مصرف میزوپروستول (misoprostol) خوراکی در القای (شروع) زایمان موثر است. این دارو از دارونما (placebo) موثرتر است، به اندازه میزوپروستول واژینال و دینوپروستون (dinoprostone) واژینال اثربخشی دارد، و نسبت به اکسی‌توسین (oxytocin) باعث انجام کمتر زایمان‌های سزارین می‌شود. با این حال، هنوز داده کافی از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده برای تعیین بهترین دوز برای اطمینان از بی‌خطری تجویز آن وجود ندارد.
از القای زایمان در اواخر دوره بارداری برای پیشگیری از عوارض، زمانی که مادر باردار یا فرزند داخل رحم او در معرض خطر قرار دارند، استفاده می‌شود. دلایل انجام القای زایمان عبارتند از: گذشتن از زمان زایمان، پارگی غشا پیش از زایمان و فشار خون بالا. پروستاگلاندین‌ها (prostaglandins) هورمون‌هایی هستند که به‌طور طبیعی در رحم (زهدان) وجود دارند؛ آنها دهانه رحم را نرم کرده و انقباضات زایمان را تحریک می‌کنند. پروستاگلاندین مصنوعی E2 دینوپروستون را می‌توان به صورت واژینال برای القای زایمان تجویز کرد اما در دمای اتاق ناپایدار بوده و گران است. میزوپروستول خوراکی یک آنالوگ مصنوعی ارزان و پایدار در حرارت از پروستاگلاندین E1 است که در اصل برای درمان زخم‌های معده ساخته شده است.
جست‌وجو برای یافتن کارآزمایی‌ها در ژانویه 2014 انجام شد. این مرور از 75 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (13,793 زن) نشان داد که به نظر می‌رسد میزوپروستول خوراکی حداقل به اندازه روش‌های فعلی القا موثر است.
نه کارآزمایی (1,282 زن) نشان دادند که میزوپروستول خوراکی معادل اینفیوژن داخل-وریدی اکسی‌توسین کارآیی دارد. هیچ تفاوت آشکاری در تعداد زنانی که طی 24 ساعت زایمان واژینال داشتند، یا تعداد زنانی که دچار تحریک بیش از حد رحم همراه با تغییر در ضربان قلب نوزاد شدند، دیده نشد، اگرچه در گروه زنانی که میزوپروستول خوراکی دریافت کردند، تعداد زایمان‌های سزارین کمتر گزارش شد.
برای 37 کارآزمایی (6,417 زن) که میزوپروستول خوراکی و واژینال را مقایسه کردند، تفاوت کمی از نظر تعداد زنانی وجود داشت که طی 24 ساعت زایمان واژینال داشتند، یا دچار تحریک بیش از حد رحم با تغییر در ضربان قلب نوزاد یا زایمان سزارین شدند.
در 10 کارآزمایی (3,240 زن) که میزوپروستول خوراکی را با پروستاگلاندین واژینال مقایسه کردند، تفاوت کمی از نظر تعداد زایمان واژینال انجام شده طی 24 ساعت، تحریک بیش از حد رحم با تغییر در ضربان قلب نوزاد یا تعداد موارد زایمان سزارین وجود داشت.
نه کارآزمایی میزوپروستول خوراکی را با دارونما مقایسه کردند (1,109 زن) و دریافتند که میزوپروستول خوراکی برای القای زایمان موثرتر از دارونما است. زنانی که در گروه میزوپروستول خوراکی قرار داشتند، احتمال بیشتری داشت که طی 24 ساعت زایمان واژینال داشته و احتمال کمتری برای انجام زایمان سزارین داشتند. تفاوت کمی بین گروه‌ها از نظر تعداد زنانی وجود داشت که دچار تحریک بیش از حد رحم همراه با تغییرات در ضربان قلب نوزاد شدند.
پنج کارآزمایی میزوپروستول خوراکی را با پروستاگلاندین E2 داخل سرویکس (که وارد دهانه رحم می‌شود) مقایسه کردند (681 زن). میزوپروستول خوراکی با موارد کمتری از شکست در زایمان واژینال طی 24 ساعت همراه بود اما موارد تحریک بیش از حد رحم همراه با تغییرات ضربان قلب جنین بیشتر بود. داده‌های موجود برای این مقایسه محدود بوده و تفاوت‌ها در موارد انجام زایمان سزارین اندک بودند.
به‌طور کلی، بروز بیماری جدی یا مرگ‌ومیر مادر یا نوزادش نادر بوده و برای هیچ یک از مقایسه‌های این مرور نتایج معنی‌داری در دسترس نبود.
استفاده از میزوپروستول خوراکی برای القای زایمان در رسیدن به زایمان واژینال موثر است. این دارو از دارونما (placebo) موثرتر است، به اندازه میزوپروستول واژینال و دینوپروستون واژینال کارآیی دارد و نسبت به اکسی‌توسین تنها باعث انجام کمتر زایمان‌های سزارین می‌شود.
در برخی از کشورهایی که میزوپروستول به منظور القای زایمان مجوز ندارد، بسیاری از پزشکان ممکن است ترجیح دهند از برخی محصولات دارای مجوز دیگر مانند دینوپروستون استفاده کنند. در مواردی که میزوپروستول خوراکی استفاده می‌شود، شواهد نشان می‌دهد که دوز مناسب ممکن است 20 تا 25 میکروگرم به شکل محلول باشد. با توجه به اینکه بی‌خطری مصرف آن نگرانی اصلی است، شواهد از استفاده از رژیم‌های خوراکی آن نسبت به رژیم‌های واژینال حمایت می‌کنند. این امر به ویژه در شرایطی که مادر در معرض خطر بالای ابتلا به عفونت قرار داشته و ممکن است کارکنان کافی برای نظارت دقیق بر مادر و نوزادش وجود نداشته باشند، اهمیت زیادی دارد.
میزوپروستول خوراکی به عنوان یک عامل القایی در انجام زایمان واژینال موثر است. این دارو از دارونما موثرتر است، به اندازه میزوپروستول واژینال و دینوپروستون واژینال اثربخشی دارد، و نسبت به اکسی‌توسین به‌تنهایی باعث زایمان‌های سزارین کمتری می‌شود.
در حالی که میزوپروستول برای القای زایمان مجوز استفاده ندارد، بسیاری از پزشکان ترجیح می‌دهند از یک محصول دارای مجوز مانند دینوپروستون استفاده کنند. در صورت استفاده از میزوپروستول خوراکی، شواهد نشان می‌دهد که دوز آن باید 20 تا 25 میکروگرم به شکل محلول باشد. با توجه به اینکه بی‌خطری مصرف آن نگرانی اصلی است، شواهد از استفاده از رژیم‌های خوراکی آن نسبت به رژیم‌های واژینال حمایت می‌کنند. این امر به ویژه در شرایطی که خطر ابتلا به عفونت صعودی زیاد است و کمبود پرسنل به این معنی که زنان نمی‌توانند به‌طور دقیق تحت نظر باشند، دارای اهمیت است.
میزوپروستول (misoprostol) یک پروستاگلاندین (prostaglandin) فعال خوراکی است. در اکثر کشورها میزوپروستول برای القای زایمان مجوز ندارد، اما استفاده از آن به دلیل ارزان بودن و پایداری در گرما شایع است.
ارزیابی استفاده از میزوپروستول خوراکی برای القای زایمان در زنان دارای جنین زنده.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (17 ژانویه 2014) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده که به مقایسه میزوپروستول خوراکی در برابر دارونما (placebo) یا روش‌های دیگر در زنان دارای جنین زنده برای القای زایمان پرداختند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌های کارآزمایی را با استفاده از برگه‌های طراحی شده مرکزی اطلاعات ارزیابی کردند.
در مجموع، 75 کارآزمایی (13,793 زن) وارد شدند؛ کیفیت مختلطی وجود داشتند.
در نه کارآزمایی که میزوپروستول خوراکی را با دارونما مقایسه کردند (1109 زن)، زنانی که از میزوپروستول خوراکی استفاده کردند احتمال بیشتری داشت که طی 24 ساعت زایمان واژینال داشته (خطر نسبی (RR): 0.16؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.05 تا 0.49؛ یک کارآزمایی؛ 96 زنان) و احتمال کمتری برای زایمان سزارین داشتند (RR: 0.72؛ 95% CI؛ 0.54 تا 0.95؛ 8 کارآزمایی؛ 1029 زن). تفاوت در «تحریک بیش از حد رحم همراه با تغییرات ضربان قلب جنین» با عدم-تاثیر مداخله سازگار بود (RR: 2.71؛ 95% CI؛ 0.84 تا 8.68؛ 7 کارآزمایی؛ 669 زن).
ده کارآزمایی میزوپروستول خوراکی را با پروستاگلاندین واژینال (دینوپروستون (dinoprostone)) مقایسه کردند (3,240 زن). تفاوت کمی در فراوانی موارد زیر وجود داشت: زایمان واژینال طی 24 ساعت (RR: 1.10؛ 95% CI؛ 0.99 تا 1.22؛ 5 کارآزمایی؛ 2,128 زن)، تحریک بیش از حد رحم همراه با تغییرات ضربان قلب جنین (RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.59 تا 1.53؛ 7 کارآزمایی؛ 2,352 زن)، و زایمان سزارین (RR: 0.92؛ 95% CI؛ 0.81 تا 1.04؛ 10 کارآزمایی؛ 3240 زن).
پنج کارآزمایی تجویز میزوپروستول خوراکی را با پروستاگلاندین E2 داخل سرویکس (681 زن) مقایسه کردند. میزوپروستول خوراکی با موارد کمتری از شکست در زایمان واژینال طی 24 ساعت همراه بود (RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.63 تا 0.97؛ 3 کارآزمایی؛ 452 زن) اما تحریک بیش از حد رحم همراه با تغییرات ضربان قلب جنین همراه بود (RR: 3.57؛ 95% CI؛ 1.11 تا 11.54؛ 3 کارآزمایی؛ 490 زن). با این حال، داده‌های موجود برای این مقایسه محدود بوده و تفاوت‌ها از نظر انجام زایمان سزارین کم بود (RR: 0.85؛ 95% CI؛ 0.63 تا 1.16؛ 5 کارآزمایی؛ 742 زن).
نه کارآزمایی میزوپروستول خوراکی را با اکسی‌توسین (oxytocin) داخل-وریدی مقایسه کردند (1282 زن). تفاوت بارزی در فراوانی موارد زیر وجود نداشت: زایمان واژینال طی 24 ساعت (RR: 0.79؛ 95% CI؛ 0.59 تا 1.05؛ 6 کارآزمایی؛ 789 زن)، یا تحریک بیش از حد رحم همراه با تغییرات ضربان قلب جنین (RR: 1.30؛ 95% CI؛ 0.43 تا 3.91؛ 7 کارآزمایی؛ 947 زن). با این حال، تعداد موارد انجام زایمان‌های سزارین با میزوپروستول خوراکی کمتر بود (RR: 0.77؛ 95% CI؛ 0.60 تا 0.98؛ 9 کارآزمایی؛ 1282 زن).
سی-هفت کارآزمایی میزوپروستول خوراکی را با میزوپروستول واژینال مقایسه کردند (6417 زن). تفاوت کمی در فراوانی موارد زیر وجود داشت: زایمان واژینال طی 24 ساعت (RR: 1.08؛ 95% CI؛ 0.86 تا 1.36؛ 14 کارآزمایی؛ 2,448 زن)، تحریک بیش از حد رحم همراه با تغییرات ضربان قلب جنین (RR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.47 تا 1.08؛ 29 کارآزمایی؛ 5,503 زن)، و زایمان سزارین (RR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.81 تا 1.07؛ 35 کارآزمایی؛ 6,326 زن).
بروز موربیدیتی جدی یا مرگ‌ومیر نوزاد یا مادر نادر بوده و برای هیچ یک از مقایسه‌ها نتایج معنی‌داری در دسترس نبود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.