این مرور اثربخشی تک-دوز دی‌هیدروکدئین را در بزرگسالان مبتلا به درد متوسط/شدید پس از جراحی با استفاده از اطلاعات به دست آمده از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده با کنترل دارونما ارزیابی کرد. داده‌ای وجود نداشت که بتوان آنها را در آنالیزها گنجاند؛ همگی فرم خوراکی دارو را ارزیابی کرده و هیچ‌کدام دی‌هیدروکدئین 60 میلی‌گرم را ارزیابی نکردند. نتایج قوی و معنی‌دار نبودند. مفهوم این بود که تک-دوز دی‌هیدروکدئین خوراکی 30 میلی‌گرم موثرتر از دارونما بود، اما نسبت به ایبوپروفن 400 میلی‌گرم در سطح پائین‌تر قرار داشت. سرگیجه، خواب‌آلودگی و گیجی معمولا گزارش شد.
تک-دوز 30 میلی‌گرمی از دی‌هیدروکدئین برای تسکین موثر درد پس از جراحی کافی نیست. برتری آماری ایبوپروفن 400 میلی‌گرم نسبت به دی‌هیدروکدئین (30 میلی‌گرم یا 60 میلی‌گرم) نشان داده شد. از زمان آخرین نسخه این مرور، هیچ مطالعه مرتبط جدیدی شناسایی نشده است.
این یک نسخه به‌روز شده از مرور اصیل کاکرین است که در شماره 2، سال 2000 منتشر شد. دی‌هیدروکدئین (dihydrocodeine) یک ضد-درد اوپیوئیدی مصنوعی است که در اوایل دهه 1900 ساخته شد. ساختار و فارماکوکینتیک آن مشابه کدئین بوده و برای درمان دردهای پس از جراحی یا به عنوان ضد-سرفه استفاده می‌شود. ارزیابی اثربخشی نسبی و آسیب ناشی از درمان‌های مختلف اهمیت فزاینده‌ای پیدا می‌کند. اثربخشی نسبی دارو را می‌توان زمانی تعیین کرد که یک مسکّن با مداخله کنترل تحت شرایط بالینی مشابه مقایسه شود.
ارزیابی اثربخشی ضد-دردی و عوارض جانبی تک-دوز دی‌هیدروکدئین به صورت کمّی، در مقایسه با دارونما (placebo) در کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده، در مدیریت بالینی درد متوسط تا شدید پس از جراحی.
گزارش‌های منتشرشده از بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی (MEDLINE؛ EMBASE؛ CENTRAL، بانک اطلاعاتی تسکین درد آکسفورد (Oxford Pain Relief Database) در دسامبر 2007، جست‌وجوی اصلی در اکتبر 1999 انجام شد) شناسایی شدند. برای یافتن مطالعات بیشتر، فهرست منابع مطالعات بازیابی‌شده بررسی شدند.
معیارهای ورود: انتشار مقاله کامل، کارآزمایی بالینی، تخصیص تصادفی شرکت‌کنندگان به گروه‌های درمانی، طراحی دوسو-کور، شرکت‌کنندگان بزرگسال، درد پایه با شدت متوسط تا شدید، تجویز داروهای مورد مطالعه پس از جراحی، بازوهای درمانی شامل دی‌هیدروکدئین و دارونما و مصرف خوراکی یا تزریقی (عضلانی یا داخل-وریدی) داروهای مورد مطالعه.
جمع‌آوری و تجزیهوتحلیل داده‌ها: مجموع داده‌های شدت درد و تسکین درد در طول چهار تا شش ساعت استخراج شده و به اطلاعات دو-حالتی تبدیل شدند تا تعداد شرکت‌کنندگان را با حداقل 50% تسکین درد به دست آورند. این عدد برای محاسبه سود نسبی و تعداد افراد مورد نیاز برای درمان تا حصول منفعت (NNT) برای یک شرکت‌کننده که به حداقل 50% تسکین درد برسند، استفاده شد. داده‌های عوارض جانبی تک-دوز جمع‌آوری شده و برای محاسبه خطر نسبی و تعداد افراد مورد نیاز برای درمان تا رسیدن به یک آسیب (NNH) استفاده شدند.
پنجاه-دو گزارش در مرور اولیه به عنوان کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده احتمالی شناسایی شدند که دی‌هیدروکدئین را در درد پس از جراحی ارزیابی کردند. چهار گزارش معیارهای ورود را برآورده کردند؛ همگی دی‌هیدروکدئین خوراکی را ارزیابی کردند. سه گزارش (194 شرکت‌کننده) دی‌هیدروکدئین را با دارونما و یک مورد (120 شرکت‌کننده) دی‌هیدروکدئین (30 میلی‌گرم یا 60 میلی‌گرم) را با ایبوپروفن 400 میلی‌گرم مقایسه کردند. برای یک دوز منفرد از دی‌هیدروکدئین 30 میلی‌گرمی در مقایسه با دارونما در درد متوسط تا شدید پس از جراحی طی یک دوره چهار تا شش ساعته، NNT برای حداقل 50% تسکین درد 8.1 (95% فاصله اطمینان: 4.1 تا 540) بود. داده‌های تلفیقی نشان دادند که شرکت‌کنندگان با دی‌هیدروکدئین 30 میلی‌گرم نسبت به دارونما به‌طور قابل‌توجهی عوارض جانبی بیشتری را گزارش کردند. در مقایسه با ایبوپروفن 400 میلی‌گرم، دی‌هیدروکدئین 30 میلی‌گرم و 60 میلی‌گرم به‌طور قابل‌توجهی پائین‌تر بودند. هیچ مطالعه جدیدی برای این به‌روز‌‌رسانی یافت نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.