تعداد پنج کارآزمایی مرتبط را شناسایی کردیم. هیچ‌یک از آنها کلوتیاپین را با دارونما (placebo) مقایسه نکردند، اما داروهای کنترل، آنتی‌سایکوتیک (کلرپرومازین (chlorpromazine)، پرفنازین (perphenazine)، تری‌فلوپرازین (trifluoperazine) و زوکلوپنتیکسول استات (zuclopenthixol acetate)) بودند یا بنزودیازپین‌ها (لورازپام (lorazepam)). نتایج برای پیامد «بدون پیشرفت مهم کلی»، کلوتیاپین را برتر یا پائین‌تر از کلرپرومازین، پرفنازین، یا تری‌فلوپرازین نشان ندادند (n = 83؛ 3 RCT؛ RR: 0.82؛ 95% CI؛ 0.22 تا 3.05، I-squared = 58%). استفاده از کلوتیاپین در مقایسه با کلرپرومازین، نسبت افراد آماده ترخیص از بیمارستان را تا پایان مطالعه تغییر داد (49 = n؛ 1 RCT؛ RR: 1.04؛ 95%CI؛ 0.96 تا 2.12). به‌طور کلی، نرخ خروج بیماران از مطالعه پائین بود. تفاوت معنی‌داری برای افرادی که به کلوتیاپین اختصاص داده شدند، در مقایسه با افرادی که به‌طور تصادفی به دیگر داروهای آنتی‌سایکوتیک اختصاص یافتند، مشاهده نشد (121 = n؛ RR: 2.26؛ 95% CI؛ 0.40 تا 13). داده‌های ضعیف نشان می‌دهند که کلوتیاپین در مقایسه با زوکلوپنتکسول استات ممکن است نیاز کمتری به درمان ضدپارکینسونی داشته باشد (n = 38؛ RR: 0.43؛ 95% CI؛ 0.02 تا 0.98). کلوتیاپین در مقایسه با لورازپام، زمانی که برای کنترل طغیان‌های پرخاشگرانه/خشونت‌آمیز برای افرادی که قبلا با‌هالوپریدول درمان شدند، استفاده می‌شود، وضعیت روانی را به‌طور قابل ‌توجهی بهبود نمی‌بخشد (WMD: -3.36؛ 95% CI؛ 8.09- تا 1.37). به دلیل داده‌های دارای چولگی یا ارایه ناکافی نتایج، نتوانستیم داده‌های زیادی را جمع‌آوری کنیم. پیامدهای اقتصادی و رضایت از مراقبت مورد توجه قرار نگرفت.