تعداد 37 کارآزمایی واردشده (مجموعا 3571 زن و بیش از 3600 نوزاد) عموما دارای خطر سوگیری متوسط ​​تا بالا بودند. مصرف سولفات منیزیم پیش از زایمان با دارونما، عدم درمان، یا طیف وسیعی از عوامل توکولیتیک جایگزین مقایسه شد.

برای پیامد اولیه انجام زایمان طی 48 ساعت پس از ورود به کارآزمایی، تفاوت معنی‌داری میان زنانی که سولفات منیزیم دریافت کردند و زنانی که دریافت نکردند (خواه دارونما/عدم مصرف داروی جایگزین توکولیتیک، داروهای بتامیمتیک (betamimetic)، مسدودکننده‌های کانال کلسیم، مهارکننده‌های کاکس (cox inhibitor)، مهارکننده‌های پروستاگلاندین، یا گنادوتروپین جفتی انسانی) (19 کارآزمایی؛ 1913 زن)، مشاهده نشد. به‌طور مشابه، برای پیامد اولیه پیامد جدی نوزاد، تفاوت معنی‌داری میان نوزادانی که در معرض سولفات منیزیم قرار گرفتند و نوزادان گروه کنترل (اعم از دارونما/عدم مصرف داروی توکولیتیک جایگزین، بتامیمتیک‌ها، مسدودکننده‌های کانال کلسیم، مهارکننده‌های کاکس، مهارکننده‌های پروستاگلاندین، مهارکننده‌های پروستاگلاندین، گنادوتروپین جفتی انسانی یا داروهای مختلف توکولیتیک) (18 کارآزمایی؛ 2187 نوزاد) دیده نشد. هیچ یک از کارآزمایی‌ها پیامد تولد بسیار نارس نوزاد را گزارش نکردند. در هفت کارآزمایی که پیامدهای جدی مادر را گزارش کردند، هیچ رویدادی ثبت نشد.

در گروه تحت درمان با سولفات منیزیم در مقایسه با زنانی که دارونما را پیش از زایمان دریافت کرده یا داروی توکولیتیک جایگزین را دریافت نکردند، خطر افزایش مرزی مرگ کلی (جنین، نوزاد، کودک) مشاهده شد (خطر نسبی (RR): 4.56؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.00 تا 20.86؛ دو کارآزمایی، 257 نوزاد)؛ هیچ یک از مقایسه‌های میان سولفات منیزیم و دیگر کلاس‌های دارویی توکولیتیک تفاوتی را برای این پیامد نشان ندادند (10 کارآزمایی، 991 نوزاد). پیامدهای مرگ‌ومیر نوزادان و/یا کودکان و مرگ‌ومیر جنینی، تفاوتی را میان مصرف سولفات منیزیم و عدم مصرف آن نشان نداد، چه در مقایسه با دارونما/عدم مصرف داروی جایگزین توکولیتیک، یا هر گروه خاصی از داروهای توکولیتیک. برای اکثر پیامدهای ثانویه دیگر، هیچ تفاوت معنی‌داری میان سولفات منیزیم و گروه‌های کنترل از نظر خطر تولد نارس (به جز خطر بسیار کمتر سولفات منیزیم در مقایسه با باربیتورات‌ها (barbiturate) در یک کارآزمایی با 65 زن)، سن بارداری در زمان تولد، فاصله زمانی بین ورود به کارآزمایی و تولد، دیگر عوارض نوزادی، یا پیامدهای تکامل سیستم عصبی، وجود نداشت. مدت بستری در بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان در گروه سولفات منیزیم در مقایسه با گروه مسدودکننده کانال کلسیم به‌طور قابل توجهی افزایش یافت، اما در مقایسه با مهارکننده‌های کاکس یا مهارکننده‌های پروستاگلاندین اینگونه نبود. در چهار کارآزمایی که پیامد مرگ‌ومیر مادری را گزارش کردند، هیچ موردی گزارش نشد. تفاوت قابل توجهی میان سولفات منیزیم و گروه کنترل برای عوارض جانبی شدید مادر که منجر به توقف درمان شود، مشاهده نشد، به جز فواید قابل توجه سولفات منیزیم در مقایسه با بتامیمتیک‌ها در یک کارآزمایی منفرد.