هنگامی که افراد تحت مراقبت‌های ویژه به تنفس کمکی نیاز دارند، ممکن است لازم باشد برای آنها یک لوله داخل تراشه از طریق نای (نای یا راه هوایی - مسیر عبور ریه‌ها) وارد شود. پس از خارج شدن آن (خارج کردن لوله داخل تراشه)، راه‌های هوایی ممکن است متورم (التهاب) شوند. این تورم می‌تواند تنفس را سخت کند، باعث استریدور (تنفس پر سر و صدا) شود و ممکن است نیاز به جایگذاری مجدد لوله باشد. کورتیکواستروئیدها داروهای ضدالتهابی هستند که ممکن است این تورم را کاهش دهند. مرور 11 کارآزمایی شامل 2301 بیمار نشان داد که استفاده از کورتیکواستروئیدها برای پیشگیری (یا درمان) بروز استریدور پس از خارج کردن لوله داخل تراشه به‌طور کلی برای نوزادان یا کودکان موثر نبود، اما این مداخله به ویژه برای کسانی که در معرض خطر بالای شکست در خارج کردن موفقیت‌آمیز لوله داخل تراشه هستند، شایستگی انجام مطالعه بیشتر را دارد. برای بزرگسالان پرخطر، استفاده از دوزهای متعدد کورتیکواستروئیدها 12 تا 24 ساعت پیش از خارج کردن لوله داخل تراشه مفید به نظر می‌رسد.
استفاده از کورتیکواستروئیدها برای پیشگیری (یا درمان) استریدور پس از خارج کردن لوله داخل تراشه برای نوزادان یا کودکان موثر نبوده است. با این حال، با توجه به مشاهده روندهای ثابت به سمت مزیت ناشی از این مداخله، مستحق مطالعه بیشتر است، به ویژه برای کودکان یا نوزادان پرخطر. استفاده از دوزهای متعدد کورتیکواستروئیدها که 12 تا 24 ساعت پیش از خارج کردن لوله داخل تراشه شروع می‌شود، برای بیماران بزرگسال که احتمال بالایی از ابتلا به استریدور پس از لوله‌گذاری دارند، مفید به نظر می‌رسد.
وقوع استریدور پس از خارج کردن لوله داخل تراشه (post-extubation stridor) ممکن است مدت بستری در بخش مراقبت‌های ویژه را طولانی‌تر کند، به خصوص اگر انسداد راه هوایی شدید بوده و لوله‌گذاری مجدد لازم باشد. برخی از پزشکان از کورتیکواستروئیدها برای پیشگیری یا درمان استریدور پس از خارج کردن لوله داخل تراشه استفاده می‌کنند، اما کورتیکواستروئیدها ممکن است با عوارض جانبی از هیپرتانسیون تا هیپرگلیسمی همراه باشند، بنابراین ارزیابی سیستماتیک اثربخشی این درمان اهمیت دارد.
تعیین اینکه کورتیکواستروئیدها در پیشگیری یا درمان استریدور پس از خارج کردن لوله داخل تراشه در نوزادان بدحال، کودکان، یا بزرگسالان موثر هستند یا خیر.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ EMBASE و فهرست منابع مقالات را جست‌وجو کردیم. آخرین جست‌وجو‌ها در ژانویه 2011 انجام گرفتند.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که تجویز کورتیکواستروئیدها را به هر روشی، با دارونما (placebo) در نوزادان، کودکان، یا بزرگسالان دریافت‌کننده ونتیلاسیون مکانیکی از طریق لوله داخل تراشه در بخش مراقبت‌های ویژه مقایسه کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند.
یازده کارآزمایی شامل 2301 بیمار وارد شدند: شش مورد در بزرگسالان، دو مورد در نوزادان، سه مورد در کودکان. همه به جز یک مورد استفاده از استروئیدها را برای پیشگیری از بروز استریدور پس از خارج کردن لوله داخل تراشه مورد بررسی قرار دادند؛ کارآزمایی باقی‌مانده به درمان استریدور پس از خارج کردن لوله داخل تراشه در کودکان مربوط می‌شود. بیماران از جمعیت‌های ناهمگون طبی/جراحی انتخاب شدند. تجویز دگزامتازون به صورت داخل وریدی حداقل یک بار پیش از خارج کردن لوله داخل تراشه، رایج‌ترین رژیم استروئیدی مورد استفاده (به‌طور یکنواخت در نوزادان و کودکان) بود. دو مطالعه در نوزادان، نتایج ناهمگونی را نشان دادند، بدون کاهش آماری کلی در استریدور پس از خارج کردن لوله داخل تراشه (RR: 0.42؛ 95% CI؛ 0.07 تا 2.32). یکی از این مطالعات روی بیماران پرخطر تحت درمان با دوزهای متعدد استروئید در حول و حوش زمان خارج کردن لوله داخل تراشه انجام شد، و کاهش قابل توجهی را در بروز استریدور نشان داد. در کودکان، این دو مطالعه از نظر بالینی ناهمگون بودند. یک مطالعه شامل کودکان مبتلا به ناهنجاری‌های زمینه‌ای راه هوایی بود و دیگری این گروه را حذف کرد. کورتیکواستروئیدهای پروفیلاکتیک منجر به کاهش لوله‌گذاری مجدد و کاهش قابل توجه استریدور پس از خارج کردن لوله داخل تراشه در مطالعه‌ای شامل کودکان مبتلا به ناهنجاری‌های زمینه‌ای راه هوایی شدند (N = 62) اما در مطالعه‌ای که این کودکان را حذف کردند (N = 153)، دیده نشد. در شش مطالعه بزرگسالان (مجموع N = 1953)، استفاده از تجویز پروفیلاکتیک کورتیکواستروئید، خطر لوله‌گذاری مجدد را به‌طور قابل توجهی کاهش نداد (RR: 0.48؛ 95% CI؛ 0.19 تا 1.22). در حالی که کاهش قابل توجهی در بروز استریدور پس از خارج کردن لوله داخل تراشه دیده شد (RR: 0.47؛ 95% CI؛ 0.22 تا 0.99)، ناهمگونی قابل توجهی وجود داشت (I 2 = 81%؛ X 2 = 26.36؛ df = 5؛ P<0.0001). آنالیز زیرگروه نشان داد که بروز استریدور پس از خارج کردن لوله داخل تراشه در بزرگسالانی با احتمال بالای ابتلا به استریدور پس از خارج کردن لوله داخل تراشه، زمانی که کورتیکواستروئیدها به صورت دوزهای متعدد 12 تا 24 ساعت پیش از خارج کردن لوله داخل تراشه در مقایسه با دوزهای منفرد نزدیک‌تر به زمان خارج کردن لوله داخل تراشه تجویز می‌شوند، کاهش می‌یابد؛ تست اثر متقابل (test for interaction) برای دوزهای چندگانه در مقابل تک دوز: RRR؛ 0.22 (95% CI؛ 0.10 تا 0.47) را برای استریدور با دوزهای متعدد نشان داد. عوارض جانبی غیرشایع بوده و قابل تجمیع نبودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.