10 کارآزمایی وارد شده (N = 261) بین سال‌های 1973 تا 2010 منتشر شده بودند؛ هشت مورد هم از موارد جدید جست‌وجوهای به‌روز شده در سال‌های 2015 و 2017 هستند. چهل‌وهشت مطالعه از مرور خارج شدند. شرکت‌کنندگان عموما مبتلا به مشکلات مزمن روانی در حدود 50 سالگی و به صورت سرپایی بودند و مطالعات نیز عمدتا کوتاه‌مدت (2 تا 6 هفته) بودند. خطر سوگیری (bias) کلی در این مطالعات نامشخص بود، عمدتا به علت ضعف در گزارش پنهان‌سازی تخصیص و تولید توالی. مطالعات به وضوح کور نشده بودند و ما مطمئن نیستیم که داده‌ها ناقص یا به صورت انتخابی گزارش شده باشند یا اینکه سایر سوگیری‌ها اعمال شده باشند.

یک کارآزمایی کوچک و سه بازویی نشان داد که هم آلفاـمتیل‌دوپا (alpha-methyldopa) (N = 20؛ RR: 0.33؛ 95% CI؛ 0.14 تا 0.80؛ شواهد با کیفیت پائین) و هم رزرپین (reserpine) (N = 20؛ RR: 0.52؛ 95% CI؛ 0.29 تا 0.96؛ شواهد با کیفیت پائین) ممکن است منجر به بهبود بالینی مهم در نشانه‌های تاردیو دیسکینزی در مقایسه با دارونما پس از 2 هفته درمان شوند، اما هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت بین آلفا-متیل‌دوپا و رزرپین پیدا نکرد (N = 20؛ RR: 0.60؛ 95% CI؛ 0.19 تا 1.86؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). یک کارآزمایی کوچک دیگر، پس از 18 هفته درمان، تترابنزائین (tetrabenazine) و هالوپریدول haloperidol) را مقایسه کرده و هیچ شواهدی از تفاوت در بهبودی مهم بالینی در نشانه‌های تاردیو دیسکینزی نیافته بود (N = 13؛ RR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.45 تا 1.95، شواهد با کیفیت بسیار پائین). هیچ مطالعه‌ای حوادث جانبی را گزارش نکرده بود.

برای بقیه پیامدها هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت بین هیچ یک از مداخلات وجود نداشت: آلفا-متیل‌دوپا در مقایسه با دارونما برای تشدید نشانه‌های تاردیو دیسکینزی (1 RCT؛ N = 20؛ RR: 0.33؛ 95% CI؛ 0.02 تا 7.32؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) سلیپرولول (celiprolol) در مقایسه با دارونما برای ترک زودهنگام مطالعه (1 RCT؛ N = 35؛ RR: 5.28؛ 95% CI؛ 0.27 تا 102.58؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) و کیفیت زندگی (1 RCT؛ N = 35؛ RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.68 تا 1.12؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، آلفا-متیل‌دوپا در برابر رزرپین در تشدید نشانه‌های تاردیو دیسکینزی (1 RCT؛ N = 20؛ غیر-قابل تخمین، هیچ رویدادی گزارش نشد؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، رزرپین یا کربی‌دوپا (carbidopa)/لوودوپا (levodopa) در مقایسه با دارونما برای بدتر شدن نشانه‌های تاردیو دیسکنزی (2 RCT؛ N = 37؛ RR: 1.18؛ 95% CI؛ 0.35 تا 3.99؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، اکسی‌پرتین (oxypertine) در مقایسه با دارونما برای بدتر شدن وضعیت ذهنی (1 RCT؛ N = 42؛ RR: 2.20؛ 95% CI؛ 0.22 تا 22.45؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، داروهای دوپامینرژیک (dopaminergic) (آمانتادین (amantadine)، بروموکریپتین (bromocriptine)، تیاپراید (tiapride)، اکسی‌پرتین، کربی‌دوپا/لودوپا در مقایسه با دارونما برای ترک زودهنگام مطالعه (6 RCT؛ N = 163؛ RR: 1.29؛ 95% CI؛ 0.65 تا 2.54؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) و تترابنازئین (tetrabenazine) در مقایسه با هالوپریدول برای تشدید نشانه‌های تاردیو دیسکنزی (1 RCT؛ N = 13؛ RR: 1.17؛ 95% CI؛ 0.09 تا 14.92) و ترک زودهنگام مطالعه (1 RCT؛ N = 13؛ RR: 0.23؛ 95% CI؛ 0.01 تا 4.00).