شکستگی‌های مفصل ران که خارج از کپسول مفصل ران رخ می‌دهند (شکستگی‌های خارج کپسولی مفصل ران (extracapsular hip fractures))، ممکن است با استفاده از ایمپلنت‌های فلزی از طریق جراحی تثبیت شوند. اغلب اینها دستگاه‌های اکسترامدولاری (extramedullary) هستند که شامل یک پیچ (screw) یا میله (rod) بوده و در قسمت فوقانی استخوان ران (فمور) جاگذاری می‌شوند تا محل شکستگی را ثابت کنند، و این دستگاه‌ها به یک پلیت متصل به فمور وصل می‌شوند. گاهی از فیکساتورهای خارجی استفاده می‌شود. در این روش، جزء تثبیت‌کننده توسط پین‌ها یا پیچ‌هایی که از دو طرف محل شکستگی به درون استخوان فرو می‌روند، در خارج از ران نگه داشته می‌شود.
تعداد 18 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای که در این مرور وارد شدند، هفت مقایسه را روی 2615 شرکت‌کننده عمدتا زن و مسن بررسی کردند. همه کارآزمایی‌ها دارای ضعف‌های روش‌شناسی (methodology) بودند که ممکن است بر روایی (validity) نتایج آنها تاثیر بگذارند، و به‌طور کلی شواهدی در مورد تاثیرات طولانی‌مدت و بازیابی عملکرد وجود نداشت. به نظر می‌رسد برخی از ایمپلنت‌های اکسترامدولاری با افزایش خطر عوارض فیکساسیون و جراحی مجدد مرتبط هستند. به‌طور خاص، سه کارآزمایی که یک نیل پلیت ثابت (Jewett یا McLaughlin) را با پیچ لغزنده مفصل ران (sliding hip screw) (دستگاه اکسترامدولاری «استاندارد» برای این نوع شکستگی‌ها) مقایسه کردند، افزایش خطر شکست فیکساسیون را با استفاده از نیل پلیت‌های ثابت نشان دادند. ایمپلنت‌های کمتر تهاجمی، مانند فیکساتور خارجی، که نیاز به برش‌های کوچکتری دارند، منجر به کاهش هدررفت خون و اغلب جراحی‌های سریع‌تری نسبت به پیچ لغزنده مفصل ران می‌شوند.
ما به این نتیجه رسیدیم که با توجه به نرخ بالای شکست ایمپلنت و فیکساسیون، به نظر می‌رسد که پیچ لغزنده مفصل ران نسبت به انواع قدیمی‌تر نیل پلیت‌های ثابت ارجحیت دارد. با این حال، شواهد کافی برای اتخاذ نتیجه‌گیری برای دیگر مقایسه‌های انجام‌شده از ایمپلنت‌های اکسترامدولاری یا استفاده از فیکساتورهای خارجی وجود نداشت.
افزایش قابل توجه نرخ شکست فیکساسیون با نیل پلیت‌های ثابت در مقایسه با SHS یک نکته مهم است و بنابراین استفاده از SHS ترجیح داده می‌شود.
شواهد کافی از دیگر مقایسه‌های ایمپلنت‌های اکسترامدولاری یا استفاده از فیکساتورهای خارجی برای دستیابی به نتیجه‌گیری‌های قطعی وجود نداشت.
تثبیت اکسترامدولاری (extramedullary fixation) در شکستگی‌های مفصل ران شامل استفاده از یک پلیت (plate) و پیچ‌ها (screw) در قسمت جانبی پروگزیمال استخوان فمور است. در فیکساتورهای خارجی، جزء تثبیت‌کننده توسط پین‌ها یا پیچ‌هایی که درون استخوان فرو می‌روند، خارج از ران نگه داشته می‌شود. این یک نسخه به‌روز شده از مرور کاکرین است که نخستین‌بار در سال 1998 منتشر، و آخرین‌بار در سال 2005 به‌روز شد.
ارزیابی تاثیرات نسبی انواع مختلف ایمپلنت‌های فیکساسیون اکسترامدولاری، همچنین فیکساتورهای خارجی، برای درمان شکستگی‌های خارج کپسولی پروگزیمال استخوان فمور (مفصل ران) در بزرگسالان.
پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین (جولای 2011)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین ( کتابخانه کاکرین ، سال 2011، شماره 2)؛ MEDLINE (1966 تا هفته 4 ماه جون 2011)؛ EMBASE (1988 تا هفته 25 سال 2011)، دیگر بانک‌های اطلاعاتی مختلف، خلاصه مقالات کنفرانس‌ها و فهرست منابع را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای وارد این مرور شدند که به مقایسه استفاده از ایمپلنت‌های اکسترامدولاری یا فیکساتورهای خارجی برای تثبیت شکستگی خارج کپسولی مفصل ران در بزرگسالان پرداختند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را انتخاب کرده، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. داده‌ها در جایی که اقتضا می‌کرد، تجمیع شدند.
تعداد 18 کارآزمایی واردشده، هفت مقایسه را روی 2615 شرکت‌کننده عمدتا زن و مسن با مجموع 2619 شکستگی بررسی کردند. همه کارآزمایی‌ها دارای ضعف‌های روش‌شناسی (methodology) بودند که ممکن است بر روایی (validity) نتایج آنها تاثیر بگذارند.
سه کارآزمایی شامل 355 شرکت‌کننده که یک نیل پلیت ثابت‌شده (fixed nail plate) (Jewett یا McLaughlin) را با پیچ لغزنده مفصل ران (sliding hip screw; SHS) مقایسه کردند، افزایش خطر شکست فیکساسیون را با استفاده از نیل پلیت‌های ثابت نشان دادند.
دو کارآزمایی با 433 شرکت‌کننده که پلیت باتو تقویت‌شده مقاومتی (Resistance Augmented Bateaux; RAB) را با SHS مقایسه کردند، نتایج متضادی داشتند، به ویژه از نظر عوارض جراحی، شکست فیکساسیون و ترمیم آناتومیکی.
یک کارآزمایی با 100 شرکت‌کننده که نیل Pugh و SHS را مقایسه کرد، تفاوت معنی‌داری را میان ایمپلنت‌ها پیدا نکرد.
سه کارآزمایی با 458 شرکت‌کننده، پلیت Medoff را با SHS مقایسه کردند. گرایش به سمت افزایش هدررفت خون و زمان جراحی طولانی‌تر برای پلیت Medoff همراه با گرایش به سوی کاهش خطر شکست فیکساسیون با پلیت Medoff در شکستگی‌های تروکانتریک (trochanteric) ناپایدار وجود داشت.
دو کارآزمایی با 676 شرکت‌کننده، پلیت Medoff را با سه نوع مختلف از سیستم‌های پلیت-پیچ مقایسه کردند. هیچ تفاوتی با اهمیت آماری در پیامد شکستگی تروکانتریک وجود نداشت. برای شکستگی‌های ساب‌تروکانتریک، نرخ شکست فیکساسیون پائین‌تری برای پلیت Medoff وجود داشت، اما هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت در پیامدهای طولانی‌‌مدت‌تر به دست نیامد.
چهار کارآزمایی با حضور 396 شرکت‌کننده که پلیت فشرده‌سازی از راه پوست (percutaneous compression plate; PCCP) گاتفرید (Gotfried) را با یک SHS مقایسه کردند، گرایش به سمت کاهش هدررفت خون و نیاز به ترانسفیوژن را برای PCCP نشان دادند، اما هیچ تفاوت تایید شده دیگری در پیامدها میان ایمپلنت‌ها مشاهده نشد. سه مورد از کارآزمایی‌ها مشکلات حین جراحی را با PCCP گزارش کردند که برخی از این مشکلات مانع از استفاده از آنها شدند.
سه کارآزمایی روی 200 شرکت‌کننده که فیکساسیون خارجی را با SHS مقایسه کردند، ترومای جراحی کمتری را برای فیکساسیون خارجی نشان دادند. پیامد نهایی، مشابه بودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.