پیشینه
نوزادان ممکن است زمانی که در رحم یا پس از تولد در بیمارستان هستند، مبتلا به عفونت شوند، به خصوص اگر آنها نیاز به مراقبت‌های ویژه داشته باشند. چنین عفونت‌هایی ممکن است باعث بیماری جدی یا مرگ نوزاد شوند. انتقال ایمونوگلوبولین‌ها (موادی در خون که می‌توانند با عفونت مبارزه کنند) از مادر به جنین به‌طور عمده بعد از هفته 32 بارداری رخ می‌دهد، و تا چندین ماه پس از تولد، نوزادان شروع به تولید ایمونوگلوبولین‌های خودشان نمی‌کنند. از لحاظ تئوری، عوارض جانبی عفونت می‌تواند با تجویز ایمونوگلوبولین داخل وریدی کاهش یابد.
سوال مطالعه مروری ما
در نوزادان تازه متولد شده با عفونت‌های مشکوک یا تائید شده، آیا تزریق ایمونوگلوبولین وریدی منجر به کاهش مرگ یا بیماری در آنها می‌شود؟
آنچه که این مطالعات نشان دادند
علاوه بر بسیاری از مطالعات کوچک، یک کارآزمایی بسیار بزرگ با حضور 3493 نوزاد منتشر شده است. مطالعات در دسترس نشان می‌دهند که تجویز ایمونوگلوبولین داخل وریدی از مرگ یا بیماری در طول مدت اقامت در بیمارستان، و مرگ یا ناتوانی عمده در دو سال اول زندگی پیشگیری نمی‌کند.
در مجموع
استفاده از ایمونوگلوبولین داخل وریدی برای درمان عفونت مشکوک یا تائید شده در نوزادان توصیه نمی‌شود. انجام تحقیقات بیشتر توصیه نمی‌شود.
نتایج منتشر نشده از کارآزمایی INIS، که 3493 نوزاد را وارد کرد، و متاآنالیزهای ما (n = 3973)، کاهشی را در مورتالیتی در طول مدت اقامت در بیمارستان، یا مرگ یا ناتوانی عمده در دو سالگی در نوزادان مبتلا به عفونت مشکوک یا تائید شده، نشان ندادند. این به‌روزرسانی، اگر چه براساس یک مطالعه با حجم نمونه کوچک (n = ۲۶۶) بنا شده، شواهدی را اضافه می‌کند که IVIG غنی شده از IgM منجر به کاهش قابل توجه در مورتالیتی در طول مدت اقامت در بیمارستان در نوزادان مبتلا به عفونت مشکوک نمی‌شود. تجویز روتین IVIG یا IVIG غنی شده از IgM برای پیشگیری از مرگ‌ومیر در نوزادان مبتلا به عفونت مشکوک یا تائید شده توصیه نمی‌شود. انجام تحقیقات بیشتر توصیه نمی‌شود.
نوزادان در معرض خطر ابتلا به عفونت ناشی از نقص سیستم ایمنی خود هستند. انتقال ایمونوگلوبولین‌ها از مادر به جنین عمدتا پس از هفته 32 بارداری رخ می‌دهد، و سنتز آندوژن آنها چندین ماه پس از تولد آغاز می‌شود. تجویز ایمونوگلوبولین داخل وریدی (IVIG) باعث فراهم آمدن ایمونوگلوبولین G؛ (IgG) می‌شود که می‌تواند به گیرنده‌های سطح سلولی باند شود، باعث فعالیت اپسونیک (opsonic) شود، کمپلمنت‌ها را فعال کند، سیتوتوکسیسیتی وابسته به آنتی‌بادی را تحریک کند و باعث بهبود شیمی-لومینسانس نوتروفیلیک (neutrophilic chemo-luminescence) شود. از لحاظ تئوری، موربیدیتی و مورتالیتی ناشی از عفونت می‌تواند با تجویز IVIG کاهش یابد.
بررسی اثرات IVIG بر مرگ‌ومیر و عوارض ناشی از عفونت مشکوک یا تائید شده در نوزادان در زمان ورود به مطالعه. ارزیابی در یک آنالیز زیرگروهی از اثرات IVIG غنی از IgM بر مرگ‌ومیر ناشی از عفونت مشکوک.
برای این به‌روزرسانی، MEDLINE؛ EMBASE؛ کتابخانه کاکرین، CINAHL، پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌ها، Web of Science، فهرست منابع مطالعات شناسایی شده، متاآنالیزها و فایل‌های شخصی در سال 2013 جست‌وجو شدند. هیچ‌گونه محدودیت‌های زبانی اعمال نشد.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه-تصادفی‌سازی و کنترل شده شامل نوزادان تازه متولد شده (< 28 روز)؛ تجویز IVIG برای درمان عفونت باکتریایی یا قارچی مشکوک یا تائید شده در مقایسه با دارونما (placebo) یا عدم مداخله؛ و جایی که در آنها یکی از پیامدهای زیر گزارش شده بود، مرگ‌ومیر، طول مدت اقامت در بیمارستان یا تکامل سایکوموتور در دوره پیگیری.
آنالیزهای آماری شامل خطر نسبی (RR) معمول، تفاوت خطر (RD)، تفاوت میانگین وزن‌دهی شده (WMD)، تعداد افراد مورد نیاز جهت درمان تا حصول پیامد مثبت اضافی (NNTB) یا یک پیامد مضر اضافی (NNTH)، همه با 95% فاصله اطمینان (CI)، و آماره I2 برای بررسی ناهمگونی آماری بودند.
به‌روزرسانی جست‌وجو، یک مطالعه منتشر شده را پیدا کرد که پیش از این در حال انجام بود. در مجموع 9 مطالعه در این مرور وارد شدند که به ارزیابی 3973 نوزاد پرداخته بودند. مرگ‌ومير نوزادان مبتلا به عفونت‌های مشکوک از نظر بالینی در طول مدت بستري در بیمارستان پس از درمان با IVIG تفاوت معنی‌داری نداشت (9 مطالعه (2527 = n)؛ RR معمول: 0.95؛ 95% CI؛ 0.80 تا 1.13؛ RD معمول: 0.01-؛ 95% CI؛ 0.04- تا 0.02؛ I2 = 23% برای RR و 29% برای RD). مرگ یا ناتوانی عمده در دو سالگی سن اصلاح شده در نوزادان مبتلا به عفونت مشکوک پس از درمان با IVIG تفاوت قابل‌توجهی نداشت (1 مطالعه (1985 = n)؛ RR: 0.98؛ 95% CI؛ 0.88 تا 1.09؛ RD: -0.01؛ 95% CI؛ 0.05- تا 0.03). مرگ‌ومير طی مدت بستري در بیمارستان پس از درمان IVIG در شیرخواران با عفونت تائید شده در زمان ورود به کارآزمایی، تفاوت معنی‌داری نداشت (1 کارآزمایی (1416 = n)؛ RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.74 تا 1.21؛ RD: -0.01؛ 95% CI؛ 0.04- تا 0.03). مرگ یا ناتوانی عمده در دو سالگی سن اصلاح شده در نوزادان مبتلا به عفونت تائید شده در زمان ورود به کارآزمایی پس از درمان با IVIG تفاوت قابل‌توجهی نداشت (1 مطالعه (1393 = n)؛ RR: 1.03؛ 95% CI؛ 0.91 تا 1.18؛ RD: 0.01؛ 95% CI؛ 0.04- تا 0.06). مرگ‌ومير طی مدت بستری در بیمارستان پس از درمان IVIG در شیرخواران با عفونت مشکوک یا تائید شده از نظر بالینی در زمان ورود به کارآزمایی، تفاوت معنی‌داری نداشت (1 کارآزمایی (3493 = n)؛ RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.86 تا 1.16؛ RD: 0.00؛ 95% CI؛ 0.02- تا 0.03). مرگ یا ناتوانی عمده در دو سالگی سن اصلاح شده در نوزادان مبتلا به عفونت مشکوک تائید شده در زمان ورود به کارآزمایی پس از درمان با IVIG تفاوت قابل‌توجهی نداشت (1 مطالعه (3493 = n)؛ RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.92 تا 1.09؛ RD: -0.00؛ 95% CI؛ 0.03- تا 0.03). طول مدت بستری در بیمارستان برای نوزادان با عفونت مشکوک یا اثبات شده در زمان ورود به مطالعه، کاهش نیافت (1 مطالعه (3493 = n)؛ تفاوت میانگین (MD): 0.00 روز؛ 95% CI؛ 0.61- تا 0.61). تفاوت معنی‌داری در میزان مرگ‌ومیر در طول مدت بستری در بیمارستان پس از تجویز IVIG غنی شده با IgM برای عفونت مشکوک در زمان ورود به مطالعه در 4 مطالعه گزارش نشد (n = 266) RR معمول: 0.68؛ 95% CI؛ 0.39 تا 1.20؛ RD معمول: 0.06-؛ 95% CI؛ 0.14- تا 0.02؛ I2 = 17% برای RR و 53% برای RD).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.