در زمان تشخیص سارکوم معمولا هیچ نشانه‌ای از انتشار بیماری به خارج از محل اصلی وجود ندارد و درمان آن جراحی (با/بدون رادیوتراپی) است. در حدود نیمی از بیماران سرطان عود می‌کند. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد شیمی‌درمانی مبتنی بر دوکسوروبیسین پس از درمان اولیه، خطر عود را، چه در محل اصلی و چه در دیگر نقاط بدن، کاهش می‌دهد. به نظر می‌رسد شیمی‌درمانی طول عمر بیماران را نیز افزایش می‌دهد، اما این امر کمتر قطعی است. فواید بیشتری از مداخله مذکور در مردان و کسانی که تومورشان از یک اندام منشاء می‌گیرد، دیده می‌شود، اما این نتایج ممکن است تصادفی رخ داده باشند.
به نظر می‌رسد شیمی‌درمانی ادجوانت مبتنی بر دوکسوروبیسین به‌طور قابل‌توجهی زمان لازم تا عود موضعی و دوردست و بقای کلی بدون عود را در بزرگسالان مبتلا به سارکوم بافت نرم موضعی قابل برداشت بهبود می‌بخشد. شواهدی مبنی بر روند بهبود بقای کلی وجود دارد.
کارآزمایی‌ها تصادفی‌سازی شده به‌طور قطعی نشان نداده‌اند که شیمی‌درمانی ادجوانت (adjuvant chemotherapy) برای بیماران بزرگسال مبتلا به سارکوم بافت نرم موضعی قابل برداشت، مفید است یا خیر.
هدف شیمی‌درمانی ادجوانت کاهش عود سرطان پس از جراحی با یا بدون رادیوتراپی است. هدف از این مرور، بررسی تاثیرات شیمی‌درمانی ادجوانت در بزرگسالان مبتلا به سارکوم بافت نرم قابل برداشت پس از دریافت درمان موضعی بود.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین، پایگاه ثبت کارآزمایی‌های سرطان UKCCCR؛ Physicians Data Query؛ EMBASE؛ MEDLINE و CancerLit را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده از انجام شیمی‌درمانی ادجوانت پس از درمان موضعی در بزرگسالان مبتلا به سارکوم بافت نرم موضعی قابل برداشت، وارد شدند. فقط کارآزمایی‌ها‌یی وارد شدند که تا دسامبر 1992 تکمیل شدند.
داده‌های فردی بیمار به دست آمدند. صحت (accuracy) داده‌ها و کیفیت تصادفی‌سازی و پیگیری کارآزمایی‌ها مورد ارزیابی قرار گرفتند.
چهارده کارآزمایی از شیمی‌درمانی ادجوانت مبتنی بر دوکسوروبیسین (doxorubicin) شامل 1568 بیمار وارد شدند. میانه (median) دوره پیگیری 9.4 سال بود. برای فواصل زمانی بدون عود موضعی، نسبت خطر (HR) با شیمی‌درمانی برابر با 0.73 بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.56 تا 0.94). برای فاصله زمانی بدون عود بیماری در دوردست (متاستاز)، نسبت خطر معادل 0.70 (95% CI؛ 0.57 تا 0.85) گزارش شد. برای بقای بیمار بدون عود کلی، نسبت خطر معادل 0.75 (95% CI؛ 0.64 تا 0.87) بود. این موارد با مزایای مطلق قابل‌توجه 6% تا 10% در 10 سال مطابقت دارند. برای بقای کلی (overall survival; OS)، نسبت خطر معادل با 0.89 (95% CI؛ 0.76 تا 1.03) قابل‌توجه نبود، اما به‌طور بالقوه نشان دهنده سود مطلق 4% (95% CI؛ 1 تا 9) در 10 سال است. هیچ شواهد هم‌سو و سازگاری مبنی بر وجود تفاوت در تاثیر مداخله بر اساس سن، جنس، مرحله، محل، درجه، بافت‌شناسی، وسعت رزکسیون، اندازه تومور یا قرار گرفتن در معرض رادیوتراپی، وجود نداشت. با این حال، قوی‌ترین شواهد از تاثیر مفید آن بر بقای بیماران مبتلا به سارکوم اندام‌ها نشان داده شد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.