ایبوپروفن در دوزهای 200 میلی‌گرم و 400 میلی‌گرم سطح بالایی را از تسکین درد در حدود نیمی از افراد مبتلا به درد حاد متوسط یا شدید پس از جراحی فراهم می‌کند. این یک نتیجه خوب در مقایسه با اکثر دیگر مسکّن‌های تست‌شده در یک مدل بسیار خوب پژوهشی از درد است که برای نشان دادن اثربخشی واقعی داروها در تسکین درد استفاده می‌شوند. عارضه جانبی بیشتری نسبت به دارونما وجود نداشت.
شواهدی با کیفیت بسیار بالا نشان می‌دهد که ایبوپروفن یک مسکّن موثر در درمان درد پس از جراحی است. اعداد NNT برای ایبوپروفن 200 میلی‌گرم و 400 میلی‌گرم تغییر قابل‌توجهی نسبت به مرور قبلی نداشتند، حتی زمانی که مقدار قابل‌توجهی از اطلاعات جدید اضافه شدند. اطلاعات جدیدی در مورد نیاز به درمان مجدد ارائه شده است.
این مطالعه، مرور کاکرین منتشر شده را در سال 1999 به‌روز می‌کند که نشان داد ایبوپروفن در دوزهای مختلف در مطالعات تک-دوز طراحی‌شده برای نشان دادن اثر ضد-دردی آن در مدیریت درد پس از جراحی موثر است. از آن زمان مطالعات جدیدی منتشر شده‌اند. ایبوپروفن (ibuprofen) یکی از پُرمصرف‌ترین مسکن‌های ضد-التهابی غیر-استروئیدی (NSAID) است که هم با نسخه و هم به عنوان یک داروی بدون نسخه به فروش می‌رسد. ایبوپروفن برای شرایط دردناک حاد و مزمن استفاده می‌شود.
ارزیابی اثربخشی ضد-دردی ایبوپروفن در تک-دوزهای خوراکی برای تسکین دردهای متوسط و شدید پس از جراحی.
به جست‌وجو در Cochrane CENTRAL؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ و بانک اطلاعاتی تسکین درد آکسفورد (Oxford Pain Relief Database) تا می 2009 پرداختیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده، دوسو-کور، و کنترل‌شده با دارونما (placebo) از تجویز تک-دوز ایبوپروفن خوراکی (با هر فرمولاسیونی) در بزرگسالان مبتلا به درد حاد متوسط تا شدید پس از جراحی.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. داده‌های تسکین درد یا شدت درد استخراج شده و به پیامد دو-حالتی تعداد شرکت‌کنندگان با حداقل 50% تسکین درد طی 4 تا 6 ساعت تبدیل شدند، که از آن نسبت خطر (relative risk) و تعداد افراد مورد نیاز برای درمان برای رسیدن به یک منفعت (NNT) محاسبه شدند. تعداد شرکت‌کنندگانی که در بازه‌های زمانی مشخص داروی نجات دریافت کردند، و زمان سپری‌شده تا استفاده از داروی نجات، به عنوان معیارهای بیشتری از اثربخشی درمان در نظر گرفته شدند. اطلاعاتی را در مورد عوارض جانبی و تعداد موارد خروج از مطالعه گردآوری کردیم.
هفتاد-دو مطالعه ایبوپروفن و دارونما (9186 شرکت‌کننده) را مقایسه کردند. مطالعات عمدتا با کیفیت گزارش‌دهی بالا بوده، و بیشتر اطلاعات مربوط به ایبوپروفن 200 میلی‌گرم و 400 میلی‌گرم بودند. عدد NNT برای حداقل 50% کاهش درد در مقایسه با دارونما، برای ایبوپروفن 200 میلی‌گرم (2690 شرکت‌کننده) معادل 2.7 (2.5 تا 3.0) و برای دوز 400 میلی‌گرم (6475 شرکت‌کننده) آن برابر با 2.5 (2.4 تا 2.6) به دست آمد. نسبتی از شرکت‌کنندگان با حداقل 50% تسکین درد معادل 46% با دوز 200 میلی‌گرم و 54% با دوز 400 میلی‌گرم بود. نیاز به درمان مجدد طی 6 ساعت با دوزهای بالاتر، کمتر رخ داد، به طوری که 48% با 200 میلی‌گرم و 42% با 400 میلی‌گرم گزارش شد. میانه (median) زمان سپری‌شده تا نیاز به درمان مجدد 4.7 ساعت با دوز 200 میلی‌گرم و 5.4 ساعت با دوز 400 میلی‌گرم بود. آنالیز حساسیت نشان داد که مدل درد و فرمولاسیون ایبوپروفن هر دو ممکن است بر نتیجه تاثیر بگذارند، با مدل‌های نهفتگی دندانی و نمک‌های ایبوپروفن محلول که تخمین‌های بهتری را از اثربخشی تولید می‌کنند. عوارض جانبی ناشایع بوده، و تفاوت معنی‌داری با دارونما نداشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.