لنگش متناوب (intermittent claudication; IC) دردی است که در یک اندام (بیشتر ساق پا و ران) حین ورزش ایجاد شده و با استراحت تسکین می‌یابد. این وضعیت ناشی از جریان ناکافی خون به دلیل بیماری انسداد شریان محیطی است.
درمان باید شامل تمام اقدامات پیشگیری ثانویه از بیماری‌های قلبی‌عروقی باشد. ورزش منظم و ترک سیگار موثرترین درمان برای بهبود نشانه‌های لنگش است. درمان‌های دارویی شامل عوامل وازواکتیو برای بهبود جریان خون (مانند گشادکننده‌های عروق و دیگر عوامل همورئولوژیک (hemorheologic) که ویسکوزیته خون را کاهش می‌دهند)، ضدانعقادها، عوامل ضدپلاکت و عوامل کاهش‌دهنده چربی خون هستند. فقط تعداد کمی از بیماران تحت آنژیوپلاستی یا جراحی عروق قرار می‌گیرند.
بوفلومدیل (buflomedil) یک عامل وازواکتیو است که به‌طور گسترده‌ای برای درمان لنگش متناوب استفاده می‌شود. نویسندگان مرور یازده کارآزمایی را شناسایی کردند اما به دلیل روش‌شناسی مورد استفاده در آنها و خطر سوگیری (bias) بالا نتوانستند از نه مورد از آنها استفاده کنند. دو کارآزمایی کنترل‌شده باقیمانده در مجموع 127 شرکت‌کننده را تصادفی‌سازی کردند تا بوفلومدیل یا دارونما (placebo) را به مدت حداقل سه ماه دریافت کنند. یکی از این کارآزمایی‌ها شامل 40 شرکت‌کننده مبتلا به دیابت بود. در مجموع، کارآزمایی‌ها نتایج نسبتا مثبتی را برای بهبود مسافت پیاده‌روی بدون درد روی تردمیل (76.9 متر؛ 95% CI؛ 32.3 تا 121.5) و حداکثر مسافت راه رفتن (112.6 متر؛ 95% CI؛ 27.7 تا 197.5) با بوفلومدیل به مدت 12 هفته نشان دادند، که نشان‌دهنده تنوع گسترده‌ای در مزیت میان شرکت‌کنندگان است.
مطالعات حذف‌شده شامل سه مطالعه کوچک مثبت به صورت مرزی و یک مطالعه منفی بزرگتر بود. حداقل چهار مطالعه منتشرنشده دیگر، قابل بازیابی نبودند و گزارش شد که نتایج غیرقطعی داشتند.
نگرانی‌های اخیر در مورد بی‌خطری (safety) بوفلومدیل به دلیل حوادث عصبی و قلبی‌عروقی کشنده و غیرکشنده در موارد مصرف بیش از حد تصادفی و عمدی از آن مطرح شده‌اند.
با در نظر گرفتن شواهد نسبتا اندک در مورد اثربخشی و محدوده درمانی محدود و مسائل اخیر در مورد بی‌خطری آن، مزیت بوفلومدیل ناچیز است.
شواهد کمی برای ارزیابی اثربخشی بوفلومدیل در مدیریت IC وجود دارد. اکثر کارآزمایی‌ها به دلیل کیفیت پائین حذف شدند. دو کارآزمایی واردشده، نتایج نسبتا مثبتی را نشان دادند؛ آنها به دلیل سوگیری انتشار (publication bias) تضعیف شدند، زیرا حداقل چهار مطالعه منتشرنشده، غیرقابل بازیابی و بی‌نتیجه را در این زمینه می‌شناسیم.
مزیت مصرف بوفلومدیل از نظر مسائل بی‌خطری (safety) و محدوده درمانی محدود آن، اندک است.
لنگش متناوب (intermittent claudication; IC) عبارت است از درد ناشی از بیماری انسدادی شریانی مزمن که حین ورزش در اندام‌ها ایجاد شده و با استراحت تسکین می‌یابد. بوفلومدیل (buflomedil) یک عامل وازواکتیو است که برای درمان بیماری عروق محیطی استفاده می‌شود. با این حال، اثربخشی بالینی آن در مدیریت IC هنوز به‌طور نقادانه بررسی نشده است. این مطالعه، نسخه به‌روز شده از یک مرور کاکرین است که نخستین‌بار در سال 2000 منتشر شده، و قبلا در سال 2007 و 2008 به‌روز شد.
ارزیابی شواهد موجود در مورد اثربخشی بوفلومدیل در مدیریت IC.
برای این نسخه به‌روز شده، هماهنگ‌کننده جست‌وجو در کارآزمایی‌های گروه بیماری‌های عروقی محیطی در کاکرین به جست‌وجو در پایگاه ثبت تخصصی (آخرین جست‌وجو در ژانویه سال 2013) و CENTRAL (شماره 12؛ سال 2012) پرداخت.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) دوسو کور (double-blind) در بیماران مبتلا به IC (Fontaine مرحله II) که بوفلومدیل خوراکی را در مقایسه با دارونما (placebo) دریافت کردند. میزان مسافت راه رفتن بدون درد (pain-free walking distance; PFWD) و حداکثر مسافت راه رفتن (maximum walking distance; MWD) با تست ورزش استانداردشده آنالیز شد.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و به استخراج داده‌ها پرداختند. برای کسب اطلاعات بیشتر با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم.
دو RCT را با 127 شرکت‌کننده وارد کردیم. هر دو RCT بهبودی متوسطی را در PFWD برای بیماران تحت درمان با بوفلومدیل نشان دادند. این میزان بهبودی در هر دو کارآزمایی از نظر آماری، معنی‌دار بود (WMD؛ 75.1 متر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 20.6 تا 129.6؛ WMD؛ 80.6 متر؛ 95% CI؛ 3.0 تا 158.2)، کارآزمایی دوم شامل یک جمعیت صرفا مبتلا به دیابت بود. برای هر دو RCT، دستاوردهای MWD با فواصل اطمینان وسیع از نظر آماری معنی‌دار بودند (به ترتیب: WMD؛ 80.7 متر؛ 95% CI؛ 9.4 تا 152؛ WMD؛ 171.4 متر؛ 95% CI؛ 51.3 تا 291.5).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.