با وجود اینکه 3443 نفر در 12 مطالعه مربوط به کوئتیاپین تصادفی‌سازی شدند، تقریبا هیچ داده‌ای در مورد استفاده از خدمات، پیامدهای اقتصادی، عملکرد اجتماعی و کیفیت زندگی وجود ندارد. بیش از نیمی از شرکت‌کنندگان طی ارزیابی انجام‌شده از کوئتیاپین در مقایسه با دارونما در دوره پیگیری از دست رفتند (53% کوئتیاپین در مقایسه با 61% دارونما، n = 716؛ 4 RCT؛ RR: 0.84؛ 95% CI؛ 0.7 تا 0.9؛ NNT: 11؛ 95% CI؛ 7 تا 55)، بنابراین تفسیر مطمئن هرگونه ارزیابی وضعیت عمومی یا روانی درون این مقایسه غیرممکن است. بااین‌حال، افرادی که داروی کوئتیاپین به آن‌ها تخصیص یافت، در مقایسه با افرادی که دارونما دریافت کردند، بیشتر دچار اختلالات حرکتی نشدند (n = 395؛ 2 RCT؛ RR نیاز به دارودرمانی برای EPSE؛ 0.62؛ 95% CI؛ 0.3 تا 1.2). همین امر در مورد مقایسه کوئتیاپین با دوز 250 میلی‌گرم/روز و بیشتر در مقابل کوئتیاپین با دوز کمتر از 250 میلی‌گرم/روز نیز صدق می‌کند (49% قطع درمان با دوز 250 میلی‌گرم/روز و بیشتر در مقایسه با 58% با دوز کمتر از 250 میلی‌گرم/روز، n = 1066؛ 3 RCT؛ RR: 0.84؛ 95% CI؛ 0.8 تا 0.9؛ NNT: 11؛ 95% CI؛ 7 تا 29). لازم به ذکر است که دو مورد مرگ‌ومیر در گروه با دوز بالاتر رخ داد (n = 618؛ 1 RCT؛ RR: 0.1؛ 95% CI؛ 0.0 تا 2.1). هنگامی که کوئتیاپین با داروهای آنتی‌سایکوتیک تیپیکال (typical) مقایسه شد، حدود 36% از بیماران هر دو گروه نتوانستند مطالعات کوتاه‌مدت را به پایان برسانند (n = 1624؛ 6 RCT؛ RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.8 تا 1.0). میانگین تغییر در وضعیت عمومی، ناهمگون و مبهم بود (n = 762؛ 3 RCT؛ WMD در کوتاه‌‌مدت: 0.19؛ 95% CI؛ 0.00 تا 0.38؛ I squared = 76%). معیارهای وضعیت ذهنی نیز مبهم بودند (n = 1247؛ RR بهبودنیافته: 0.97؛ 95% CI؛ 0.9 تا 1.1) از جمله معیارهای خاص نشانه‌های منفی (n = 305؛ 1 RCT؛ MD تغییر در SANS کوتاه‌‌مدت: 0.94؛ 95% CI؛ 0.2- تا 2.0). اختلالات حرکتی برای کسانی که به گروه کوئتیاپین اختصاص یافتند، کمتر شایع بود (n = 1117؛ 4 RCT؛ RR نیاز به دارودرمانی برای عوارض جانبی خارج هرمی: 0.47؛ 95% CI؛ 0.4 تا 0.6؛ NNT: 4؛ 95% CI؛ 4 تا 5؛ I squared = 88%). ممکن است خشکی دهان (n = 649؛ 2 RCT؛ RR کوتاه‌‌مدت: 2.85؛ 95% CI؛ 1.5 تا 5.6؛ NNH: 17؛ 95% CI؛ 7 تا 65) و خواب‌آلودگی (n = 959؛ 3 RCT؛ RR: 1.51؛ 95% CI؛ 1.1 تا 2.2؛ NNH: 8؛ 95% CI؛ 18 تا 181) در افرادی که داروی کوئتیاپین مصرف می‌کنند، در مقایسه با افراد گروه داروهای قدیمی‌تر، نیز شیوع بیشتری داشته باشند. در ارزیابی انجام‌شده از کوئتیاپین در مقایسه با ریسپریدون (risperidone)، بیش از 30% از بیماران، مطالعه را پیش‌از اتمام ترک کردند (n = 728؛ 1 RCT؛ RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.7 تا 1.2). چهار نفر، همگی تحت درمان با کوئتیاپین، در طول مطالعه جان خود را از دست دادند (n = 728؛ 1 RCT؛ RR: 2.86؛ 95% CI؛ 0.2 تا 52.8). معیارهای پیوسته (continuous) وضعیت روانی، تفاوت‌های بارزی را میان این دو دارو نشان ندادند (n = 637؛ 1 RCT؛ MD PANSS: 1.2؛ 95% CI؛ 2.0- تا 4.4). بااین‌حال، تعداد قابل توجه کمتری از افراد دریافت‌کننده کوئتیاپین در مقایسه با افرادی که ریسپریدون دریافت کردند، به دارودرمانی برای مدیریت عوارض جانبی خارج هرمی نیاز پیدا کردند (n = 712؛ 1 RCT؛ RR: 0.27؛ 95% CI؛ 0.2 تا 0.5؛ NNT: 11؛ 95% CI؛ 10 تا 16). کوئتیاپین در مقایسه با ریسپریدون باعث سرگیجه (n = 728؛ 1 RCT؛ RR: 1.85؛ 95% CI؛ 1.0 تا 3.3؛ NNH: 18؛ 95% CI؛ 7 تا 487)، خشکی دهان (n = 728؛ 1 RCT؛ RR: 2.11؛ 95% CI؛ 1.2 تا 3.8؛ NNH: 14؛ 95% CI؛ 6 تا 82) و خواب‌آلودگی (n = 728؛ 1 RCT؛ RR: 2.03؛ 95% CI؛ 1.4 تا 2.9؛ NNH: 7؛ 95% CI؛ 4 تا 17) بیشتری شد.