بیست و یک مطالعه واجد شرایط با مجموع 1525 شرکت‌کننده شناسایی شدند. حدود نیمی از کارآزمایی‌ها، خطر پائین سوگیری برای تصادفی‌سازی و پنهان‏‌سازی تخصیص (allocation concealment) داشتند.

یک کارآزمایی کوچک نشان داد که بیوفیدبک به همراه تمرینات، بهتر از تمرینات به تنهایی بود (RR برای شکست در رسیدن به اختیار کامل: 0.70؛ 95% CI؛ 0.52 تا 0.94).

یک کارآزمایی کوچک نشان داد که افزودن بیوفیدبک به تحریک الکتریکی بهتر از تحریک الکتریکی به تنهایی بود (RR برای شکست در رسیدن به اختیار کامل: 0.47؛ 95% CI؛ 0.33 تا 0.65).

ترکیب داده‌های دو کارآزمایی نشان داد تعداد افرادی که موفق به دستیابی به اختیار کامل با تحریک الکتریکی و بیوفیدبک نشدند، در مقایسه با بیوفیدبک به تنهایی، به‌طور قابل توجهی کمتر بود (RR: 0.60؛ 95% CI؛ 0.46 تا 0.78).

تحریک عصب ساکرال بهتر از مدیریت محافظه‌کارانه، شامل بیوفیدبک و PFMT، بود (در 12 ماه، اپیزودهای بی‌اختیاری به‌طور قابل توجهی با تحریک عصب ساکرال کمتر بود؛ MD: 6.30؛ 95% CI؛ 2.26 تا 10.34).

شواهد کافی مبنی بر وجود تفاوت در پیامد میان هر روش بیوفیدبک یا تمرین وجود نداشت. پیشنهاداتی وجود دارد مبنی بر این که تمرین تشخیص حجم رکتوم بیش از تمرین ساختگی باعث بهبود کنترل بی‌اختیاری می‌شود. نتیجه‌گیری‌های بیشتر از داده‌های موجود، امکان‌پذیر نیست.