عوامل کاهش‌دهنده فیبرینوژن برای درمان سکته مغزی ایسکمیک حاد امیدوارکننده هستند اما اثبات نشده‌اند. اغلب موارد سکته‌های مغزی به دلیل انسداد یک شریان در مغز توسط لخته خونی ایجاد می‌شوند. عوامل کاهش‌دهنده فیبرینوژن ممکن است به حذف لخته خون برای بازگرداندن جریان خون به مغز کمک کنند و در نتیجه شانس بهبودی پس از سکته مغزی را افزایش دهند. عوامل کاهش‌دهنده فیبرینوژن همچنین ضخامت (یا ویسکوزیته) خون را کاهش می‌دهند که به بهبود جریان خون به مغز نیز کمک می‌کنند. با این حال، این عوامل می‌توانند باعث خونریزی جدی نیز در مغز شوند. شواهد حاصل از این مرور به‌روزشده، که شامل هشت کارآزمایی با 5701 شرکت‌کننده است، نشان می‌دهد که در حال حاضر شواهد کافی برای حمایت از استفاده روتین از عوامل کاهش‌دهنده فیبرینوژن برای درمان سکته مغزی ایسکمیک حاد وجود ندارد. انجام کارآزمایی‌های بیشتری مورد نیاز است تا به‌طور قابل اعتمادی مشخص شود که این مداخله مزایای ارزشمندی دارد یا خیر، و اگر چنین است، کدام دسته از بیماران به احتمال زیاد از آن سود می‌برند.
شواهد فعلی امیدوارکننده است اما هنوز به اندازه کافی قوی نیست تا از استفاده روتین از عوامل کاهش‌دهنده فیبرینوژن برای درمان سکته مغزی ایسکمیک حاد پشتیبانی کند. برای تعیین اینکه مزایای ارزشمندی از این درمان وجود دارد یا خیر، و اگر چنین است، کدام دسته از بیماران به احتمال زیاد از آن سود خواهند برد، انجام کارآزمایی‌های بیشتری مورد نیاز است.
عوامل کاهش‌دهنده فیبرینوژن (fibrinogen depleting agents) باعث کاهش فیبرینوژن در پلاسمای خون، کاهش ویسکوزیته خون و در نتیجه افزایش جریان خون می‌شوند. این امر ممکن است به برطرف شدن لخته خونی که شریان را مسدود کرده و جریان خون را به ناحیه آسیب‌دیده مغز پس از وقوع سکته مغزی ایسکمیک بازگرداند، کمک کند. خطر خونریزی با آنها ممکن است کمتر از عوامل ترومبولیتیک باشد. این یک نسخه به‌روز شده از مرور کاکرین است که نخستین‌بار در سال 1997 منتشر، و آخرین‌بار در سال 2003 به‌روز شد.
ارزیابی تاثیر عوامل کاهش‌دهنده فیبرینوژن در بیماران مبتلا به سکته مغزی ایسکمیک حاد.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سکته مغزی (stroke) در کاکرین (جولای 2011)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) ( کتابخانه کاکرین ، 2011، شماره 7)، پایگاه ثبت کارآزمایی‌های سکته مغزی چینی (سپتامبر 2011)، MEDLINE (1950 تا جولای 2011)، EMBASE (1980 تا جولای 2011) و خلاصه مقالات کنفرانس‌ها در Web of Science (1990 تا جولای 2011) را جست‌وجو کردیم. علاوه بر این، شش بانک اطلاعاتی چینی، چهار پایگاه ثبت کارآزمایی‌های در حال انجام (جولای 2011) و فهرست منابع مرتبط را جست‌وجو کردیم. برای نسخه‌های قبلی این مرور، مجلات را به صورت دستی جست‌وجو کرده و با محققان در چین و ژاپن و شرکت‌های دارویی مرتبط تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده از بررسی تاثیر عوامل کاهش‌دهنده فیبرینوژن طی 14 روز پس از وقوع سکته مغزی، در مقایسه با گروه کنترل در بیماران مبتلا به سکته مغزی ایسکمیک قطعی یا احتمالی.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را انتخاب کرده، کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. اختلاف‌نظرات را با بحث و تبادل نظر حل کردیم.
هشت کارآزمایی، شامل 5701 بیمار، وارد شدند. شش کارآزمایی آنکرود (ancrod) و دو کارآزمایی دفیبراز (defibrase) را آزمایش کردند (بیماران کمتر از سه ساعت تا کمتر از 48 ساعت تحت درمان قرار گرفتند). روند پنهانسازی تخصیص (allocation concealment) در هفت مطالعه کافی بود. عوامل کاهش‌دهنده فیبرینوژن به‌طور جزئی، نسبت بیمارانی را که در پایان دوره پیگیری فوت کرده یا ناتوان شدند، کاهش داد (خطر نسبی (RR): 0.95؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.90 تا 0.99، 2P = 0.02). هیچ تفاوت آماری معنی‌داری در مرگ‌ومیر ناشی از هر علتی در طول درمان برنامه‌ریزی شده یا دوره پیگیری به دست نیامد. عود سکته مغزی در گروه درمان کمتر از گروه کنترل رخ داد (RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.49 تا 0.92، 2P = 0.01). با این حال، خونریزی داخل جمجمه‌ای علامت‌دار در گروه درمان در مقایسه با گروه کنترل، تقریبا دو برابر بیشتر رخ داد (RR: 2.42؛ 95% CI؛ 1.65 تا 3.56، 2P < 0.00001).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.