ایمونوتراپی خطر سقط جنین را در آینده، در زنانی که به‌طور مکرر سقط جنین می‌کنند، کاهش نمی‌دهد.
پیشینه
سقط مکرر (recurrent miscarriage) عبارت است از سه یا چند سقط متوالی زودرس. یک نظریه آن است که برای برخی از زنان، این وضعیت ممکن است ناشی از پاسخ سیستم ایمنی بدن به جنین یا جنین باشد. درمان‌هایی که سعی می‌کنند زن را در برابر سلول‌های «خارجی» بارداری آینده ایمن کنند، آزمایش شده‌اند. ایمونوتراپی‌ها شامل گلبول‌های سفید خون (لوکوسیت‌ها) از همسر زن یا اهدا کننده، محصولات مشتق از جنین‌های اولیه (غشاهای تروفوبلاست (trophoblast membrane))، یا آنتی‌بادی‌های مشتق از خون (ایمونوگلوبولین) هستند.
سوال مطالعه مروری
ما به دنبال این موضوع بودیم که درمان‌های ایمونولوژیکی شانس تولد زنده را در زنان با سابقه سقط مکرر بهبود می‌بخشند یا خیر.
ویژگی‌های مطالعه
تعداد 20 کارآزمایی تصادفیسازی و کنترل‌شده را شامل 1137 زن، که از سال‌های 1985 تا 2004 در 11 کشور انجام شدند، وارد کردیم. این کارآزمایی‌ها چهار شکل مختلف ایمونوتراپی را مورد بررسی قرار دادند: ایمن‌سازی با استفاده از گلبول‌های سفید خون همسر زن (12 کارآزمایی، 641 زن)، گلبول‌های سفید خون از اهداکننده شخص ثالث (سه کارآزمایی، 156 زن)، محصولات مشتق از جنین‌های اولیه (یک کارآزمایی، 37 زن)، یا آنتی‌بادی‌های مشتق از خون (ایمونوگلوبولین داخل وریدی) (هشت کارآزمایی، 303 زن).
کیفیت شواهد و نتیجه‌گیری‌ها
به‌طور کلی، خطر سوگیری (bias) اغلب مطالعات واردشده را در سطح پائین در نظر گرفتیم.
مرور کارآزمایی‌ها نشان داد هیچ یک از این درمان‌ها تاثیر مفید قابل توجهی نسبت به دارونما (placebo) در بهبود نرخ تولد زنده یا کاهش خطر سقط جنین در آینده در زنانی که دچار سقط‌های مکرر هستند، نداشتند.
ایمن‌سازی سلول پدری، لوکوسیت‌های اهداکننده شخص ثالث، غشاهای تروفوبلاست، و ایمونوگلوبولین داخل وریدی تاثیر مفید قابل توجهی نسبت به دارونما (placebo) در بهبود نرخ تولد زنده ندارند.
از آنجایی که نواقص ایمونولوژیکی ممکن است علت سقط جنین در برخی از زنان باشند، چندین روش ایمونوتراپی (immunotherapy) برای درمان زنان مبتلا به سقط جنین مکرر غیرقابل توضیح، استفاده شده‌اند.
هدف از انجام این مرور، ارزیابی تاثیرات انجام هر گونه ایمونوتراپی، از جمله ایمن‌سازی لوکوسیت پدری (paternal leukocyte immunization) و ایمونوگلوبولین داخل وریدی بر نرخ تولد زنده در زنان مبتلا به سقط‌های مکرر (recurrent miscarriage) غیرقابل توضیح قبلی بود.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (11 فوریه 2014) و فهرست منابع مطالعات بازیابی‌شده را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفیسازی شده از کاربرد ایمونوتراپی‌های مورد استفاده در درمان زنان با سه سقط جنین قبلی یا بیشتر و نه بیش از یک تولد زنده پس از آن، که در آنها همه علل غیرایمونولوژیکی شناخته‌شده برای سقط مکرر رد شده و هیچ درمانی به صورت همزمان انجام نشد.
نویسنده مرور و دو نویسنده همکار به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج کرده و کیفیت مطالعه را برای همه مطالعات در نظر گرفته شده برای این مرور ارزیابی کردند.
بیست کارآزمایی با کیفیت بالا گنجانده شدند. اشکال مختلف ایمونوتراپی تفاوت معنی‌داری را میان گروه‌های درمان و کنترل از نظر تولدهای زنده بعدی نشان نداد: ایمن‌سازی سلول پدری (12 کارآزمایی، 641 زن)، نسبت شانس پتو (Peto OR): 1.23؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.89 تا 1.70؛ ایمن‌سازی سلول‌های دهنده شخص ثالث (third-party donor cell immunization) (سه کارآزمایی، 156 زن)، Peto OR: 1.39؛ 95% CI؛ 0.68 تا 2.82؛ اینفیوژن غشای تروفوبلاست (trophoblast) (یک کارآزمایی، 37 زن)، Peto OR: 0.40؛ 95% CI؛ 0.11 تا 1.45؛ یا ایمونوگلوبولین داخل وریدی، (هشت کارآزمایی، 303 زن)، Peto OR: 0.98؛ 95% CI؛ 0.61 تا 1.58.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.