این مرور، اثربخشی ضد-دردی و عوارض جانبی تک-دوز دکستروپروپوکسیفن خوراکی را به‌تنهایی یا در ترکیب با پاراستامول (استامینوفن) در تسکین دردهای متوسط تا شدید پس از جراحی بررسی کرد. ترکیب دکستروپروپوکسیفن 65 میلی‌گرم با پاراستامول 650 میلی‌گرم اثربخشی مشابه ترامادول 100 میلی‌گرم را برای مطالعات تک-دوز در تسکین درد پس از جراحی نشان داد، اما با بروز عوارض جانبی کمتر. این مرور هم‌چنین نشان داد که ایبوپروفن 400 میلی‌گرم نسبت به ترامادول 100 میلی‌گرم و دکستروپروپوکسیفن 65 میلی‌گرم موثرتر است.
از زمان آخرین نسخه این مرور، هیچ مطالعه مرتبط جدیدی شناسایی نشده است. ترکیب دکستروپروپوکسیفن 65 میلی‌گرم با پاراستامول 650 میلی‌گرم اثربخشی مشابه ترامادول 100 میلی‌گرم را برای مطالعات تک-دوز در تسکین درد پس از جراحی نشان می‌دهد، اما با بروز عوارض جانبی کمتر. دوز مشابه پاراستامول در ترکیب با کدئین 60 میلی‌گرم اثربخش‌تر به نظر می‌رسد، اما با هم‌پوشانی جزئی در 95% CI، این نتیجه‌گیری قوی‌تر نیست. میزان عوارض جانبی هر دو ترکیب مشابه بودند.
ایبوپروفن 400 میلی‌گرم، NNT کمتر (بهتر) نسبت به دکستروپروپوکسیفن 65 میلی‌گرم به همراه پاراستامول 650 میلی‌گرم و ترامادول 100 میلی‌گرم دارد.
این یک نسخه به‌روز شده از مرور اصیل کاکرین است که در شماره 1، سال 1999 منتشر شد. بررسی‌های بیماران نشان داده‌اند که درد پس از جراحی اغلب به خوبی مدیریت نمی‌شود، و با در دسترس قرار گرفتن درمان‌های جدیدتر، نیاز به ارزیابی اثربخشی و بی‌خطری (safety) مصرف مسکّن‌های رایج مورد استفاده وجود دارد. دکستروپروپوکسیفن (dextropropoxyphene) نمونه‌ای است از داروهای ضد-درد اوپیوئیدی که به‌طور گسترده‌ای برای تسکین درد در ترکیب با پاراستامول با نام‌هایی مانند کو-پروکسامول (Co-proxamol) و Distalgesic تجویز می‌شود. این دارو در حال حاضر فقط بر اساس نام بیمار در بریتانیا در دسترس قرار دارد. برای این گروه پیش‌بینی شده که تهیه کو-پروکسامول بدون مجوز بر عهده تجویز-کننده باشد.
تعیین اثربخشی ضد-دردی و عوارض جانبی تک-دوز دکستروپروپوکسیفن خوراکی به‌تنهایی و در ترکیب با پاراستامول (استامینوفن) در تسکین دردهای متوسط تا شدید پس از جراحی.
مطالعات منتشر شده از موارد زیر شناسایی شدند: MEDLINE؛ EMBASE؛ Cochrane CENTRAL تا دسامبر 2007، و بانک اطلاعاتی تسکین درد آکسفورد (Oxford Pain Relief Database) (1954 تا 1994).
معیارهای ورود عبارت بودند از: انتشار کامل مقاله، درد پس از جراحی، تجویز خوراکی پس از جراحی، شرکت‌کنندگان بزرگسال، درد پایه با شدت متوسط تا شدید، طراحی دوسو-کور، و تخصیص تصادفی به گروه‌های درمانی که شامل دکستروپروپوکسیفن و دارونما (placebo) یا ترکیبی از دکستروپروپوکسیفن و پاراستامول و دارونما بودند.
داده‌ها توسط دو نویسنده مرور استخراج شد، و مطالعات با کیفیت ارزیابی شدند.
مجموع داده‌های تسکین درد و شدت درد استخراج شده و به اطلاعات دو-حالتی (dichotomous) تبدیل شدند، تا تعداد شرکت‌کنندگانی را به دست آوریم که به حداقل 50% تسکین درد دست یافتند. این عدد برای محاسبه سود نسبی و تعداد افراد مورد نیاز برای درمان تا حصول منفعت (NNT) برای یک شرکت‌کننده که به حداقل 50% تسکین درد برسد، استفاده شد.
یازده مطالعه معیارهای ورود را داشتند. شش مطالعه (440 شرکت‌کننده) دکستروپروپوکسیفن را با دارونما، چهار مطالعه (325 شرکت‌کننده) و یک متاآنالیز بیمار (638 شرکت‌کننده) دکستروپروپوکسیفن را به همراه پاراستامول 650 میلی‌گرم با دارونما مقایسه کردند.
برای یک دوز منفرد از دکستروپروپوکسیفن 65 میلی‌گرمی در مقایسه با دارونما در درد پس از جراحی طی یک دوره چهار تا شش ساعت، NNT برای حداقل 50% تسکین درد 7.7 (95% فاصله اطمینان (CI): 4.6 تا 22) بود. تفاوت معنی‌داری بین نسبتی از شرکت‌کنندگان که با دکستروپروپوکسیفن 65 میلی‌گرم (35%) و دارونما (43%) در عرض چهار تا هشت ساعت به درمان مجدد نیاز پیدا کردند، وجود نداشت، نسبت خطر: 0.8 (0.7 تا 1.03).
برای دوز معادل دکستروپروپوکسیفن همراه با پاراستامول 650 میلی‌گرم در مقایسه با دارونما، NNT برابر با 4.4 (3.5 تا 5.6) گزارش شد. این نتایج با یافته‌های مربوط به دیگر مسکّن‌ها مقایسه شد که از مرورهای سیستماتیک معادل به دست آمدند. شرکت‌کنندگان درمان‌شده با دکستروپروپوکسیفن 65 میلی‌گرم همراه با 650 میلی‌گرم پاراستامول (34%) نسبت به دارونما (57%) در مدت چهار تا هشت ساعت به‌طور قابل‌توجهی کمتر نیاز به درمان مجدد داشتند، نسبت خطر: 0.7 (0.5 تا 0.8).
داده‌های تجمیع‌شده نشان‌دهنده افزایش بروز عوارض جانبی سیستم عصبی مرکزی با دکستروپروپوکسیفن به همراه پاراستامول در مقایسه با دارونما بود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.