پالموپلانتار پوسچولوز مزمن یک بیماری پوستی است که در آن لکه‌های چرکی زرد دردناک در کف دست و پا، اغلب طی سال‌ها، ایجاد می‌شوند. بسیاری از درمان‌های مختلف از جمله کرم‌ها و پمادهای موضعی، داروهای خوراکی و اشعه ماوراء بنفش، برای آن استفاده شده‌اند. مرور کارآزمایی‌ها نشان داد که چندین درمان نشانه‌های پالموپلانتار پوسچولوز مزمن را بهبود می‌بخشند، اگرچه هیچ درمانی برای سرکوب کامل این بیماری وجود ندارد. به نظر می‌رسد درمان خوراکی رتینوئید (اسیترتین (acitretin)) در تسکین نشانه‌ها مفید باشد، به خصوص اگر با PUVA ترکیب شود. آنتی‌بیوتیک‌های سیکلوسپورین و تتراسایکلین نیز می‌توانند تا حدودی تسکین دهنده باشند. درمان‌های موضعی به‌طور کلی کمتر مفید بودند. هنوز هیچ درمان ایده‌آلی برای پالموپلانتار پوسچولوز مزمن وجود ندارد، اگرچه رتینوئیدهای خوراکی، به ویژه هنگامی که با پسورالن‌ها و اشعه ماوراء بنفش (PUVA) ترکیب می‌شوند، ممکن است کمک کننده باشند.
مداخلات بسیار مختلفی برای ایجاد «بهبودی» در PPP گزارش شده‌اند. با این حال، هیچ روش استاندارد شده‌ای برای ارزیابی پاسخ به درمان وجود ندارد، و کاهش تعداد پوسچول یا دیگر سیستم‌های نمره‌دهی نیمه-کمّی تجربی ممکن است ارتباط کمی با بیمار داشته باشند. این مرور نشان داده که درمان ایده‌آل برای PPP مشخص نیست و استانداردهای طراحی و گزارش‌دهی مطالعه باید بهبود یابند تا بیماران و افرادی که آنها را درمان می‌کنند از شایستگی‌های نسبی بسیاری از درمان‌های موجود برای این وضعیت آگاه شوند.
ﭘﺎﻟﻤﻮﭘﻼﻧﺘﺎر پوسچولوز (palmoplantar pustulosis; PPP) مزمن یک بیماری التهابی مزمن پوستی است که با پوسچول‌های استریل (دانه‌های چرکی زرد) روی کف دست‌ها و پاها مشخص می‌شود که به‌طور مکرر طی ماه‌ها یا سال‌ها ظاهر می‌شوند. نواحی آسیب دیده، قرمز و پوسته-پوسته می‌شوند؛ ممکن است ترک‌هایی (crack) ایجاد شده و اغلب دردناک هستند. درمان‌های بسیار مختلفی برای پوسچولوز پالموپلانتار استفاده شده‌اند، اما هیچ کدام تاثیر قابل اعتمادی نداشته‌اند.
ارزیابی تاثیرات درمان‌های ﭘﺎﻟﻤﻮﭘﻼﻧﺘﺎر پوسچولوز، هم در کاهش شدت بیماری و هم در حفظ بهبودی پس از دستیابی به درمان.
پایگاه ثبت تخصصی گروه پوست در کاکرین (ژانویه 2003)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (کتابخانه کاکرین، شماره 1، 2003)، MEDLINE (1966 تا فوریه 2003)، EMBASE (1988 تا فوریه 2003) را جست‌وجو کردیم. همچنین Salford Database of Psoriasis Trials و فهرست منابع مقالات را بررسی کردیم. با نویسندگان کارآزمایی‌های وارد شده، اعضای گروه پوست در کاکرین و متخصصان پوست علاقه‌مند به پسوریازیس نیز تماس گرفتیم.
هر کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای که در آنها بیماران مبتلا به ﭘﺎﻟﻤﻮﭘﻼﻧﺘﺎر پوسچولوز مزمن برای دریافت یک یا چند مداخله تصادفی‌سازی شدند.
حداقل دو مرورگر به‌طور مستقل از هم، کیفیت و واجد شرایط بودن کارآزمایی را ارزیابی کردند. برای دستیابی به اطلاعات بیشتر، با نویسندگان مطالعه تماس گرفته شد. اطلاعات مربوط به عوارض جانبی از کارآزمایی‌ها گردآوری شدند.
بیست و سه کارآزمایی با مجموع 724 شرکتکننده وارد شدند. شواهدی وجود دارد که از استفاده از رتینوئیدهای سیستمیک (تفاوت نرخ بهبودی: 44%، 95% CI؛ 28% تا 59%)، PUVA خوراکی (تفاوت نرخ بهبودی: 44%؛ 95% CI؛ 26% تا 62%) حمایت می‌کند. با این حال، ترکیبی از PUVA و رتینوئیدها بهتر از درمان‌های مجزا است. استفاده از استروئید موضعی زیر انسداد هیدروکلوئید (hydrocolloid occlusion) مفید است. همچنین به نظر می‌رسد که سیکلوسپورین با دوز پائین، آنتی‌بیوتیک‌های تتراسایکلین و Grenz Ray Therapy ممکن است در درمان PPP مفید باشند. کلشی‌سین عوارض جانبی زیادی دارد و مشخص نیست که موثر است و PUVA موضعی نیز همینطور (تفاوت نرخ: 0.00؛ 95% CI؛ 0.04- تا 0.04+). شواهدی وجود ندارد که نشان دهد درمان کوتاه‌مدت با هیدروکسی‌کاربامید (hydroxycarbamide) (هیدروکسی‌اوره (hydroxyurea)) موثر باشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.