یازده مطالعه معیارهای ورود را داشتند. همگی کوچک بودند، و کمتر از 30 نفر در هر گروه تصادفی‌سازی شدند. اغلب مطالعات، افراد را پس از حادترین مرحله سایکوز وارد کرده و طیف وسیعی را از داروهای ضدافسردگی بررسی ‌کردند. کیفیت گزارش‌دهی مطالعات بسیار متفاوت بود. برای پیامد «بدون پاسخ بالینی مهم»، داروهای ضدافسردگی به طور قابل‌توجهی بهتر از دارونما بودند (n=209؛ 5 RCT، جمع‌بندی تفاوت خطر اثرات ثابت: 0.26-؛ 95% CI؛ 0.39- تا 0.13-، NNT: 4؛ 95% CI؛ 3 تا 8) . نمره افسردگی در پایان کارآزمایی، که توسط Hamilton Rating Scale (HAM-D) ارزیابی شد، نشان داد که استفاده از داروهای ضدافسردگی مفید بود، اما این موضوع فقط زمانی از نظر آماری معنی‌دار شد که یک مدل اثرات ثابت به کار گرفته شد (n=261؛ 6 RCT؛ WMD اثرات ثابت: 2.2-؛ 95% CI؛ 3.8- تا 0.6-؛ WMD اثرات تصادفی: 2.1-؛ 95% CI؛ 5.04- تا 0.84). هیچ شواهدی به دست نیامد مبنی بر اینکه درمان ضدافسردگی به بدتر شدن نشانه‌های سایکوز در کارآزمایی‌های واردشده انجامید. داده‌های ناهمگن در مورد «هر گونه عارضه جانبی» مبهم هستند (n=110؛ 2 ​​RCT؛ RD ثابت: 0.11؛ 95% CI؛ 0.03- تا 0.25؛ Chi Square: 7.5؛ df=1؛ p=0.0062). در یک مطالعه کوچک، عوارض جانبی خارج هرمی توسط کسانی که به داروهای ضدافسردگی اختصاص داده شدند، کمتر گزارش شد (52=n؛ 1 RCT؛ RD ثابت: 0.28-؛ 95% CI؛ 0.5- تا 0.04-). فقط حدود 10% از افراد این مطالعات را تا 12 هفته ترک کردند. تفاوت آشکاری میان بیماران دو گروه دارونما و داروهای ضدافسردگی به دست نیامد (n=426؛ 10 RCT؛ RD ثابت: 0.04؛ 95% CI؛ 0.02- تا 0.1).