در حمله آسم، راه‌های هوایی در اثر اسپاسم عضلانی و تورم (التهاب) باریک می‌شوند که می‌توانند باعث مشکلات تنفسی، خس‌خس سینه و سرفه شوند. حملات می‌توانند شدید یا حتی کشنده باشند. داروهای اصلی مورد استفاده برای تسکین حمله شدید آسم عبارتند از برونکودیلاتورها (اسپری‌های استنشاقی تسکین دهنده برای باز کردن ریه‌ها و راه‌های هوایی) برای برطرف کردن اسپاسم‌ها و کورتیکواستروئیدها (داروهای پیشگیری کننده برای کاهش التهاب در ریه‌ها و راه‌های هوایی). داروی آمینوفیلین (aminophylline) نیز سال‌هاست که به صورت داخل وریدی استفاده می‌شود؛ با این حال، این مرور کارآزمایی‌ها نشان داد که آمینوفیلین به‌طور معنی‌داری بهتر از دیگر داروهای برونکودیلاتور نیست و عوارض جانبی بیشتری دارد. از هر 100 نفری که تحت درمان با آمینوفیلین قرار گرفتند، 20 نفر بیشتر دچار استفراغ و 15 نفر بیشتر دچار آریتمی یا تپش قلب شدند. این مرور اولین بار در سال 2000 منتشر شده و در سال 2012 به‌روز شد و افزودن دو کارآزمایی در سال 2012 نتیجه‌گیری اولیه را تغییر نداد.
استفاده از آمینوفیلین داخل وریدی در مقایسه با مراقبت‌های استاندارد با بتا 2 -آگونیست‌های استنشاقی در بیمارانی که دچار تشدید آسم در محیط ED شدند، منجر به افزایش معنی‌داری در اتساع برونش نشد، یا کاهش قابل توجهی را در خطر بستری شدن در بیمارستان ایجاد نکرد. از هر 100 نفری که تحت درمان با آمینوفیلین قرار گرفتند، 20 نفر بیشتر دچار استفراغ و 15 نفر بیشتر دچار آریتمی یا تپش قلب شدند. هیچ زیرگروهی که در آن آمینوفیلین ممکن بود موثرتر باشد، شناسایی نشد. به‌روزرسانی ما در سال 2012 با نتیجه‌گیری‌های اولیه مبنی بر نامطلوب بودن نسبت خطر-مزیت آمینوفیلین داخل وریدی، هم‌سو و سازگار است.
آسم یک وضعیت مزمن است که در آن مبتلایان ممکن است دچار تشدیدهای گاه‌به‌گاه یا مکرر حملات بیماری شوند که منجر به مراجعه به بخش اورژانس (emergency department, ED) می‌شود. آمینوفیلین (aminophylline) به‌طور گسترده‌ای برای درمان تشدیدهای بیماری آسم حاد استفاده شده است؛ با این حال، نقش آن به ویژه با توجه به هرگونه مزیت مضاعف هنگام افزودن به بتا 2 -آگونیست‌های استنشاقی نامشخص است.
تعیین میزان تاثیر افزودن آمینوفیلین داخل وریدی به بتا 2 -آگونیست‌های استنشاقی در بیماران بزرگسال مبتلا به آسم حاد تحت درمان در محیط ED.
ما کارآزمایی‌ها را از پایگاه ثبت گروه راه‌های هوایی در کاکرین (استخراج شده از جست‌وجوهای استاندارد در MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL) شناسایی کرده و مجلات بیماری‌های تنفسی و چکیده‌های کنفرانس‌ها را به صورت دستی جست‌وجو کردیم. دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، مقالات مرتبط احتمالی را بررسی و تهیه کرده و فهرست‌های کتاب‌شناختی آنها را برای یافتن مقالات بیشتر به صورت دستی جست‌وجو کردند. در نسخه اصلی این مرور که در سال 2000 منتشر شد، جست‌وجوها را در بانک اطلاعاتی تا سال 1999 پوشش دادیم. مرور سال 2012 با جست‌وجوی بازنگری‌شده‌ای از ابتدا تا سپتامبر 2012 به‌روز شد.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای که آمینوفیلین داخل وریدی را در برابر دارونما (placebo) در بزرگسالان مبتلا به آسم حاد و تحت درمان با بتا 2 -آگونیست‌های استنشاقی مقایسه کردند. ما بیمارانی را که با یا بدون کورتیکواستروئیدها یا دیگر برونکودیلاتورها درمان شدند، وارد مطالعه کردیم، مشروط بر اینکه این درمان‌ها بخشی از درمان تصادفی‌سازی شده نبودند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، داده‌ها را استخراج کرده و یکی از نویسندگان داده‌ها را در RevMan وارد کرد، که توسط نویسنده دوم چک شد. نتایج به صورت تفاوت‌های میانگین (MD) یا نسبت‌‌های شانس (OR) با 95% فواصل اطمینان (CI) گزارش می‌شوند.
پانزده مطالعه در نسخه قبلی مرور وارد شدند، و ما دو مطالعه جدید را در این به‌روزرسانی گنجاندیم، اگرچه نتوانستیم داده‌های جدید را ترکیب کنیم. به‌طور کلی، کیفیت مطالعات در حد متوسط بود؛ پنهان‌سازی تخصیص (concealment of allocation) فقط در هفت (45%) کارآزمایی با وضوح کافی ارزیابی شد. ناهمگونی (heterogeneity) بالینی قابل توجهی میان مطالعات وجود داشت زیرا دوز‌های آمینوفیلین و دیگر داروها و شدت آسم حاد میان مطالعات متفاوت بودند.
هیچ برتری آماری معنی‌داری در افزودن آمینوفیلین داخل وریدی از نظر پذیرش بیمارستانی وجود نداشت (OR: 0.58؛ 95% CI؛ 0.30 تا 1.12؛ 6 مطالعه؛ n = 315). در سال 2000 مشخص شد که آمینوفیلین تاثیر آماری معنی‌داری بر پیامدهای جریان هوا (airflow outcomes) در هیچ دوره زمانی نداشت؛ اضافه شدن دو کارآزمایی در سال 2012 این نتیجه‌گیری را به چالش نکشیده است. افرادی که تحت درمان با آمینوفیلین و بتا 2 -آگونیست‌ها قرار گرفتند، مقادیر پیک جریان بازدمی (PEF) مشابهی در مقایسه با افرادی داشتند که فقط با بتا 2 -آگونیست‌ها در 12 ساعت (MD؛ 8.30 لیتر/دقیقه؛ 95% CI؛ 20.69- تا 37.29 لیتر/دقیقه) یا (MD؛ 1.21-% پیش‌بینی شده؛ 95% CI؛14.21-% تا 11.78% پیش‌بینی شده) و 24 ساعت (MD؛ 22.20 لیتر/دقیقه؛ 95% CI؛ 56.65- تا 101.05 لیتر/دقیقه) درمان شدند. آنالیز دو زیرگروه با گروه‌بندی مطالعات بر اساس میانگین محدودیت در جریان هوا در ابتدای مطالعه (11 مطالعه) و استفاده از هر نوع کورتیکواستروئید (نه مطالعه) انجام شد. هیچ ارتباطی میان محدودیت جریان هوا در ابتدای مطالعه یا استفاده از کورتیکواستروئیدها بر تاثیر آمینوفیلین وجود نداشت. بیماران تحت درمان با آمینوفیلین، ابتلا به تپش قلب/آریتمی (OR: 3.02؛ 95% CI؛ 1.15 تا 7.90؛ 6 مطالعه؛ n = 249) و استفراغ (OR: 4.21؛ 95% CI؛ 2.20 تا 8.07؛ 7 مطالعه؛ n = 321) بیشتری را گزارش کردند؛ با این حال، تفاوت معنی‌داری در لرزش یافت نشد (OR: 2.60؛ 95% CI؛ 0.62 تا 11.02؛ 5 مطالعه؛ n = 249).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.