شواهدی در دست است که کافئین به اندازه تئوفیلین در کوتاه‌مدت برای کاهش آپنه در نوزادان نارس موثر است، بهتر تحمل می‌شود و تجویز آن آسان‌تر است.
آپنه (apnea) یک مکث در تنفس است که بیش از 20 ثانیه طول می‌کشد. این وضعیت ممکن است به‌طور مکرر در نوزادان نارس (پیش از هفته 34 بارداری) رخ دهد. آپنه مداوم برای مغز یا اندام‌های در حال رشد مضر است. متیل‌گزانتین‌ها (methylxanthine) (مانند کافئین (caffeine) و تئوفیلین (theophylline)) داروهایی هستند که تلاش‌های تنفسی را تحریک کرده و برای کاهش آپنه استفاده می‌شوند. این مرور از کارآزمایی‌ها نشان داد که کافئین تاثیرات مشابهی با تئوفیلین دارد، اما فاصله بیشتری میان سطوح درمانی و سطوح دارای تاثیرات سمّی آن دیده می‌شود. کافئین راحت‌تر جذب می‌شود و نیمه‌عمر طولانی‌تری دارد که امکان مصرف یک بار در روز را فراهم می‌کند.
به نظر می‌رسد کافئین، تاثیرات کوتاه‌مدت مشابهی با تئوفیلین بر آپنه/برادی‌کاردی دارد، اگرچه کافئین دارای مزایای درمانی خاصی نسبت به تئوفیلین است. تئوفیلین با نرخ بالاتر سمیّت همراه است. این احتمال که دوزهای بالاتر کافئین ممکن است در نوزادان بسیار نارس موثرتر باشد، نیاز به ارزیابی بیشتر در کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده دارد.
آپنه (apnea) عودکننده در نوزادان نارس به ویژه، در سن بارداری بسیار کم، شایع است. این اپیزودهای از دست دادن تنفس موثر می‌تواند منجر به هیپوکسمی و برادی‌کاردی شود، که ممکن است به اندازه‌ای شدید باشد که نیاز به احیا، از جمله استفاده از تهویه با فشار مثبت، پیدا کند. دو شکل از متیل‌گزانتین (methylxanthine) (کافئین (caffeine) و تئوفیلین (theophylline)) برای تحریک تنفس به منظور پیشگیری از بروز آپنه و عواقب آن استفاده شدهاند.
ارزیابی تاثیر کافئین در مقایسه با درمان تئوفیلین بر خطر بروز آپنه و استفاده از تهویه مکانیکی در نوزادان نارس مبتلا به آپنه عودکننده.
استراتژی جست‌وجوی استاندارد گروه مرور نوزادان در کاکرین مورد استفاده قرار گرفت، که شامل جست‌وجو در بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی زیر در آگوست 2009 بود: بانک اطلاعاتی کارآزمایی‌های پری‌ناتال آکسفورد؛ پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL، کتابخانه کاکرین ، شماره 2، 2009)؛ MEDLINE (1966 تا اپریل 2009)؛ و EMBASE Drugs and Pharmacology (1990 تا اپریل 2009)، مرورهای قبلی شامل منابع متقابل (cross references).
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده و شبه-تصادفی‌سازی شده که کافئین را با تئوفیلین برای درمان آپنه در نوزادان نارس مقایسه کرده و تاثیرات آن را بر نرخ وقوع آپنه گزارش دادند.
هر نویسنده، به‌طور جداگانه، واجد شرایط بودن و کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده، داده‌ها را استخراج کرده و تفاوت‌ها را مقایسه و برطرف کرد. برای دستیابی به اطلاعات بیشتر، با نویسندگان مطالعه تماس گرفته شد.
پنج کارآزمایی با مجموع 108 نوزاد وارد شدند. کیفیت اکثر این کارآزمایی‌های کوچک، منصفانه تا خوب بود. هیچ تفاوتی در نرخ شکست درمان (کمتر از 50% کاهش در آپنه/برادی‌کاردی) میان کافئین و تئوفیلین پس از درمان یک تا سه روزه (بر اساس دو مطالعه) یا درمان پنج تا هفت روزه (بر اساس یک مطالعه) مشاهده نشد. تفاوتی در میانگین نرخ آپنه میان گروه‌های کافئین و تئوفیلین پس از یک تا سه روز درمان (بر اساس پنج کارآزمایی) و پنج تا هفت روز درمان (بر اساس چهار کارآزمایی) وجود نداشت.
عوارض جانبی، که با تاکی‌کاردی یا عدم تحمل تغذیه خوراکی نشان داده شد و منجر به تغییر در دوز دارو شد، در گروه کافئین کمتر بودند (نسبت خطر (relative risk) برآورد شده: 0.17؛ 95% CI؛ 0.04 تا 0.72). این موضوع در سه مطالعه گزارش شد و هم‌سو و سازگار بود.
هیچ‌یک از کارآزمایی‌ها استفاده از تهویه را گزارش نکرد و هیچ داده‌ای برای ارزیابی تاثیرات آن روی رشد و تکامل نوزاد در دسترس نبود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.