سرطان آندومتر (رحم) شایع‌ترین سرطان دستگاه تناسلی زنان در کشورهای توسعه یافته است. گاهی اوقات پروژستوژن (هورمون) درمانی پس از جراحی اولیه برای کاهش خطر عود تومور انجام می‌شود. با این حال، مشخص شده که پروژستوژن‌ها یکی از عوامل محافظتی را در برابر بیماری قلبی کاهش می‌دهند و همچنین ممکن است تومورها را در برابر رادیوتراپی مقاوم‌تر کنند. این مرور هیچ شواهدی را برای حمایت از تجویز پروژستوژن به عنوان درمان مکمل جراحی برای سرطان آندومتر که به تازگی تشخیص داده شده باشد، پیدا نکرد. با این حال، پروژستوژن می‌تواند از عود سرطان در برخی بیماران پیشگیری کند یا آن را به تاخیر اندازد.
هیچ شواهدی برای حمایت از استفاده از پروژستوژن درمانی ادجوانت در درمان اولیه سرطان آندومتر وجود ندارد. در حال حاضر چندین RCT وجود دارند که نتوانسته‌اند نقشی را برای پروژستوژن ادجوانت پس از درمان اولیه سرطان آندومتر تعیین کنند و بنابراین، انجام کارآزمایی‌های بیشتر در این زمینه احتمالا توجیه نمی‌شود.
سرطان آندومتر (endometrial cancer) شایع‌ترین کارسینوم دستگاه تناسلی میان زنان در کشورهای توسعه‌یافته است، که اکثر زنان در مرحله 1 بیماری مراجعه می‌کنند. درمان ادجوانت با پروژستوژن (progestagen) پس از جراحی اولیه برای کاهش خطر عود بیماری توصیه شده است.
ارزیابی اثربخشی و بی‌خطری (safety) استفاده از پروژستوژن ادجوانت در درمان سرطان آندومتر.
پایگاه ثبت تخصصی کارآزمایی‌های گروه سرطان‌های زنان در کاکرین، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) شماره 2، سال 2009 را جست‌وجو کردیم. MEDLINE و EMBASE تا اپریل 2009 بررسی شدند.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) از درمان با پروژستوژن در زنانی که برای سرطان آندومتر تحت جراحی قرار گرفتند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را خلاصه کرده و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند. خطرات نسبی (RR) برای مقایسه بقا (survival) در زنانی که پروژستوژن دریافت کرده و دریافت نکردند، در متاآنالیزهای اثرات تصادفی (random effects) ترکیب شدند.
هفت کارآزمایی با ارزیابی 4556 زن شناسایی شدند. سه کارآزمایی فقط شامل زنان مبتلا به مرحله یک بیماری بودند، در حالی که چهار کارآزمایی، زنانی را با بیماری پیشرفته‌تر وارد کردند. متاآنالیز چهار کارآزمایی نشان داد که تفاوت معنی‌داری در خطر مرگ‌ومیر در پنج سال میان درمان ادجوانت پروژستوژن و عدم دریافت درمان کمکی وجود ندارد (RR: 1.00 ؛ 95% CI؛ 0.85 تا 1.18). این نتیجه‌گیری همچنین برای آنالیز‌های کارآزمایی تکی در 4 و 7 سال و در یک کارآزمایی در تمام نقاط زمانی با استفاده از نسبت خطر (HR) قوی است. همچنین میان درمان پروژستوژن و کنترل از نظر خطر مرگ‌ومیر ناشی از سرطان آندومتر، بیماری‌های قلبی‌عروقی و بیماری‌های همزمان تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. به نظر می‌رسید که عود بیماری به کمک درمان با پروژستوژن در یک کارآزمایی کاهش یافت (HR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.52 تا 0.97 و 5 سال؛ RR: 0.74؛ 95% CI؛ 0.58 تا 0.96)، اما در کارآزمایی دیگر هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت در عود بیماری در 7 سال وجود نداشت (RR: 1.34 ؛ 95% CI؛ 0.79 تا 2.27).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.