این مرور شامل 24 کارآزمایی بود که 23 مورد از آنها با حضور 10,018 زن، در فراهم کردن داده‌ها مشارکت داشتند. با توجه به آنکه اکثر مطالعات خطر بالای سوگیری (bias) داشتند، درجه‌بندی شواهد کیفیتی از بسیار پائین تا متوسط داشتند.

اکسی‌توسین پروفیلاکتیک در مقابل عدم استفاده از یوتروتونیک یا دارونما (نه کارآزمایی)
اکسی‌توسین پروفیلاکتیک در مقایسه با عدم استفاده از یوتروتونیک یا دارونما (placebo) ممکن است خطر خونریزی معادل 500 میلی‌لیتر را پس از زایمان (متوسط خطر نسبی (RR): 0.51؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.37 تا 0.72؛ 4162 زن؛ 6 مطالعه؛ Tau² = 0.10؛ I² = 75%؛ شواهد با کیفیت پائین) و خونریزی معادل 1000 میلی‌لیتر را پس از زایمان (RR: 0.59؛ 95% CI؛ 0.42 تا 0.83؛ 4123 زن؛ 5 مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین) کاهش دهد. اکسی‌توسین پروفیلاکتیک احتمالا نیاز به یوتروتونیک بیشتر را کاهش می‌دهد (متوسط RR؛ 0.54؛ 95% CI؛ 0.36 تا 0.80؛ 3135 زن؛ 4 مطالعه؛ Tau² = 0.07؛ I² = 44%؛ شواهد با کیفیت متوسط). ممکن است تفاوتی در خطر نیاز به تزریق خون در زنان دریافت‌کننده اکسی‌توسین در مقایسه با عدم استفاده از یوتروتونیک یا دارونما وجود نداشته باشد (RR: 0.88؛ 95% CI؛ 0.44 تا 1.78؛ 3081 زن؛ 3 مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین). اکسی‌توسین ممکن است همراه با خطر بیشتر طولانی‌شدن مرحله سوم زایمان به بیش از 30 دقیقه باشد (RR: 2.55؛ 95% CI؛ 0.88 تا 7.44؛ 1947 زن؛ 1 مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط)، با این ‌حال، فواصل اطمینان گسترده بوده و شامل 1.0 می‌شود، بدین معنا که ممکن است تفاوت اندک یا بدون تفاوت باشد.

اکسی‌توسین پروفیلاکتیک در مقابل آلکالوئیدهای ارگوت (15 کارآزمایی)

مشخص نیست که اکسی‌توسین احتمال خونریزی معادل 500 میلی‌لیتر (متوسط RR؛ 0.84؛ 95% CI؛ 0.56 تا 1.25؛ 3082 زن؛ 10 مطالعه؛ Tau² = 0.14؛ I² = 49%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) یا نیاز به یوترونیک‌های بیشتر را در مقایسه با آلکالوئیدهای ارگوت (متوسط RR؛ 0.89؛ 95% CI؛ 0.43 تا 1.81؛ 2178 زن؛ 8 مطالعه؛ Tau² = 0.76؛ I² = 79%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) کاهش می‌دهد یا خیر، زیرا کیفیت شواهد بسیار پائین است. کیفیت شواهد برای از دست دادن خون به میزان 1000 میلی‌لیتر (RR: 1.13؛ 95% CI؛ 0.63 تا 2.01؛ 1577 زن؛ 3 مطالعه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) و نیاز به تزریق خون (متوسط RR؛ 1.37؛ 95% CI؛ 0.34 تا 5.51؛ 1578 زن؛ 7 مطالعه؛ Tau² = 1.34؛ I² = 45%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) بسیار پائین است، بنابراین تعیین برتری اکسی‌توسین بر آلکالوئیدهای ارگوت مشخص نیست. اکسی‌توسین احتمالا خطر مرحله سوم طولانی‌مدت بیش از 30 دقیقه را افزایش می‌دهد (RR 4.69؛ 95% CI؛ 1.63 تا 13.45؛ 450 زن؛ 2 مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط)، اگرچه مشخص نیست این وضعیت به معنای خطر بیشتر خارج کردن دستی جفت باشد (متوسط RR؛ 1.10؛ 95% CI؛ 0.39 تا 3.10؛ 3127 زن؛ 8 مطالعه؛ Tau² = 1.07؛ I² = 76%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). اکسی‌توسین ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در خطر فشار خون دیاستولیک بیشتر از 100 میلی‌متر جیوه (متوسط RR؛ 0.28؛ 95% CI؛ 0.04 تا 2.05؛ 960 زن؛ 3 مطالعه؛ Tau² = 1.23؛ I² = 50%؛ شواهد با کیفیت پائین) ایجاد کند و احتمالا با خطر پائین‌تر استفراغ (RR: 0.09؛ 95% CI؛ 0.05 تا 0.14؛ 1991 زن؛ 7 مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط) همراه است، هرچند تاثیر اکسی‌توسین بر سردردها مشخص نیست (متوسط RR؛ 0.19؛ 95% CI؛ 0.03 تا 1.02؛ 1543 زن؛ 5 مطالعه؛ Tau² = 2.54؛ I² = 72%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

اکسی‌توسین–ارگوتامین پروفیلاکتیک در مقابل آلکالوئیدهای ارگوت (چهار کارآزمایی)
براساس شواهد به دست آمده از کارآزمایی‌های شبه–تصادفی‌سازی شده با خطر بالای سوگیری، اکسی‌توسین–ارگوتامین ممکن است کاهش اندکی در خطر میزان خون از دست رفته بیش‌تر از 500 میلی‌لیتر پس از زایمان در مقایسه با آلکالوئیدهای ارگوت ایجاد کند (RR: 0.44؛ 95% CI؛ 0.20 تا 0.94؛ 1168 زن؛ 3 مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین). گزارش‌هایی از مرگ‌ومیر مادران در گروه درمان در یک کارآزمایی که به گزارش این پیامد پرداخته بود، وجود نداشت (RR قابل تخمین نبود، 1 کارآزمایی؛ 807 زن؛ شواهد با کیفیت متوسط). نیاز به یوترونیک‌های اضافی گزارش نشد.

هیچ تفاوت‌های زیرگروهی بین مدیریت فعال یا انتظاری، یا دوزها یا روش‌های مختلف تجویز اکسی‌توسین برای هر کدام از مقایسه‌های ما مشاهده نشد.