پیشینه
یک رویکرد برای کمک به افرادی که سعی در ترک سیگار دارند این است که به آنها حمایت مبتنی بر گروه را پیشنهاد دهید. شرکت‌کنندگان به‌طور منظم با یک تسهیل کننده که به‌طور معمول برای مشاوره برای ترک سیگار آموزش دیده، ملاقات می‌کنند. مولفه‌های برنامه متنوع هستند. قدرت درک شده این رویکرد این است که در آن شرکت‌کنندگان یکدیگر را حمایت و تشویق می‌کنند. پیامد مطلوب نکشیدن سیگار در حداقل از شش ماه از شروع برنامه گروهی بود.
ویژگی‌های مطالعه
ما 66 کارآزمایی را شناسایی کردیم که به مقایسه برنامه‌های مبتنی بر گروه با سایر انواع حمایت، یا مقایسه انواع مختلف برنامه‌های گروهی پرداختند. آخرین جست‌وجو در می 2016 انجام شد.
نتایج و کیفیت شواهد
در 13 کارآزمایی (4395 شرکت‌کننده) افرادی که در شرایط کنترل شده قرار داشتند؛ یک برنامه خود-یاوری داشتند. برای رویکرد مبتنی بر گروه یک مزیت، با احتمال افزایش ترک از 50% به 130% وجود داشت. این بدان معنی است که اگر پنج نفر از 100 نفر بتوانند حداقل شش ماه را با استفاده از موارد خود-یاوری مصرف سیگار را ترک کنند، هشت تا 12 نفر در 100 نفر ممکن است در صورت حمایت گروهی موفق شوند. کیفیت این شواهد را متوسط قضاوت کردیم، زیرا مطالعات برای حذف سوگیری احتمالی، روش‌ها را با جزئیات کافی گزارش نکردند. هم‌چنین شواهدی از مزایای حمایت گروهی در مقایسه با مشاوره و حمایت کوتاه‌مدت توسط یک متخصص مراقبت سلامت (14 کارآزمایی، 7286 شرکت‌کننده) وجود داشت، هرچند این تفاوت کوچک و متغیرتر بود. به دلیل تنوع و هم‌چنین احتمال خطر سوگیری کیفیت شواهد را پائین ارزیابی کردیم. هم‌چنین شواهد با کیفیت پائین از یک مزیت برای مطالعاتی که برای گروه کنترل هیچ گونه کمکی برای ترک ارائه نکردند (9 کارآزمایی، 1098 شرکت‌کننده)، وجود داشت. شش کارآزمایی (980 شرکت‌کننده) مشاوره را در قالب گروهی با مشاوره فردی رو-در-رو مقایسه کردند؛ هیچ علامتی وجود نداشت که نشان دهد یک رویکرد بیشتر از رویکردهای دیگر مفید بود. مطالعات باقی مانده انواع مختلفی از برنامه‌های گروهی را مقایسه کردند؛ به‌طور معمول آنها تفاوت‌ها را نشان ندادند، بنابراین نمی‌توان نشان داد کدام یک از مولفه‌های برنامه‌های مبتنی بر گروه بیشتر مفید هستند.
گروه‌درمانی برای کمک به افراد برای ترک سیگار بهتر از خود-یاوری، و سایر مداخلات با شدت کمتر است. شواهد کافی برای ارزیابی اینکه گروه‌ها موثرتر، یا مقرون به‌صرفه‌تر از مشاوره فردی شدید هستند وجود ندارد. شواهد کافی برای حمایت از استفاده از مولفه‌های روان‌شناختی خاص در یک برنامه فراتر از حمایت و مهارت‌های آموزشی که به‌طور معمول وارد می‌شوند؛ وجود ندارد.
گروه‌درمانی این امکان را برای افراد فراهم می‌کند تا تکنیک‌های رفتاری را برای ترک سیگار بیاموزند، و حمایت متقابل را برای یکدیگر فراهم کنند.
تعیین تاثیر مداخلات رفتاری ارائه شده در گروه در دستیابی به ترک طولانی‌مدت سیگار.
پایگاه ثبت تخصصی گروه اعتیاد به دخانیات در کاکرین، را با استفاده از اصطلاحات «رفتاردرمانی»، «درمان‌شناختی»، «روان‌درمانی» یا «گروه‌درمانی»، در می 2016 جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده که گروه‌درمانی را با خود-یاوری، مشاوره فردی، مداخله دیگر یا عدم مداخله مقایسه کردند (شامل مراقبت معمول یا کنترل لیست انتظار). هم‌چنین کارآزمایی‌هایی را در نظر گرفتیم که بیش از یک برنامه گروهی را مقایسه کردند. ما کارآزمایی‌هایی را وارد کردیم که حداقل دو جلسه گروهی داشتند، و وضعیت کشیدن سیگار را در حداقل شش ماه پس از شروع برنامه پیگیری کردند. کارآزمایی‌هایی را که در آنها گروه‌درمانی با درمان فعال ارائه شده بود و کارآزمایی‌های دارای بازوی کنترل شده را با دارونما (placebo) با فارماکوتراپی (pharmacotherapies) خارج کردیم، به جز کارآزمایی‌هایی که دارای طراحی فاکتوریل (عاملی) بودند.
دو نویسنده مرور داده‌های مربوط به شرکت‌کنندگان، مداخلات ارائه شده به گروه‌ها و کنترل کننده‌ها، از جمله طول مدت برنامه، شدت و مولفه‌های اصلی، معیارهای پیامد، روش تصادفی‌سازی، و تکمیل پیگیری را دو بار استخراج کردند. معیار پیامد اصلی، پرهیز از مصرف سیگار پس از حداقل شش ماه پیگیری در شرکت‌کنندگانی بود که در ابتدا سیگاری بودند. ما از تعریف دقیق‌تر پرهیز در هر کارآزمایی استفاده کردیم، و در جایی که موجود بود نرخ اعتبارسنجی شده را به‌طور شیمیایی استفاده کردیم. شرکت‌کنندگانی را که در پیگیری از دست دادیم به عنوان افراد سیگاری که سیگار کشیدن را ادامه دادند، تجزیهوتحلیل کردیم. تاثیرات را به عنوان خطر نسبی برای ترک بیان کردیم. در جایی که امکان‌پذیر بود، متاآنالیز را با استفاده از یک مدل اثر ثابت منتل هنزل (Mantel-Haenszel) انجام دادیم. کیفیت شواهد را در هر مطالعه و هر مقایسه، با استفاده از ابزار «خطر سوگیری (bias)» کاکرین و معیارهای درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردیم.
شصت‌وشش کارآزمایی معیارهای ورود به مطالعه را برای یک یا چند مقایسه در مرور داشتند. سیزده کارآزمایی یک برنامه گروهی را با یک برنامه خود-یاوری مقایسه کردند؛ در ترک با استفاده از برنامه گروهی افزایش وجود داشت (4395 = N؛ خطر نسبی (RR): 1.88؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.52 تا 2.33؛ I2 = 0%). کیفیت GRADE شواهد را متوسط قضاوت کردیم و به دلیل وجود تعداد اندکی از مطالعات در معرض خطر پائین سوگیری سطح آن را کاهش دادیم. چهارده کارآزمایی یک برنامه گروهی را با حمایت مختصر از طرف ارائه دهنده خدمات مراقبت سلامت مقایسه کردند. افزایش کمی در میزان ترک سیگار وجود داشت (7286 = N؛ RR: 1.22؛ 95% CI؛ 1.03 تا 1.43؛ I2 = 59%). کیفیت GRADE شواهد را پائین قضاوت کردیم، به دلیل وجود ناهمگونی علاوه بر خطر سوگیری (bias) سطح آن را کاهش دادیم. هم‌چنین شواهد با کیفیت پائین در مورد مزیت یک برنامه گروهی در مقایسه با گروه کنترل عدم مداخله وجود داشت (9 کارآزمایی؛ 1098 = N؛ RR: 2.60؛ 95% CI؛ 1.80 تا 3.76؛ I2 = 55%). شواهدی مبنی بر اینکه گروه‌درمانی موثرتر از مشاوره فردی با همان شدت است، به دست نیاوردیم (6 کارآزمایی؛ 980 = N؛ RR: 0.99؛ 95% CI؛ 0.76 تا 1.28؛ I2 = 9%). برنامه‌هایی که اجزایی را برای افزایش مهارت‌های شناختی و رفتاری وارد کردند، نشان ندادند که موثرتر از برنامه‌هایی با مدت یکسان یا کوتاه‌تر بدون این اجزا هستند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.