آترواسکلروز (atherosclerosis) اندام تحتانی می‌تواند منجر به مسدود شدن رگ‌های خونی شود که باعث درد حین راه رفتن (لنگش متناوب (intermittent claudication)) یا در صورت شدیدتر شدن باعث درد هنگام استراحت، زخم و گانگرن (ایسکمی بحرانی اندام) می‌شود.
جراحی برای بای‌پس انسداد، از یک قطعه وریدی از قسمت دیگری از بدن فرد یا یک گرافت مصنوعی استفاده می‌کند. بای‌پس ممکن است به بهبود خونرسانی به پا کمک کند، اما گرافت هم ممکن است حتی در سال اول مسدود شود. برای پیشگیری از این امر، به افراد آسپرین (داروی ضد پلاکت) یا آنتاگونیست ویتامین K (ضد لخته شدن خون یا داروی آنتی‌ترومبوتیک)، یا هر دو، داده می‌شود تا مانع از دست دادن خون از طریق گرافت (باز بودن) شود. مرور کارآزمایی‌ها نشان داد که مزیت درمان با آنتاگونیست‌های ویتامین K برای بیمارانی که تحت گرافت‌های وریدی قرار می‌گیرند بیشتر از مهارکننده‌های پلاکتی است. مهارکننده‌های پلاکت (آسپرین) برای بیمارانی که گرافت مصنوعی دریافت می‌کنند، مزیتی را به همراه دارد. با این حال، شواهد قطعی نیست. اگرچه در مجموع 14 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده شامل 4970 بیمار در این مرور گنجانده شد، انجام کارآزمایی‌هایی با تعداد بیماران بیشتر مورد نیاز است، چرا که بین کارآزمایی‌های وارد شده در مورد اینکه بیماران هر دو نوع دارو را دریافت کردند یا خیر، سطوح آنتی‌کوآگولاسیون و نحوه اندازه‌گیری آنها و اندیکاسیون‌های جراحی، لنگش متناوب (intermittent claudication) یا ایسکمی بحرانی اندام، تفاوت قابل‌توجهی وجود داشت.
مزیت درمان با VKA برای بیمارانی که تحت گرافت وریدی اینفراینگوئینال قرار می‌گیرند بیشتر از مهارکننده‌های پلاکتی است. مهارکننده‌های پلاکت (آسپرین) برای بیمارانی که گرافت مصنوعی دریافت می‌کنند، مزیتی را به همراه دارد. با این حال، شواهد قطعی نیست. انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده با تعداد بیماران بیشتر در آینده برای مقایسه درمان‌های آنتی‌ترومبوتیک با دارونما یا درمان‌های ضد پلاکتی مورد نیاز است.
بیماری شریان محیطی (peripheral arterial disease; PAD) اغلب توسط اتولوگ‌های اینفراینگوئینال (infrainguinal autologous) (با استفاده از وریدهای خود بیمار) یا بای‌پس گرافت مصنوعی درمان می‌شود. نرخ اکلوژن (occlusion) گرافت پس از یک سال بین 12% و 60% است. برای پیشگیری از اکلوژن، بیماران معمولا با داروهای ضد پلاکت یا آنتی‌ترومبوتیک، یا ترکیبی از هر دو، درمان می‌شوند. اطلاعات کمی وجود دارد در مورد اینکه کدام دارو برای پیشگیری از اکلوژن گرافت اینفراینگوئینال مطلوب است. این یک نسخه به‌روز شده از مرور کاکرین است که نخستین‌بار در سال 2003 منتشر شد.
ارزیابی اینکه درمان آنتی‌ترومبوتیک، باعث بهبود باز بودن گرافت، نجات اندام و بقا در بیماران مبتلا به PAD مزمن می‌شود که تحت جراحی بای‌پس اینفراینگوئینال قرار می‌گیرند یا خیر.
گروه بیماری‌های عروق محیطی در کاکرین به جست‌وجو در پایگاه ثبت تخصصی خود (آخرین جست‌وجو در آگوست 2010) و پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین) شماره 3؛ 2010) پرداخت.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده و کنترل شده؛ دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کیفیت روش‌شناسی (methodology) هر کارآزمایی را با استفاده از یک چک لیست استاندارد شده ارزیابی کردند.
داده‌های جمع‌آوری شده شامل جزئیات مشخصات بیمار، معیارهای ورود و خروج، نوع گرافت، درمان آنتی‌ترومبوتیک، پیامدها و عوارض جانبی بودند.
در مجموع 14 کارآزمایی در این مرور گنجانده شدند؛ نتایج 4970 بیمار آنالیز شد. چهار کارآزمایی که آنتاگونیست‌های ویتامین K (به اختصار VKA) را در برابر عدم استفاده از آن ارزیابی کردند، نشان دادند که آنتی‌کوآگولاسیون خوراکی ممکن است به نفع باز بودن گرافت وریدی اتولوگ، اما نه مصنوعی، هم‌چنین نجات و بقای اندام باشد. دو مطالعه دیگر که VKA را با آسپرین (ASA) یا آسپرین و دی‌پیریدامول (dipyridamole) مقایسه کردند، شواهدی را برای حمایت از تاثیر مثبت VKA بر باز بودن گرافت‌های وریدی اما نه مصنوعی ارائه دادند. سه کارآزمایی که هپارین با وزن مولکولی پائین (low molecular weight heparin; LMWH) را با هپارین تجزیه‌‌نشده (unfractionated heparin; UFH) مقایسه کردند، تفاوت قابل‌توجهی را در باز بودن ورید نشان ندادند. یک کارآزمایی که LMWH را با دارونما (placebo) مقایسه کرد، به هیچ بهبودی قابل‌توجهی را در باز بودن گرافت در اولین سال پس از جراحی در جمعیتی که آسپرین دریافت کردند، نشان نداد. یک کارآزمایی مزیت LMWH را در برابر آسپرین و دی‌پیریدامول در یک سال برای بیمارانی نشان داد که تحت پروسیجرهای نجات اندام قرار گرفتند. تجویز آنکرود (ancrod) حول‌وحوش زمان انجام جراحی در مقایسه با هپارین تجزیه‌‌نشده (unfractionated heparin)، مزیت بیشتری را نشان نداد. نرخ باز بودن گرافت با دکستران 70 مشابه LMWH بود، اما نسبت قابل‌توجهی بالاتر از بیماران با دکستران دچار نارسایی قلبی شدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.