جست‌وجوی سال 2012 هیچ مطالعه جدیدی را پیدا نکرد، بنابراین هیچ کارآزمایی جدیدی را در این به‌روزرسانی 2012 وارد نکردیم. تعداد کارآزمایی‌های واردشده 4 RCT باقی می‌ماند که در مجموع 117 شرکت‌کننده داشتند. یک مطالعه کوچک و منفرد با طول دوره شش ماه، برومپریدول دکانوات را با تزریق دارونما مقایسه کرد. تعداد مشابهی از بیماران پیش از اتمام مطالعه، آن را ترک کردند (n = 20؛ 1 RCT؛ RR: 0.4؛ 95% CI؛ 0.1 تا 1.6) و هیچ تفاوت بارزی میان برومپریدول دکانوات و دارونما از نظر عوارض جانبی وجود نداشت (n = 20؛ 1 RCT؛ RR برای بی‌قراری حرکتی (akathisia): 2.0؛ 95% CI؛ 0.21 تا 18.69، RR برای افزایش وزن: 3.0؛ 95% CI؛ 0.14 تا 65.9، RR برای لرزش (tremor): 0.33؛ 95% CI؛ 0.04 تا 2.69). هنگامی که برومپریدول دکانوات با فلوفنازین دپو (fluphenazine) مقایسه شد، هیچ تغییر مهمی را در پیامد کلی پیدا نکردیم (30 = n؛ RR برای عدم بهبودی مهم از نظر بالینی: 1.50؛ 95% CI؛ 0.29 تا 7.73). افرادی که به فلوفنازین دکانوات و ‌هالوپریدول دکانوات اختصاص داده شدند، نسبت به افراد تحت درمان با برومپریدول دکانوات، کمتر دچار عود شدند (n = 77؛ RR: 3.92؛ 95% CI؛ 1.05 تا 14.60؛ NNH: 6؛ 95% CI؛ 2 تا 341). بیماران در گروه برومپریدول دکانوات، بیشتر از افرادی که فلوفنازین دکانوات و‌هالوپریدول دکانوات مصرف ‌کردند، به داروهای آنتی‌سایکوتیک اضافی نیاز داشتند، اما نتایج به سطوح متداول از اهمیت آماری نرسیدند (n = 77؛ 2 RCT؛ RR: 1.72؛ 95% CI؛ 0.7 تا 4.2). میزان استفاده از داروهای بنزودیازپین در هر دو گروه بسیار مشابه بود (n = 77؛ 2 RCT؛ RR: 1.08؛ 95% CI؛ 0.68 تا 1.70). بیماران، گروه برومپریدول دکانوات را بیشتر از آنهایی که به هر دلیلی دیگر فرمولاسیون‌های دپو را مصرف ‌کردند، ترک کردند (n = 97؛ 3 RCT؛ RR: 2.17؛ 95% CI؛ 1.00 تا 4.73). عوارض جانبی آنتی‌کولینرژیک به یک اندازه میان برومپریدول و دیگر دپوها رایج بود (n = 47؛ RR: 3.13؛ 95% CI؛ 0.7 تا 14.0) و داروهای آنتی‌کولینرژیک اضافی با فراوانی یکسانی در هر دو گروه دپو مورد نیاز بود، اگرچه نتایج به نفع گروه برومپریدول دکانوات گزارش شدند (n = 97؛ 3 RCT؛ RR: 0.80؛ 95% CI؛ 0.64 تا 1.01). بروز اختلالات حرکتی در هر دو گروه دپو مشابه بود (77 = n؛ 2 RCT؛ RR: 0.74؛ 95% CI؛ 0.47 تا 1.17).