تعداد 14 کارآزمایی (1569 بیمار) وارد شدند. این داروها در 12 کارآزمایی‌ به صورت پیشگیرانه و در دو کارآزمایی به عنوان درمان تجویز شدند. یازده کارآزمایی‌ بر لوکمی حاد، سرطان تو-پُر (solid)، یا دریافت کنندگان مغز استخوان انجام شدند؛ یک مورد در بیماران دریافت کننده پیوند کبد؛ یک مورد در بیماران بدحال جراحی و تروما؛ و یک مورد در بیماران مبتلا به ایدز، صورت گرفتند. نیستاتین با دارونما در سه کارآزمایی‌، با فلوکونازول در 10 کارآزمایی، و با آمفوتریسین B در یک کارآزمایی مقایسه شد؛ دوز از 0.8 MIE تا 72 MIE در روز متغیر بوده و 2 میلی‌گرم/کیلوگرم/روز در فرمولاسیون لیپوزومی بود. تاثیر نیستاتین مشابه اثر دارونما بر کلونیزاسیون قارچی گزارش شد (نسبت خطر (relative risk): 0.85؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.65 تا 1.13). تفاوت آماری معنی‌داری بین فلوکونازول و نیستاتین در میزان مورتالیتی وجود نداشت (RR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.54 تا 1.03) در حالی که فلوکونازول در پیشگیری از بروز عفونت قارچی مهاجم (RR: 0.40؛ 95% CI؛ 0.17 تا 0.93) و کلونیزاسیون (RR:0.50؛ 95% CI؛ 0.36 تا 0.68) موثرتر بود. در یک کارآزمایی‌ کوچک که آمفوتریسین B را با نیستاتین لیپوزومی مقایسه کرد، هیچ عفونت قارچی اثبات شده‌ای وجود نداشت. اگر سه مطالعه‌ای که در بیماران سرطانی انجام نشدند، کنار گذاشته شوند، نتایج بسیار مشابه بودند. برای به‌روزرسانی‌های 2011 و 2014، هیچ کارآزمایی بیشتری برای گنجاندن شناسایی نشد.