نتایج این متاآنالیز نشان می‌دهد که تجویز میزوپروستول، مهارکننده‌های پمپ پروتون، و دوزهای دو-برابری آنتاگونیست‌های گیرنده H2 در کاهش خطر بروز زخم‌های معده و دئودنوم ناشی از مصرف داروهای غیر-استروئیدی ضد-التهابی (NSAID) موثر هستند. به نظر می‌رسد استفاده از NSAID+PPI مرسوم در بیماران پُر-خطر معادل با مصرف یک مهار کننده COX-2 به‌تنهایی باشد. موثرترین استراتژی در بیماران پُر-خطر مبتلا به مشکلات گوارشی، ترکیبی است از مهار کننده COX-2 و PPI.
تجویز میزوپروستول، PPIها و دوز دو-برابری H2RA در پیشگیری از بروز زخم‌های معده و دئودنوم مشاهده شده در آندوسکوپی ناشی از مصرف مزمن NSAID موثر هستند. دوزهای پائین‌تر میزوپروستول اثربخشی کمتری داشته و همچنان باعث وقوع اسهال در بیماران می‌شوند. در بیماران با خونریزی قبلی ناشی از مصرف NSAID، تجویز یک مهار کننده COX-2 به‌تنهایی معادل با ترکیب tNSAID+PPI است، اگرچه نرخ خونریزی مجدد با هر دو استراتژی هنوز نسبتا بالا گزارش می‌شود. به نظر می‌رسد استراتژی تجویز مهار کننده COX-2 به علاوه PPI بیشترین بی‌خطری را برای GI در بیماران پُر-خطر به همراه دارد.
داروهای غیر-استروئیدی ضد-التهابی (NSAIDs) عوامل دارویی مهمی در مدیریت بیماری‌های آرتروزی و التهابی هستند، و از جمله داروهایی به حساب میآیند که اغلب در آمریکای شمالی و اروپا تجویز می‌شوند. با این حال، شواهد زیادی وجود دارد که این عوامل را با بروز انواع مشکلات گوارشی (gastrointestinal; GI) مرتبط می‌کند.
مرور اثربخشی مداخلات رایج در پیشگیری از بروز مشکلات GI فوقانی ناشی از مصرف NSAID.
ما MEDLINE را از سال 1966 تا می 2009، Current Contents را از شش ماه پیش از می 2009، EMBASE را تا می 2009، و پایگاه ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین را از سال 1973 تا می 2009 جست‌وجو کردیم. خلاصه مقالات کنفرانس‌های اخیر مورد بررسی قرار گرفت و با کارشناسان متخصص و شرکت‌های دارویی تماس گرفته شد.
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomized controlled clinical trials; RCTs) از آنالوگ‌های پروستاگلاندین (prostaglandin analogue; PA)، آنتاگونیست‌های گیرنده-H2؛ (H2-receptor antagonist; H2RA) یا مهار کننده‌های پمپ پروتون (proton pump inhibitor; PPI) به منظور پیشگیری از بروز مشکلات GI فوقانی ناشی از مصرف مزمن NSAID وارد شدند.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم داده‌های مربوط به ویژگی‌های جمعیت مورد مطالعه، طراحی مطالعه، کیفیت روش‌شناسی و تعداد شرکت‌کنندگان مبتلا به زخم در آندوسکوپی، عوارض زخم، نشانه‌های بیماری، خروج کلی از مطالعه، خروج به دلیل وقوع نشانه‌ها را استخراج کردند. داده‌های دو-حالتی با استفاده از RevMan 5.0 تجمیع شدند. ناهمگونی موجود با استفاده از تست chi square، و آماره I square مورد ارزیابی قرار گرفت.
چهل و یک مطالعه معیارهای ورود را داشتند. همه دوزهای میزوپروستول (misoprostol) خطر بروز زخم‌های دیده شده را در آندوسکوپی به میزان قابل توجهی کاهش دادند. میزوپروستول با دوز 800 میکروگرم/روز برتر از دوز 400 میکروگرم/روز برای پیشگیری از بروز زخم‌های معده دیده شده در آندوسکوپی بود (به ترتیب، 0.17 :RR و 0.39 :RR؛ P = 0.0055). ارتباط دوز-پاسخ به درمان در بهبود زخم‌های دئودنوم دیده نشد. میزوپروستول در همه دوزها باعث وقوع اسهال در بیماران شد، اگرچه در 800 میکروگرم/روز به طور قابل توجهی بیشتر از 400 میکروگرم/روز بود (P=0.0012). میزوپروستول همچنین خطر عوارض بالینی زخم را کاهش داد.
دوزهای استاندارد H2RA در کاهش خطر زخم‌های دئودنوم دیده شده در آندوسکوپی موثر بودند (RR: 0.36؛ 95% CI؛ 0.18 تا 0.74)، اما روی زخم معده تاثیری را نشان ندادند (RR: 0.73؛ 95% CI؛ 0.50 تا 1.08). دو برابر شدن دوز H2RAs و PPI در کاهش خطر زخم‌های دئودنوم و معده دیده شده در آندوسکوپی موثر بودند (RR: 0.44؛ 95% CI؛ 0.26 تا 0.74، و RR: 0.40؛ 95% 0.32 تا 0.51؛ به ترتیب برای زخم معده)، و بهتر از میزوپروستول تحمل شدند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.