک مطالعه کوچک تفاوتی را در حفظ نرخ بهبودی در یک سال بین 6-MP (1 میلی‌گرم/کیلوگرم/روز) و متوتروکسات (10 میلی‌گرم/هفته) نشان نداد. پنجاه درصد (8/16) از بیماران درمان‌شده با 6-MP در مقایسه با 53% (8/15) از بیماران تحت درمان با متوتروکسات (RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.47 تا 1.85) بهبودی خود را در یک سال حفظ کردند. رویکرد GRADE نشان داد که کیفیت کلی شواهد حمایت‌کننده از این پیامد، به دلیل خطر بالای سوگیری و داده‌های پراکنده (16 حادثه)، در سطح بسیار پائین قرار داشت. یک مطالعه (147 شرکت‌کننده) نتوانست هیچ مزیت قابل‌توجهی را برای درمان اولیه آزاتیوپرین نسبت به استراتژی مدیریت مرسوم نشان دهد. در گروه درمان اولیه آزاتیوپرین، 67% (11-85%) از بیماران در مقایسه با 56% (29-73%) افراد در گروه مدیریت معمول در دوره بهبودی سپری شد. AZA در مقایسه با دارونما خطر عوارض جانبی (RR: 1.29؛ 95% CI؛ 1.02 تا 1.64)، ترک مطالعه به دلیل عوارض جانبی (RR: 3.12؛ 95% CI؛ 1.59 تا 6.09) و عوارض جانبی جدی (RR: 2.45؛ 95% CI؛ 1.22 تا 4.90) را به‌طور قابل‌توجهی افزایش داد. AZA/6-MP در مقایسه با مزالازین یا سولفاسالازین خطر عوارض جانبی جدی را نیز بسیار افزایش داد (RR: 9.37؛ 95% CI؛ 1.84 تا 47.7). عوارض جانبی شایع شامل پانکراتیت، لکوپنی، حالت تهوع، واکنش آلرژیک و عفونت بود.