شب‌ادراری (بی‌اختیاری ادراری شبانه (nocturnal enuresis)) از دست دادن غیرارادی کنترل ادرار در شب، بدون وجود بیماری ارگانیک زمینه‌ای به عنوان علت آن است. این مساله می‌تواند منجر به مشکلات اجتماعی، آزار و اذیت خواهر و برادر و کاهش عزت نفس کودک شود. این مشکل حدود 15% تا 20% از کودکان پنج سال، و تا 2% از بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. انواع مختلفی از داروها برای درمان کودکان مبتلا به شب‌ادراری استفاده شده‌اند. شواهد قابل اعتماد کافی وجود ندارد که نشان دهد داروهایی غیر از دسموپرسین یا داروهای سه‌‌حلقه‌ای، هنگام استفاده به تنهایی با وجود خطر عوارض جانبی ناخواسته، شب‌ادراری را در کودکان در طول درمان کاهش می‌دهند. در مرورهای دیگر کاکرین، نشان داده شده که هشدارهای شب‌ادراری، دسموپرسین و داروهای سه‌‌حلقه‌ای در طول درمان موثر هستند. با این حال، هشدار‌ها پس از پایان دوره درمان، تاثیر پایدارتری نسبت به دسموپرسین و داروهای سه‌‌حلقه‌ای دارند. عوارض جانبی هشداردرمانی (خستگی و بیدار کردن دیگر اعضای خانواده) در مقایسه با عوارض جانبی داروها نسبتا خوش‌خیم و خود-محدودگر هستند. به نظر می‌رسد یک دسته از داروها (داروهای آنتی‌کولینرژیک) کارآمدی دیگر درمان‌های مرسوم را مانند داروهای سه‌‌حلقه‌ای، هشدارهای شب‌ادراری و دسموپرسین، بهبود می‌بخشد. هزینه درمان کودکان مبتلا به شب‌ادراری با هشداردرمانی یا داروها ممکن است در کشورهای مختلف متفاوت باشد.
شواهد کافی برای قضاوت در مورد اینکه داروهای مورد مطالعه به تنهایی شب‌ادراری را درمان کردند یا خیر، وجود نداشت. شواهد محدودی به دست آمد مبنی بر اینکه دسموپرسین، ایمی‌پرامین و هشداردرمانی شب‌ادراری نسبت به داروهای مورد مطالعه که با آنها مقایسه شدند، بهتر ظاهر شدند. در مرورهای دیگر نشان داده شد که دسموپرسین، داروهای سه‌‌حلقه‌ای و مداخلات هشدار در طول درمان موثر بودند. همچنین شواهدی وجود داشت که درمان ترکیبی با درمان آنتی‌کولینرژیک، کارآمدی درمان‌های مرسوم دیگر را مانند ایمی‌پرامین، دسموپرسین و هشدارهای شب‌ادراری، همراه با کاهش نرخ عود، تا حدود 20%، افزایش داد، اگرچه شناسایی ویژگی‌های کودکانی که از درمان ترکیبی سود می‌برند، امکان‌پذیر نبود. مطالعات آتی باید نقش درمان ترکیبی را در برابر درمان‌های مرسوم، در کارآزمایی‌های دقیق و با قدرت کافی ارزیابی کنند.
شب‌ادراری (enuresis) (خیس کردن بستر) یک وضعیت استرس‌زا و به لحاظ اجتماعی منفی است که حدود 15% تا 20% از کودکان پنج سال و تا 2% از بزرگسالان جوان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. اگرچه نرخ بهبودی خودبه‌خودی بالا است، هزینه‌های اجتماعی، عاطفی و روان‌شناختی برای کودکان می‌تواند بسیار زیاد باشند. داروها (از جمله دسموپرسین (desmopressin)، داروهای سه‌‌حلقه‌ای (tricyclics) و داروهای دیگر) اغلب برای درمان شب‌ادراری امتحان شده‌اند.
ارزیابی تاثیرات داروهایی غیر از دسموپرسین و داروهای سه‌‌حلقه‌ای بر شب‌ادراری کودکان و مقایسه آنها با مداخلات دیگر.
ما پایگاه ثبت تخصصی کارآزمایی‌های گروه بی‌اختیاری در کاکرین (جست‌وجو در 15 دسامبر 2011) را، که شامل جست‌وجو در MEDLINE و CENTRAL است، بررسی کردیم تا کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده و شبه-تصادفی‌سازی شده منتشرشده و منتشرنشده را شناسایی کنیم. فهرست منابع مقالات مرتبط نیز جست‌وجو شدند.
تمام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده از دارودرمانی (به استثنای دسموپرسین یا داروهای سه‌‌حلقه‌ای) برای درمان شب‌ادراری در کودکان تا سن 16 سال در این مرور وارد شدند. کارآزمایی‌ها در صورتی واجد شرایط ورود بودند که کودکان برای دریافت دارو در مقایسه با دارونما (placebo)، داروهای دیگر یا مداخلات رفتاری برای شب‌ادراری، تصادفی‌سازی شدند. مطالعاتی که شامل کودکان مبتلا به بی‌اختیاری ادرار در طول روز یا کودکان مبتلا به اختلالات ارگانیک بودند، چنانچه تمرکز مطالعه بر شب‌ادراری بود، نیز در این مرور وارد شدند. کارآزمایی‌هایی که صرفا بر خیس کردن هنگام روز متمرکز بودند و کارآزمایی‌های بزرگسالان مبتلا به شب‌ادراری، از مرور حذف شدند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی‌های واجد شرایط را ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. اختلاف نظرات میان نویسندگان مرور از طریق بحث با نویسنده سوم مرور حل‌و‌فصل شدند.
در مجموع، 40 کارآزمایی تصادفی‌سازی یا شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (10 کارآزمایی جدید در این به‌روزرسانی) معیارهای ورود را برآورده کردند، که 1780 کودک از 2440 کودکی که وارد آنها شدند، دارویی فعال را غیر از دسموپرسین یا داروهای سه‌‌حلقه‌ای دریافت کردند. به‌طور کلی، 31 داروی مختلف یا کلاس دارویی مورد آزمایش قرار گرفتند. کارآزمایی‌ها عموما کوچک بوده یا از کیفیت روش‌شناسی (methodology) ضعیفی برخوردار بودند. کمبود کلی داده‌ها در مورد پیامدها پس از قطع درمان وجود داشت.
برای مقایسه داروها با دارونما، به نظر می‌رسید ایندومتاسین (indomethacin) (خطر نسبی (RR): 0.36؛ 95% CI؛ 0.16 تا 0.79)، دیازپام (diazepam) (RR: 0.22؛ 95% CI؛0.11 تا 0.46)، مستورلون (mestorelone) (RR 0.32؛ 95% CI؛ 0.17 تا 0.62) و آتوموکسستین (atomoxetine) (RR: 0.81؛ 95% CI؛0.70 تا 0.94) در مقایسه با دارونما، تعداد کودکانی را که در داشتن 14 شب خشک متوالی شکست خوردند، کاهش دادند. اگرچه ایندومتاسین و دیکلوفناک (diclofenac) در طول درمان بهتر از دارونما بودند، به اندازه دسموپرسین موثر نبودند و احتمال بالاتری برای بروز عوارض جانبی وجود داشت. هیچ یک از داروها در کاهش نرخ عود موثر نبودند، اگرچه این موضوع فقط در پنج کارآزمایی کنترل‌شده با دارونما گزارش شد.
در مقایسه داروها با داروها، درمان ترکیبی با ایمی‌پرامین (imipramine) و اَکسیبوتینین (oxybutynin) موثرتر از تک درمانی (monotherapy) با ایمی‌پرامین بود (RR: 0.68؛ 95% CI؛ 0.50 تا 0.94) و همچنین نرخ عود به‌طور قابل توجهی نسبت به تک درمانی با ایمی‌پرامین کمتر گزارش شد (RR: 0.35؛ 95% CI؛ 0.16 تا 0.77). کمبود کلی داده‌ها در مورد پیامدها پس از قطع درمان وجود داشت.
در مقایسه داروها با درمان رفتاری، مشخص شد که دستگاه‌های هشدار دهنده شب‌ادراری نسبت به آمفتامین (amphetamine) (RR: 2.2؛ 95% CI؛ 1.12 تا 4.29)، اَکسیبوتینین (RR: 3.25؛ 95% CI؛ 1.77 تا 5.98)، و اَکسیبوتینین به علاوه تمرینات نگهداشتن ادرار (RR: 3.3؛ 95% CI؛ 1.84 تا 6.18) در کاهش تعداد کودکانی که موفق به رسیدن به 14 شب خشک متوالی نشدند، بهتر بودند.
عوارض جانبی داروها در 19 کارآزمایی مشاهده شدند در حالی که 17 کارآزمایی به اندازه کافی وقوع عوارض جانبی را گزارش نکردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.