سوال مطالعه مروری
شواهد را درباره اثر تجویز آنتی‌بیوتیک در منزل برای افراد مبتلا به فیبروز سیستیک مرور کردیم.
پیشینه
فیبروز سیستیک یک بیماری ژنتیکی جدی است که با عود عفونت‌های ریه همراهی دارد. در نتیجه این عفونت‌ها، وضعیت بیماری ریه فرد به تدریج بدتر می‌شود. عفونت‌های ریوی معمولا در بیمارستان و با تجویز آنتی‌بیوتیک‌های داخل-وریدی (ورود مستقیم آنتی‌بیوتیک به داخل ورید) به مدت چند هفته درمان می‌شوند. این شیوه درمان هزینه‌بر بوده و زندگی فرد مبتلا به فیبروز سیستیک را دچار اختلال می‌کند. در صورتی که آموزش‌های لازم به بیماران و مراقبت‌کنندگان از او داده شده و حمایت لازم از آنها به عمل آید، درمان می‌تواند در منزل صورت گیرد. به جست‌وجوی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای پرداختیم که دو شیوه آنتی‌بیوتیک-درمانی داخل-وریدی را در بیمارستان و منزل مقایسه کردند. این یک مطالعه به‌روز شده از مروری است که پیش از این منتشر شد.
تاریخ جست‌وجو
شواهد تا این تاریخ به‌روز است: 23 نوامبر 2015.
ویژگی‌های مطالعه
یک مطالعه را با 17 شرکت‌کننده 10 تا 41 سال یافتیم که مبتلا به یک عفونت حاد باسودوموناس آئروژینوزا (Pseudomonas aeruginosa) بودند. افراد شرکت‌کننده به صورت تصادفی بین یکی از دو گروه آنتی‌بیوتیک-درمانی در منزل و بیمارستان تقسیم شدند. افرادی که آنتی‌بیوتیک‌ها را در منزل دریافت کردند، در ابتدا برای آموزش نحوه آماده‌سازی و مدیریت دریافت آنتی‌بیوتیک وریدی خود، چهار روز را در بیمارستان سپری کردند. آنها پس از دریافت تجهیزات و داروی کافی برای دوره درمان، از بیمارستان مرخص و در منزل ویزیت شدند. تمامی شرکت‌کنندگان یک نوع آنتی‌بیوتیک را دریافت کرده و دوره درمان حداقل 10 روز به طول انجامید.
نتایج کلیدی
هیچ تفاوتی در رابطه با پیامدهای بالینی، عوارض جانبی، یا پیامدهای مرتبط با درمان داخل-وریدی یافت نشد. افرادی که در منزل بودند احساس خستگی بیشتری کرده و مدیریت درمان را دشوارتر از آنچه تصور می‌کردند یافتند. این ممکن است به آن دلیل باشد که آنها فعال‌تر بوده و به حمایت بیشتری احتیاج داشتند. درمان در منزل برای خانواده‌ها و بیمارستان ارزان‌تر تمام شد. جزئیات مربوط به هزینه‌های غیر-مستقیم موجود نبودند. ما نتیجه گرفتیم که درمان در منزل در کوتاه-مدت به افراد صدمه‌ای وارد نکرده و مشکلات اجتماعی را کاهش می‌دهد. با وجود این، تصمیمات به عمل آمده مبنی بر ترجیح این شیوه درمان باید به صورت فردی اتخاذ شود.
کیفیت شواهد
شواهد بسیار محدود بوده و برای توصیه به استفاده از این شیوه درمان، قویا به تحقیقات بیشتری نیاز است.
شواهد حاضر محدود به فقط یک کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده است. این مطالعه پیشنهاد می‌کند، که در کوتاه-مدت، درمان در منزل به افراد آسیبی وارد نکرده، مستلزم بررسی کمتری بوده، مشکلات اجتماعی را کاهش داده و می‌تواند هزینه-اثربخش باشد. از نظر کیفیت زندگی، با منفعت و معایبی همراه بود. تصمیم‌گیری درباره انتخاب درمان در منزل بهتر است با در نظر گرفتن وضعیت فردی و منابع محلی مناسب صورت پذیرد. انجام تحقیقات بیشتر فوری مورد نیاز است.
عفونت راجعه اندوبرونکیال در فیبروز سیستیک که نیازمند درمان با آنتی‌بیوتیک‌های داخل-وریدی به مدت چند هفته در بیمارستان است، هزینه‌های سلامت و کیفیت زندگی بیماران و خانواده‌های ایشان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این یک مطالعه به‌روز شده از مروری است که پیش از این منتشر شد.
تعیین اینکه آنتی‌بیوتیک-درمانی داخل-وریدی در منزل در موارد ابتلا به فیبروز سیستیک به اندازه آنتی‌بیوتیک-درمانی داخل-وریدی بستری در بیمارستان اثربخش است یا خیر، و اینکه استفاده از این روش توسط بیماران یا خانواده ایشان یا هر دو ترجیح داده می‌شود یا خیر.
در پایگاه ثبت کارآزمایی‌هایی گروه فیبروز سیستیک و اختلالات ژنتیکی در کاکرین به جست‌وجو پرداختیم که دربرگیرنده منابع شناسایی‌شده از جست‌وجوها در بانک اطلاعاتی جامع الکترونیکی، جست‌وجوهای دستی در مجلات مرتبط و کتب خلاصه مقالات کنفرانس‌ها بود.
آخرین جست‌وجو در پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه کاکرین: 23 نوامبر 2015.
مطالعات تصادفی‌سازی و شبه-تصادفی‌سازی و کنترل شده درباره آنتی‌بیوتیک-درمانی داخل وریدی در بزرگسالان و کودکان مبتلا به فیبروز سیستیک در منزل، در مقایسه با همین شیوه درمانی در بیمارستان.
نویسندگان به صورت مستقل از هم مطالعات را برای ورود انتخاب کردند، کیفیت روش‌شناسی هر مطالعه را ارزیابی کرده و با استفاده از یک فرم استانداردشده نسبت به استخراج داده‌ها اقدام کردند.
هجده مطالعه در نتیجه جست‌وجو شناسایی شدند. فقط یک مطالعه وارد شد که نتایج 17 شرکت‌کننده 10 تا 41 سال مبتلا به تشدید عفونی سودوموناس آئروژینوزا را گزارش کرد. تمامی 31 مورد پذیرش آنها (18 مورد در بیمارستان و 13 مورد در منزل، پس از دو الی چهار روز درمان در بیمارستان) به عنوان رخدادهای مستقل از یکدیگر تحلیل شدند. پیامدها در روزهای 0، 10 و 21 پس از آغاز درمان اندازه‌گیری شدند. شرکت‌کنندگانی که در منزل بودند نسبت به شرکت‌کنندگان بستری در بیمارستان، کمتر بررسی شدند (0.002 > P) و فعالیت عمومی در گروه تحت درمان در منزل بالاتر بود. هیچ تفاوت معناداری در رابطه با پیامدهای بالینی، عوارض جانبی، مشکلات یا تغییر در لاین‌های وریدی، یا زمان سپری شده تا پذیرش بعدی یافت نشد. شرکت‌کنندگانی که در منزل بودند به میزان کمتری آنتی‌بیوتیک‌های نگهدارنده با دوز کمتر دریافت کردند.
معیارهای کیفیت زندگی تفاوت معناداری را در رابطه با تنگی نفس و حالت روحی-روانی نشان نداد، اما خستگی و کنترل شرایط درمان (mastery) در شرکت‌کنندگانی که در منزل بودند، به دلیل بالاتر بودن سطح فعالیت عمومی و نیاز ایشان به حمایت بیشتر، بدتر بود. اختلالات شخصی، خانوادگی، خواب و خوردن برای شرکت‌کنندگانی که در منزل بودند نسبت به بیماران بستری در بیمارستان اهمیت کمتری داشتند.
درمان در منزل برای خانواده‌ها و بیمارستان ارزان‌تر تمام شد. هزینه‌های غیر-مستقیم تعیین نشدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.