تصور می‌شود که پیراستام (piracetam) از متابولیسم سلول‌های مغزی در زمانی که اکسیژن کافی ندارند (هیپوکسی) پشتیبانی می‌کند. بنابراین، ممکن است از بروز هرگونه عوارض جانبی برای نوزاد دچار دیسترس مداوم جنین در طول زایمان پیشگیری کند.
این مطالعه مروری به منظور ارزیابی تاثیرات پیراستام برای موارد مشکوک به دیسترس جنین در زایمان بر روش انجام زایمان و عوارض ناخوشایند نوزاد (موربیدیتی) انجام شد. فقط یک کارآزمایی کنترل‌شده شناسایی شد. این کارآزمایی 96 زن را به‌صورت تصادفی انتخاب کرد تا پیراستام یا دارونما (placebo) دریافت کنند. درمان پیراستام با روند کاهش نیاز به زایمان سزارین به عنوان روش زایمان و بهبود پیامد برای نوزاد، که توسط مشکلات تنفسی و علائم هیپوکسی تعیین می‌شود، همراه بود. این کارآزمایی اطلاعاتی را در مورد ایجاد عوارض جانبی در مادر ارائه نداد. این شواهد برای نتیجه‌گیری معنادار کافی نیست.
شواهد کافی برای ارزیابی استفاده از پیراستام برای دیسترس جنین در زایمان وجود ندارد.
تصور می‌شود که پیراستام (piracetam) متابولیسم سلول‌های مغز را در زمانی که هیپوکسیک هستند، تقویت می‌کند. این عامل برای پیشگیری از عوارض جانبی دسترس جنین استفاده شده است.
هدف از این مرور، ارزیابی تاثیرات پیراستام برای موارد دیسترس مشکوک جنین در زایمان بر روش انجام زایمان و عوارض پری‌ناتال بود.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین را جست‌وجو کردیم (15 فوریه 2012).
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده از پیراستام در مقایسه با دارونما (placebo) یا عدم درمان برای موارد شک به دیسترس جنین در زایمان.
هر دو نویسنده مرور واجد شرایط بودن و کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کردند.
یک مطالعه شامل 96 زن وارد شد. پیراستام در مقایسه با دارونما با کاهش نیاز به انجام زایمان سزارین همراه بود (خطر نسبی (RR): 0.57؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.32 تا 1.03). هیچ تفاوت معنی‌داری از نظر آماری میان گروه پیراستام و دارونما برای عوارض نوزادی (اندازه‌گیری شده با دیسترس تنفسی نوزاد) یا نمره آپگار وجود نداشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.