اکثر نوزادانی که پیش از هفته 37 بارداری به دنیا می‌آیند (نوزادان نارس) به اندازه کافی رشد نمی‌کنند تا تمام آب و مواد مغذی مورد نیاز خود را از طریق دهان دریافت کنند. در نتیجه، نمی‌توانند میزان مصرف آب خود را تنظیم کنند. مصرف ناکافی آب می‌تواند باعث کم‌آبی بدن نوزاد شود. از سوی دیگر، مصرف بیش از حد آب باعث بروز مشکلات قلبی و ریوی یا آسیب روده می‌شود. مرور سیستماتیک کارآزمایی‌های مرتبط با این موضوع منجر به این نتیجه‌گیری می‌شود که محدود کردن دقیق مصرف آب برای نوزادان نارس به مقداری که نیازهای فیزیکی آنها را بدون ایجاد کم‌آبی برآورده کند، خطر بروز برخی عوارض را کاهش می‌دهد. انجام پژوهش بیشتری در مورد این زمینه مورد نیاز است.
بر اساس این آنالیز، به نظر می‌رسد محتاطانه‌ترین نسخه برای مصرف آب در نوزادان نارس، محدودیت دقیق مصرف آب باشد تا نیازهای فیزیولوژیکی برآورده شود، بدون آنکه کم‌آبی قابل توجه در بدن ایجاد شود. می‌توان انتظار داشت که این عمل خطرات بروز مجرای شریانی باز و انتروکولیت نکروزان را، بدون افزایش قابل توجه در خطر عوارض جانبی، کاهش دهد.
اکثر نوزادان نارس از نظر فیزیولوژیکی به اندازه کافی کامل نشده‌اند تا بتوانند تمام آب و مواد مغذی مورد نیاز خود را به صورت خوراکی مصرف کنند. بنابراین، نوزادان نارس برای تنظیم حجم آب دریافتی خود به مراقبان خود متکی هستند. از این رو، مراقب باید میزان آبی را تعیین کند که هر روز باید به این نوزادان داده شود.
تعیین تاثیر مصرف آب بر کاهش وزن پس از تولد نوزاد و بروز خطرات کم‌آبی بدن، مجرای شریانی باز (patent ductus arteriosus)، انتروکولیت نکروزان (necrotizing enterocolitis)، دیسپلازی برونکوپولمونری (bronchopulmonary dysplasia)، خونریزی داخل جمجمه‌ای (intracranial hemorrhage)، و مرگ‌ومیر در نوزادان نارس.
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده که در نسخه‌های قبلی این مرور شناسایی شدند، دوباره مورد بررسی قرار گرفتند و همگی حفظ شدند. به دنبال کارآزمایی‌های دیگری بودیم که پیامدهای مورد نظر را در گروه‌هایی از نوزادان نارس با سطوح مختلف مصرف آب طبق یک پروتکل تجربی، مقایسه کردند. چنین کارآزمایی‌هایی در فهرستی از کارآزمایی‌های ارائه‌شده توسط گروه مرور نوزادان در کاکرین، در PubMed و در پرونده‌های شخصی نویسندگان، جست‌وجو شدند.
این جست‌وجو در سال 2014 به‌روزرسانی شد.
فقط RCTهایی از دریافت متفاوت آب در نوزادان نارس وارد شدند. این مرور محدود به کارآزمایی‌هایی شد که شامل نوزادانی بودند که آب دریافتی آنها عمدتا یا به‌طور کامل از طریق انفوزیون یا تزریق داخل عروقی تامین شد.
روش‌های استاندارد سازمان همکاری کاکرین (Cochrane Collaboration) استفاده شدند. انتخاب مطالعه، و خلاصه کردن داده‌ها توسط دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم انجام شدند. نرخ عوارض جانبی برای گروه‌های مصرف محدود و آزاد آب برای هر پیامد دو حالتی (dichotomous) محاسبه شد، و نسبت خطر (relative risk) و تفاوت خطر (risk difference) به دست آمدند. علاوه بر این، نتایج حداکثر کاهش وزن ثبت شده و تفاوت میانگین وزن‌دهی‌شده محاسبه شدند.
آنالیز پنج مطالعه با هم نشان داد که مصرف محدود آب کاهش وزن پس از تولد را به‌طور قابل توجهی افزایش داده و خطرات وقوع مجرای شریانی باز و انتروکولیت نکروزان را کاهش می‌دهد. با مصرف محدود آب، روندهایی به سمت افزایش خطر کم‌آبی بدن و کاهش خطر دیسپلازی برونکوپولمونری، خونریزی داخل جمجمه‌ای، و مرگ‌ومیر وجود داشت اما از نظر آماری معنی‌دار نبودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.