تب روماتیسمی (rheumatic fever) یک عارضه نادر عفونت گلو است، که می‌تواند به قلب آسیب برساند. افرادی که تب روماتیسمی داشته‌اند، در صورت عدم دریافت منظم پنی‌سیلین (penicillin)، ممکن است به دنبال عفونت استرپتوکوکی گلو دوباره از آن رنج ببرند. استفاده از پنی‌سیلین برای پیشگیری می‌تواند به صورت تزریقی یا به‌صورت قرص تجویز شود. مصرف قرص‌ها آسان‌تر است اما ممکن است به‌اندازه تزریق آن موثر نباشد. مرور کارآزمایی‌ها، روش‌های مختلف تجویز پنی‌سیلین را مقایسه کرد. به نظر می‌رسید پنی‌سیلین به‌صورت تزریقی بهتر از قرص آن عمل کرد. تزریق‌هایی که هر دو یا سه هفته یک‌بار انجام شدند، بهتر از تزریق‌هایی بودند که هر چهار هفته یک‌بار صورت گرفتند. بااین‌حال، انجام تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.
به نظر می‌رسید که پنی‌سیلین عضلانی نسبت به پنی‌سیلین خوراکی در پیشگیری از عود تب روماتیسمی و عفونت استرپتوکوکی گلو موثرتر بود. به نظر می‌رسید تزریق‌های هر دو یا سه هفته موثرتر از تزریق‌های هر 4 هفته بود. بااین‌حال، شواهد مبتنی بر کارآزمایی‌هایی با کیفیت ضعیف هستند.
افراد با سابقه تب روماتیسمی (rheumatic fever) در معرض خطر حملات مکرر تب روماتیسمی و ابتلا به بیماری روماتیسمی قلبی به دنبال عفونت گلو با استرپتوکوک هستند. استفاده از پنی‌سیلین (penicillin) در این افراد می‌تواند از حملات مکرر تب روماتیسمی و متعاقب آن بیماری روماتیسمی قلبی پیشگیری کند. بااین‌حال، هیچ توافقی در مورد موثرترین روش مصرف پنی‌سیلین وجود ندارد.
ارزیابی تاثیرات مصرف پنی‌سیلین در مقایسه با دارونما (placebo) و تاثیرات رژیم‌ها و فرمولاسیون‌های مختلف پنی‌سیلین برای پیشگیری از بروز عفونت استرپتوکوک و عود تب روماتیسمی.
ما پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) را در کتابخانه کاکرین (شماره 2، 2009)، MEDLINE (1997 تا جون 2009)، EMBASE (1998 تا جون 2009)، LILACs (1980 تا جون 2009) و فهرست منابع مقالات را جست‌وجو کردیم. با کارشناسان در این حوزه تماس گرفتیم.
مطالعات تصادفی‌سازی شده و شبه-تصادفی‌سازی شده که (i) پنی‌سیلین با کنترل، (ii) پنی‌سیلین خوراکی با عضلانی (iii) پنی‌سیلین عضلانی به‌صورت هر 2 یا 3 هفته یک‌بار با 4 هفته یک‌بار، را در بیماران مبتلا به تب روماتیسمی قبلی مقایسه کردند.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم، کیفیت کارآزمایی‌ها را ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند.
نه مطالعه (n=3008) شناسایی شدند. داده‌ها به دلیل ناهمگونی (heterogeneity) ادغام نشدند. به‌طور کلی، سطح کیفیت روش‌شناسی (methodology) مطالعات واردشده پائین بود. سه کارآزمایی (1301=n) پنی‌سیلین را با کنترل مقایسه کردند. فقط یکی از سه مطالعه نشان داد که پنی‌سیلین، عود تب روماتیسمی (RR: 0.45؛ 95% CI؛ 0.22 تا 0.92) و عفونت گلو با استرپتوکوک (RR: 0.84؛ 95% CI؛ 0.72 تا 0.97) را کاهش داد. چهار کارآزمایی (1098=n) پنی‌سیلین عضلانی را با پنی‌سیلین خوراکی مقایسه کرده و همگی نشان دادند که پنی‌سیلین عضلانی عود تب روماتیسمی و عفونت استرپتوکوکی گلو را کاهش داد. یک کارآزمایی (n=360) پنی‌سیلین عضلانی را هر 2 هفته یک‌بار با هر 4 هفته یک‌بار مقایسه کرد. پنی‌سیلین که هر دو هفته یک‌بار داده شد، در کاهش عود تب روماتیسمی (RR: 0.52؛ 95% CI؛ 0.33 تا 0.83) و عفونت‌های استرپتوکوکی گلو (RR: 0.60؛ 95% CI؛ 0.42 تا 0.85) بهتر بود. یک کارآزمایی (249=n) نشان داد که تزریق عضلانی پنی‌سیلین هر 3 هفته یک‌بار در مقایسه با هر 4 هفته یک‌بار باعث کاهش عفونت استرپتوکوکی گلو (RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.48 تا 0.92) شد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.