بخیه نکردن صفاق پس از زایمان سزارین زمان کمتری را می‌طلبد و بنابراین هزینه کمتری دارد، اما اطلاعات در مورد معایب احتمالی طولانی‌مدت آن محدود است.
روش‌های زیادی برای انجام زایمان سزارین وجود دارد و تکنیک‌های مورد استفاده به عوامل متعددی بستگی دارند، از جمله وضعیت بالینی و ترجیح اپراتور. صفاق، غشای نازکی از سلول‌ها است که توسط لایه نازکی از بافت همبند پشتیبانی می‌شود و لایه‌های آن طی زایمان سزارین باید بریده شوند تا به رحم دسترسی پیدا شده و نوزاد متولد شود. پس از زایمان سزارین، بستن لایه‌های صفاق با بخیه، دو لایه بافتی که شکم را پوشانده و اندام‌های داخلی را پوشش می‌دهد، برای بازگرداندن آناتومی، یک روش استاندارد بوده است. با این حال پیشنهاد شده که احتمال چسبندگی صفاق هنگام بخیه زدن صفاق، احتمالا در نتیجه واکنش بافتی به مواد بخیه، بیشتر است. این مرور از کارآزمایی‌ها به دنبال بررسی این موضوع بود که بخیه زدن معمول این لایه‌های نازک بافتی پس از زایمان مزیتی به همراه دارد یا خیر. بیست و نه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده با تفاوت‌هایی در کیفیت روش‌شناسی (methodology) آنها شناسایی شد؛ 21 کارآزمایی شامل بیش از 17,000 زن وارد شدند که داده‌های خود را در این مرور به اشتراک گذاشتند. در زمان بخیه نزدن صفاق، و با مدت کوتاه‌تر بستری در بیمارستان در بیشتر زنان، چندین دقیقه ذخیره شد. تشکیل چسبندگی پس از جراحی فقط در چهار کارآزمایی با 282 زن مورد ارزیابی قرار گرفت، و هیچ تفاوتی در باز گذاشتن هر دو لایه صفاق در مقابل بستن هر دو لایه مشاهده نشد. پیامدهای طولانی‌مدت، به ویژه تشکیل چسبندگی، ناباروری و سهولت دیگر جراحی‌ها در سال‌های بعدی، به اندازه کافی ارزیابی نشدند. اگرچه کیفیت روش‌شناسی کارآزمایی‌ها متغیر بود، نتایج عمدتا میان کارآزمایی‌ها با کیفیت بهتر و ضعیف‌تر سازگار بودند. انجام مطالعات بیشتری برای ارزیابی این پیامدها نیاز است.
کاهش مدت زمان جراحی در تمام زیرگروه‌ها دیده شد. همچنین در دوره بستری پس از زایمان سزارین، به جز در زیرگروهی که فقط صفاق جداری بخیه نشد، که تفاوتی را در مدت بستری ایجاد نکرد، کاهش یافت. شواهد در مورد تشکیل چسبندگی محدود و متناقض بود. در حال حاضر شواهد کافی از مزیت مداخله برای توجیه زمان سپری شده بیشتر و استفاده از مواد بخیه برای بستن صفاق وجود ندارد. شواهد قوی‌تری در مورد درد طولانی‌مدت، تشکیل چسبندگی و ناباروری مورد نیاز است.
زایمان سزارین (caesarean section) یک پروسیجر جراحی بسیار رایج در سراسر جهان است. بخیه زدن لایه‌های صفاق (peritoneal layers) در زایمان سزارین ممکن است فایده‌ای داشته باشد یا خیر، بنابراین نیاز به ارزیابی این موضوع است که این مرحله باید حذف شود یا به‌طور معمول انجام شود.
هدف از این مرور، بررسی تاثیرات عدم بستن صفاق به عنوان جایگزینی برای بستن صفاق در زایمان سزارین بر پیامدهای حین جراحی و پیامدهای فوری و طولانی‌مدت پس از جراحی بود.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین را جست‌وجو کردیم (1 نوامبر 2013).
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای که به مقایسه بخیه نزدن صفاق احشایی (visceral) یا جداری (parietal)، یا هر دو، در زایمان سزارین با تکنیکی پرداختند که شامل بخیه زدن صفاق در زنانی بود که تحت زایمان سزارین انتخابی یا اورژانسی قرار گرفتند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، کارآزمایی‌ها را برای ورود و خطر سوگیری (bias) ارزیابی کردند، داده‌ها را استخراج کرده و صحت (accuracy) آنها را بررسی کردند.
در مجموع 29 کارآزمایی در این مرور گنجانده شده و 21 کارآزمایی (17,276 زن) داده‌هایی را ارائه کردند که توانستند در یک آنالیز گنجانده شوند. سطح کیفیت کارآزمایی‌ها متغیر بود.
1. بسته نشدن صفاق احشایی و جداری در مقابل بستن هر دو لایه صفاقی
شانزده کارآزمایی شامل 15,480 زن، وارد شده و مورد آنالیز قرار گرفتند، که هر دو صفاق جداری آنها بسته نشده و در مقابل زمانی مقایسه شدند که هر دو لایه صفاق بسته شدند. تشکیل چسبندگی پس از جراحی فقط در چهار کارآزمایی با 282 زن مورد ارزیابی قرار گرفت، و هیچ تفاوتی میان گروه‌ها مشاهده نشد (خطر نسبی (RR): 0.99؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.76 تا 1.29). کاهش معنی‌داری در طول مدت جراحی مشاهده شد (تفاوت میانگین (MD): 5.81- دقیقه؛ 95% CI؛ 7.68- تا 3.93-). طول مدت بستری در بیمارستان در مجموع 13 کارآزمایی با 14,906 زن نیز کاهش یافت (MD؛ 0.26- روز؛ 95% CI؛ 0.47- تا 0.05-). در یک کارآزمایی با 112 زن، کاهش درد مزمن لگنی در گروه بسته نشدن صفاق مشاهده شد.
2. بسته نشدن فقط صفاق احشایی در مقابل بسته شدن هر دو لایه صفاقی
سه کارآزمایی شامل 889 زن آنالیز شدند. افزایشی در ایجاد چسبندگی دیده شد (دو کارآزمایی با 157 زن، RR: 2.49؛ 95% CI؛ 1.49 تا 4.16) که به یک کارآزمایی با خطر بالای سوگیری محدود شد؛ کاهش مدت زمان جراحی، تعداد روزهای بستری در بیمارستان پس از جراحی و عفونت زخم گزارش شد. هیچ کاهش معنی‌داری در تب پس از جراحی وجود نداشت.
3. بسته نشدن فقط صفاق احشایی در مقابل بستن هر دو لایه صفاقی
دو کارآزمایی شامل 573 زن شناسایی شدند. هیچ یک از این مطالعات در مورد ایجاد چسبندگی پس از جراحی گزارشی را ارائه نکردند. کاهش زمان جراحی و درد پس از جراحی، بدون تفاوت در بروز تب پس از جراحی، اندومتریت، تعداد روزهای بستری در بیمارستان پس از جراحی و عفونت زخم، مشاهده شد. فقط در یک مطالعه، درد زخم در روز اول پس از جراحی که با مقیاس رتبه‌بندی عددی ارزیابی شد (MD: -1.60؛ 95% CI؛ 1.97- تا 1.23-) و درد مزمن شکمی که با امتیاز آنالوگ بصری بررسی شد (MD: -1.10؛ 95% CI؛ 1.39- تا 0.81-) در گروه بسته نشدن صفاق کاهش یافتند.
4. بسته نشدن در مقابل بسته شدن صفاق احشایی هنگامی که صفاق جداری بسته شد
هنگامی که صفاق احشایی بدون بخیه رها شود، تمام نشانه‌های اصلی ادراری، از جمله تکرر، فوریت و بی‌اختیاری استرسی کاهش یافتند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.