داروهای آمانتادین و ریمانتادین هر دو می‌توانند به پیشگیری و تسکین نشانه‌های آنفلوآنزا A در بزرگسالان کمک کنند، اما آمانتادین عوارض جانبی بیشتری دارد.
آنفلوآنزا می‌تواند توسط ویروس‌های مختلفی ایجاد شود. یک نوع آن، آنفلوآنزا A است که با سردرد، سرفه و آبریزش بینی همراه بوده و می‌تواند روزهای زیادی ادامه داشته باشد و منجر به بیماری‌های جدی مانند پنومونی شود. آمانتادین و ریمانتادین داروهای ضدویروسی هستند. مرور کارآزمایی‌ها نشان داد که هر دو دارو به‌طور مشابهی در تسکین نشانه‌های آنفلوآنزا A در بزرگسالان مفید هستند، اما فقط زمانی که احتمال زیادی وجود دارد که علت آن، آنفلوآنزا A باشد (برای مثال، یک اپیدمی شناخته‌شده). این احتمال وجود دارد که هیچ یک از داروها گسترش آنفلوآنزا A را متوقف نکنند و با درمان نشانه‌ها ممکن است باعث گسترش ویروس در جامعه توسط افرادی شوند که احساس می‌کنند بهتر شدند اما هنوز به ویروس آلوده هستند. همانطور که در بررسی‌های اخیر نشان داده شد، مقاومت ویروس‌های آنفلوآنزا به آمانتادین یک مشکل جدی در سراسر جهان است. هر دو دارو عوارض جانبی گوارشی (معده و روده) دارند، اما آمانتادین می‌تواند تاثیرات جدی روی سیستم عصبی نیز بر جای بگذارد. آنها فقط باید در مواقع اضطراری استفاده شوند که دیگر اقدامات درمانی با شکست مواجه شده‌اند.
آمانتادین و ریمانتادین در تسکین یا درمان نشانه‌های آنفلوآنزا A در بزرگسالان سالم کارایی و اثربخشی مشابهی دارند، اگرچه ریمانتادین عوارض جانبی کمتری نسبت به آمانتادین ایجاد می‌کند. اثربخشی هر دو دارو در قطع انتقال بیماری، احتمالا اندک است. مقاومت ویروس‌های آنفلوآنزا به آمانتادین یک مشکل جدی در سراسر جهان است که توسط بررسی‌های ویروس‌شناسی اخیر نشان داده شده است. هر دو دارو عوارض جانبی گوارشی (معده و روده) دارند، اما آمانتادین می‌تواند تاثیرات جدی روی سیستم عصبی نیز بر جای بگذارد. آنها فقط باید در مواقع اضطراری استفاده شوند که دیگر اقدامات درمانی با شکست مواجه شده‌اند.
آمانتادین هیدروکلراید (آمانتادین (amantadine)) و ریمانتادین هیدروکلراید (ریمانتادین (rimantadine)) دارای خواص ضدویروسی هستند، اما به دلیل عدم آگاهی از ارزش بالقوه آنها و نگرانی در مورد عوارض جانبی احتمالی، به‌طور گسترده‌ای مورد استفاده قرار نمی‌گیرند.
این مرور نخستین‌بار در سال 1999 منتشر شده و برای چهارمین بار در اپریل 2008 به‌روز شد.
هدف از این مرور، ارزیابی اثربخشی، کارآمدی و بی‌خطری (safety) («تاثیرات») آمانتادین و ریمانتادین در بزرگسالان سالم بود.
پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) (CENTRAL) ( کتابخانه کاکرین ، 2008، شماره 1)، MEDLINE (1966 تا هفته 4 اپریل 2008)، EMBASE (1990 تا اپریل 2008) و فهرست منابع مقالات را جست‌وجو کردیم.
مطالعات تصادفی‌سازی شده و شبه-تصادفی‌سازی شده که آمانتادین و/یا ریمانتادین را با دارونما (placebo)، دارودرمانی کنترل یا عدم انجام مداخله مقایسه کرده، یا دوزها یا برنامه‌های تجویز آمانتادین و/یا ریمانتادین را در بزرگسالان سالم مقایسه کردند.
برای کارآزمایی‌های پروفیلاکسی (پیشگیرانه)، تعداد شرکت‌کنندگان مبتلا به آنفلوآنزای بالینی (بیماری شبه-آنفلوآنزا یا ILI) یا با آنفلوآنزا تایید شده A و عوارض جانبی را آنالیز کردیم. آنالیز برای کارآزمایی‌ها درمانی، میانگین طول دوره تب، طول مدت بستری در بیمارستان و عوارض جانبی بود.
آمانتادین از 25% از موارد ILI (95% فاصله اطمینان (CI): 13% تا 36%) و 61% از موارد آنفلوآنزا A؛ (95% CI؛ 35% تا 76%) پیشگیری کرد. آمانتادین طول دوره تب را تا یک روز کاهش داد (95% CI؛ 0.7 تا 1.2). ریمانتادین اثربخشی مشابهی را نشان داد، اما کارآزمایی‌های کمتری با آن وجود داشتند و نتایج برای پروفیلاکسی، از نظر آماری معنی‌دار نبودند. هر دو داروی آمانتادین و ریمانتادین عوارض جانبی قابل توجهی را در دستگاه گوارش (GI) ایجاد کردند. عوارض جانبی سیستم عصبی مرکزی و موارد خروج از مطالعه با آمانتادین به‌طور قابل توجهی بیشتر از ریمانتادین بودند. هیچ یک از داروها بر نرخ ریزش ویروس از بینی یا سیر آنفلوآنزای بدون نشانه تاثیری نداشتند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.