شواهد کافی برای نشان دادن تاثیر طولانی‌مدت استفاده از مهارکننده پروتئیناز آلفا-1 برای بیماری مزمن ریوی در نوزادان نارس (premature) وجود ندارد. التهاب ریه‌ها یکی از دلایل ابتلا به بیماری مزمن ریوی (CLD) در نوزادانی است که قبل از هفته 37 بارداری متولد می‌شوند. نوزادان مبتلا به CLD به اکسیژن بیشتری نیاز دارند و همچنین این بیماری ممکن است منجر به مشکلات جدی طولانی‌مدت شود. آسیب ریوی، ناشی از آزاد شدن آنزیم‌‌ها و سایر آنتی‌اکسیدان‌ها است زیرا نوزادان مبتلا به CLD سطح پایینی را از مهارکننده پروتئیناز آلفا-1 (a1P1) دارند، ماده‌ای که تخریب بافت ریه را متوقف می‌کند. نسخه دارویی AlP1 گاهی اوقات برای محافظت از ریه بیماران تجویز می‌شود. مرور کارآزمایی‌ها نشان داد که شواهد کافی برای نشان دادن تاثیرات طولانی‌مدت و مفید a1P1 وجود ندارد. انجام پژوهش‌های بیشتری مورد نیاز است.
تجویز پروفیلاکتیک a1PI، خطر ابتلا را به CLD در هفته‌های 36 يا پیامدهای بلندمدت نامطلوب تکاملی را در نوزادان پره‌ترم کاهش نداد.
التهاب پارانشیم ریوی یکی از مکانیسم‌های مهم دخیل در ابتلا به بیماری‌های مزمن ریوی (CLD) در نوزادان پره‌ترم است.
بررسی تاثیر مهارکننده پروتئیناز آلفا 1 (a1PI) در پیشگیری از ابتلای نوزادان پره‌ترم به بیماری مزمن ریوی (CLD).
ما بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کردیم: MEDLINE (از 1966 تا فوریه 2005)؛ EMBASE (از 1980 تا فوریه 2005)؛ CINAHL (از 1982 تا فوریه 2005)؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ کتابخانه کاکرین، شماره 1؛ 2005)؛ و چکیده مقالات به دست آمده از جلسات سالانه انجمن تحقیقات کودکان، انجمن کودکان آمریکا و انجمن‌های آکادمیک اطفال منتشر شده در مرکز پژوهش سلامت کودکان (از سال 1991 تا سال 2004). هیچ‌گونه محدودیت زبانی اعمال نشد.
جست‌وجوی الکترونیکی در سال 2010 به‌روزرسانی شد.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه-تصادفی‌سازی شده درباره تجویز a1PI در مقایسه با دارونما (placebo) یا عدم درمان طی هفته اول زندگی در نوزادان پره‌ترم.
گردآوری و تجزیهوتحلیل داده‌ها بر اساس روش‌های گروه مرور نوزادان در کاکرین (Cochrane Neonatal Review Group) انجام شد.
دو مطالعه واجد شرایط شناسایی شد. کیفیت روش‌شناسی مطالعات شناسایی شده خوب بود. یک مطالعه نوزادان را برای دریافت دارونما یا a1PI به میزان 60 میلی‌گرم/کیلوگرم/دوز برای چهار دوز تصادفی‌سازی کرد، در حالی که در مطالعه دوم همان محققان به بررسی اثربخشی رژیم دوزهای مختلف a1PI در مقایسه با دارونما پرداختند. تفاوت در خطر ابتلا به CLD در 36 هفته پس از قاعدگی در میان تمام نوزادان تصادفی‌سازی شده در هر دوزی از a1PI (RR تجمعی: 0.79؛ 95% CI؛ 0.44 تا 1.41) یا با دوز 60 میلی‌گرم/کیلوگرم/دوز برای چهار دوز در مقایسه با دارونما (RR تجمعی: 0.64؛ 95% CI؛ 0.35 تا 1.18) دارای اهمیت آماری نبود.
گرایشی به سمت کاهش خطر پیشرفت وابستگی به اکسیژن در سن 28 روزگی پست‌ناتال برای 60 میلی‌گرم/کیلوگرم/دوز برای چهار دوز از a1PI در مقایسه با دارونما وجود داشت. هنگامی که هر دوزی از a1PI ترکیب شدند، RR تجمعی دارای اهمیت آماری بود [RR: 0.80؛ (95% CI؛ 0.65 تا 0.98)؛ RD: -0.15؛ (95% CI؛ 0.29- تا 0.01-)].
درمان با a1PI خطر ابتلا به CLD و/یا مرگ‌ومیر را در سن 36 هفته پس از قاعدگی یا خطر ابتلا به ناهنجاری‌های بلندمدت تکامل سیستم عصبی را کاهش نداد. همچنین، تفاوت در سایر پارامترهای تنفسی مانند مدت زمان نیاز به اکسیژن یا حمایت تنفسی دارای اهمیت آماری نبود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.