در طول دو دهه گذشته، پزشکان در جست‌وجوی بهترین روش درمانی برای پیشگیری از تشکیل لخته خونی در عروق کرونری بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر قلب بوده‌اند. این مرور، نتایج حاصل از 60 مطالعه را که از یک دسته قوی از داروهای ضدپلاکت داخل وریدی - عوامل مسدودکننده گلیکوپروتئین IIb-IIIa - روی 66,689 شرکت‌کننده استفاده کردند، خلاصه می‌کند. این درمان در دو شرایط متفاوت بررسی شد: در بیمارانی که تحت آنژیوپلاستی عروق کرونر (وارد کردن یک بالون کوچک بادنشده در شریان و انبساط آن برای باز کردن رگ) با یا بدون جاگذاری استنت (یک لوله نازک و قابل انبساط برای باز نگه داشتن شریان) قرار گرفتند؛ و به‌عنوان درمان اولیه در بیماران بستری به دلیل آنژین ناپایدار و انفارکتوس حاد میوکارد بدون بالا رفتن قطعه ST (درد طولانی قفسه سینه کرونری با یا بدون انفارکتوس کوچک میوکارد). شواهد تا ژانویه 2013 به‌روز است و کیفیت کلی مجموعه شواهد، خوب بود.
به‌طور کلی، استفاده از این داروها در طول آنژیوپلاستی عروق کرونر، با یا بدون جاگذاری استنت موجب کاهش خطر مرگ‌ومیر در 30 روز، هم‌چنین کاهش خطر مرگ‌ومیر یا انفارکتوس میوکارد در 30 روز و در شش ماه شد. نتایج در بیماران پایدار و ناپایدار مبتلا به بیماری عروق کرونر مشابه بودند، اما در بیمارانی که قبلا با کلوپیدوگرل (clopidogrel)، یک داروی ضدپلاکت خوراکی، درمان شده بودند، مزایای نسبتا کمتری مشاهده شد. از سوی دیگر، این داروها فقط به میزان اندکی خطر مرگ‌ومیر یا انفارکتوس میوکارد را هنگام تجویز به‌عنوان درمان اولیه طبی در بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار یا انفارکتوس میوکارد بدون بالا رفتن قطعه ST کاهش دادند. مزایای استفاده از عوامل مسدودکننده گلیکوپروتئین IIb/IIIa باید در مقابل افزایش خطر خون‌ریزی سنجیده شوند.
عوامل مسدودکننده گلیکوپروتئین IIb/IIIa داخل وریدی وقتی طی PCI تجویز شدند، خطر مرگ‌ومیر به هر علتی را در 30 روز کاهش می‌دهند، اما در شش ماه این کاهش مشاهده نمی‌شود، هم‌چنین خطر مرگ‌ومیر یا انفارکتوس میوکارد را هم در 30 روز و هم در شش ماه کم می‌کنند، اما با افزایش خطر خون‌ریزی شدید همراه هستند. تاثیرات کارآمدی درمان همگون هستند، اما در بیمارانی که از قبل با کلوپیدوگرل تحت درمان قرار داشتند، کمتر مشهود بوده، و به نظر می‌رسد این تاثیرات فقط در بیماران مبتلا به سندرم‌های حاد کرونری موثر باشند. هنگامی که این عوامل به‌عنوان درمان اولیه طبی در بیماران مبتلا به NSTEACS تجویز شدند، اگرچه تا حدودی خطر مرگ‌ومیر یا انفارکتوس میوکارد را کاهش می‌دهند، میزان مورتالیتی را کم نمی‌کنند.
در طول مداخله عروق کرونر از راه پوست (percutaneous coronary intervention; PCI) و در سندرم‌های حاد کرونری بدون بالا رفتن قطعه ST؛ (non-ST segment elevation acute coronary syndromes; NSTEACS)، خطر انسداد حاد عروق توسط ترومبوز بالا می‌رود. عوامل مسدودکننده گلیکوپروتئین IIb/IIIa به شدت از تجمع پلاکت‌ها جلوگیری کرده و ممکن است از بروز مورتالیتی و انفارکتوس میوکارد پیشگیری کنند. این یک نسخه به‌روز شده از مرور کاکرین است که نخستین‌بار در سال 2001 منتشر شده، و پیش‌از این در سال‌های 2007 و 2010 به‌روز شد.
ارزیابی کارآمدی و بی‌خطری (safety) تاثیرات عوامل مسدودکننده گلیکوپروتئین IIb/IIIa هنگام تجویز آن‌ها طی PCI، و به‌عنوان درمان اولیه طبی در بیماران مبتلا به NSTEACS.
جست‌وجوهای انجام‌شده را در پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) در کتابخانه کاکرین (نسخه 12، سال 2012)؛ MEDLINE (OVID؛ 1946 تا هفته 1 ژانویه 2013) و EMBASE (OVID؛ 1947 تا هفته 1 سال 2013) در 11 ژانویه 2013 به‌روز کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای که عوامل مسدودکننده IIb/IIIa داخل وریدی را با دارونما (placebo) یا مراقبت‌های معمول مقایسه کردند.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم مطالعات را برای ورود انتخاب کردند، کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. اطلاعات مربوط به خون‌ریزی شدید را به‌عنوان عوارض جانبی که از این کارآزمایی‌ها به دست آمدند، گردآوری کردیم. برای ارزیابی معیارهای تاثیر مداخله، از نسبت‌های شانس (OR) و 95% فواصل اطمینان (CI) استفاده کردیم.
شش کارآزمایی شامل 66,689 بیمار وارد این مرور شدند. در طول PCI (48 کارآزمایی با 33,513 شرکت‌کننده)، عوامل مسدودکننده گلیکوپروتئین IIb/IIIa وقوع مورتالیتی به هر علتی (all-cause mortality) را در 30 روز کاهش دادند (OR: 0.79؛ 95% CI؛ 0.64 تا 0.97) اما در شش ماه این کاهش مشاهده نشد (OR: 0.90؛ 95% CI؛ 0.77 تا 1.05). مرگ‌ومیر به هر علتی یا انفارکتوس میوکارد هم در مدت 30 روز (OR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.60 تا 0.72) و هم در شش ماه (OR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.64 تا 0.86) کاهش یافت، اگرچه خون‌ریزی شدید افزایش پیدا کرد (OR: 1.39؛ 95% CI؛ 1.21 تا 1.61؛ افزایش خطر مطلق (absolute risk increase; ARI) برابر با 8.0 مورد در هر 1000 نفر). نتایج مربوط به کارآمدی درمان برای هر نقطه پایانی (endpoint)، با توجه به شرایط بالینی بیماران، یکسان و همگون بودند، اما برای بیمارانی که از قبل با کلوپیدوگرل (clopidogrel) درمان شدند، به‌ویژه در بیماران بدون سندرم حاد کرونری، کمتر مشهود بود.
استفاده از عوامل مسدودکننده IIb/IIIa به‌عنوان درمان اولیه طبی برای NSTEACS (12 کارآزمایی با 33,176 شرکت‌کننده)، میزان مورتالیتی را در 30 روز (OR: 0.90؛ 95% CI؛ 0.79 تا 1.02) یا در شش ماه (OR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.87 تا 1.15) کاهش ندادند، اما مرگ‌ومیر یا انفارکتوس میوکارد را در مدت 30 روز (OR: 0.91؛ 95% CI؛ 0.85 تا 0.98) و در شش ماه (OR: 0.88؛ 95% CI؛ 0.81 تا 0.96) تا حدودی کم کردند، اگرچه خون‌ریزی شدید افزایش یافت (OR: 1.29؛ 95% CI؛ 1.14 تا 1.45؛ ARI برابر با 1.4 مورد در هر 1000 نفر).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.