شواهد زیادی را پیدا کردیم که نشان می‌دهند عفونتهای قارچی پوست پا (پای ورزشکار ((athlete's foot) یا کچلی پا (tinea pedis)) به‌طور موثری توسط کرم‌ها، لوسیون‌ها و ژل‌های ضد قارچ موضعی بدون نسخه کنترل می‌شوند. موثرترین عامل موضعی تربینافین (terbinafine) بود. دیگر عوامل موضعی مانند آزول‌ها، سیکلوپیروکسولامین، بوتنافین، تولنافتات و آندکانوت‌ها نیز در درمان پای ورزشکاران موثر بودند.
شواهد برای مدیریت درمانهای موضعی در مدیریت درمانی عفونتهای درماتوفیت ناخنهای پا کمتر بوده و مطالعات کوچک‌تر هستند. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد سیکلوپیروکسولامین و بوتنافین هر دو موثر هستند، اما هر دو باید روزانه برای دوره‌های طولانی (حداقل یک سال) استفاده شوند.
کارآزمایی‌های کنترل شده با دارونما از آلیلامین‌ها و آزول‌ها برای پای ورزشکاران به‌طور هم‌سو و سازگاری درصد بیشتری را از درمان نسبت به دارونما ایجاد می‌کنند. آلیلامین‌ها عفونت‌ها را کمی بیشتر از آزول‌ها درمان کرده و اکنون به صورت OTC در دسترس هستند. انجام تحقیقات بیشتر در مورد اثربخشی عوامل ضد قارچی برای مدیریت بالینی عفونت ناخن مورد نیاز است.
عفونتهای قارچی پا معمولا در بیرونی‌ترین لایه پوست (اپیدرم epidermis)) رخ می‌دهند. پوست میان انگشتان پا محل عفونت عود کننده است که می‌تواند باعث درد و خارش شود. عفونتهای قارچی ناخن (اونیکومایکوز (onychomycosis)) می‌توانند کل صفحه ناخن را تحت تاثیر قرار دهند.
ارزیابی تاثیرات درمانهای موضعی در درمان موفقیت‌آمیز (نرخ شکست درمان) عفونتهای قارچی پوست پا و ناخنهای پا و پیشگیری از عود آن.
پایگاه ثبت تخصصی گروه پوست در کاکرین (ژانویه 2005)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین ( کتابخانه کاکرین شماره 1، 2005)، MEDLINE و EMBASE (از زمان آغاز به کار تا فوریه 2005) را جست‌وجو کردیم. Science Citation Index؛ BIOSIS؛ CAB - Health and Healthstar؛ CINAHL DARE؛ NHS Economic Evaluation Database و EconLit را غربالگری کردیم (مارچ 2005). کتاب‌شناختی‌ها (bibliography) جست‌وجو شدند.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) با استفاده از شرکت‌کنندگانی که از نظر قارچ‌شناسی عفونتهای قارچی پوست و ناخنهای پا در آنها تائید شده بود.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌های وارد شده را خلاصه کرده و کیفیت گزارش‌دهی آنها را با استفاده از ابزار ساختار یافته استخراج داده‌ها ارزیابی کردند.
از 144 مقاله شناسایی شده، 67 کارآزمایی معیارهای ورود را داشتند. کارآزمایی‌های کنترل شده با دارونما (placebo)، خطر نسبی (RR) تلفیقی شکست درمان را برای عفونتهای پوستی نشان دادند: آلیلامین‌ها (allylamine): RR: 0.33؛ 95% CI؛ 0.24 تا 0.44؛ آزول (azole): RR: 0.30؛ 95% CI؛ 0.20 تا 0.45؛ سیکلوپیروکسولامین (ciclopiroxolamine): RR: 0.27؛ 95% CI؛ 0.11 تا 0.66؛ تولنافتات (tolnaftate): RR: 0.19؛ 95% CI؛ 0.08 تا 0.44؛ بوتنافین (butenafine): RR: 0.33؛ 95% CI؛ 0.24 تا 0.45؛ آندکانوت‌ها (uncanoates): RR: 0.29؛ 95% CI؛ 0.12 تا 0.70. متاآنالیز 11 کارآزمایی با مقایسه آلیلامین‌ها و آزول‌ها، خطر نسبی شکست درمان را به نفع آلیلامین‌ها نشان داد: RR: 0.63؛ 95% CI؛ 0.42 تا 0.94. شواهد برای مدیریت درمانهای موضعی برای عفونتهای ناخن پا بسیار کمتر است. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد سیکلوپیروکسولامین و بوتنافین هر دو موثر هستند، اما هر دو باید روزانه برای دوره‌های طولانی‌تر (حداقل یک سال) استفاده شوند. شش کارآزمایی از عفونت ناخن شواهدی را ارائه کردند که سیکلوپیروکسولامین موضعی نرخ درمان ضعیفی دارد و آمورولفین (amorolfine) ممکن است به‌طور قابل‌توجهی موثرتر باشد، اما انجام تحقیقات بیشتری لازم است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.