بسیاری از افراد مبتلا به بیماری پارکینسون (Parkinson's disease) از اختلالات گفتاری رنج می‌برند. شایع‌ترین مشکلات گفتاری گزارش‌شده عبارتند از صدای ضعیف، خشن، صدای تودماغی یا یکنواخت، بیان غیردقیق کلمات، گفتار آهسته یا سریع، مشکل در شروع گفتار، اختلال استرس یا ریتم در گفتار، لکنت و لرزش. افراد مبتلا به این عارضه همچنین تمایل دارند نشانه‌های غیرکلامی کمتری را مانند استفاده از حالت چهره برای انتقال اطلاعات ارایه دهند. این ناتوانی‌ها با پیشرفت بیماری بیشتر شده و می‌توانند منجر به مشکلات جدی در برقراری ارتباط شوند.
این مطالعه مروری، مزایای یک شکل از گفتاردرمانی و زبان‌درمانی (speech and language therapy; SLT) را در مقابل دیگری برای افراد مبتلا به بیماری پارکینسون مقایسه می‌کند. کارآزمایی‌های مرتبط از طریق جست‌وجوهای الکترونیکی در 16 بانک اطلاعاتی متون علمی پزشکی، پایگاه‌های مختلف ثبت کارآزمایی‌های بالینی و بررسی فهرست منابع مطالعات شناسایی شده و مرورهای دیگر به دست آمدند.
فقط کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده در این مرور وارد شدند. اینها مطالعاتی هستند که در آنها دو گروه از بیماران با هم مقایسه شدند، هر گروه شکل متفاوتی را از SLT دریافت کردند، و بیماران به صورت تصادفی به گروه‌ها تقسیم شدند تا پتانسیل سوگیری (bias) را کاهش دهند.
شش کارآزمایی با مجموع 159 شرکت‌کننده پیدا شدند. روش‌های انجام مطالعات به قدری متفاوت بودند که انجام متاآنالیز نتایج ممکن نبود. با توجه به تعداد کم بیماران و نقص‌های روش‌شناسی (methodology) در این مطالعات، شواهد کافی برای حمایت از استفاده از یک شکل از SLT بر دیگری برای درمان مشکلات گفتاری در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون وجود ندارد.
با توجه به تعداد کم بیماران در این کارآزمایی‌ها، شواهد کافی برای حمایت یا رد اثربخشی هر نوعی از SLT نسبت به دیگری برای درمان مشکلات گفتاری در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون وجود ندارد.
بیماران مبتلا به پارکینسون (Parkinson's disease) معمولا از مشکلات گفتاری و صدا مانند اختلال در بیان و کاهش بلندی صدا رنج می‌برند. گفتاردرمانی و زبان‌درمانی (speech and language therapy; SLT) با هدف بهبود درک گفتار، با تکنیک‌های رفتاردرمانی یا ابزارهای کمکی انجام می‌شوند.
مقایسه اثربخشی و کارآمدی تکنیک‌های جدید SLT در مقابل رویکرد استاندارد SLT برای درمان مشکلات گفتاری ناشی از پارکینسون.
با انجام جست‌وجوهای الکترونیکی در بانک‌های اطلاعاتی متعدد از جمله CENTRAL؛ MEDLINE و CINAHL، همچنین جست‌وجوی دستی در خلاصه‌مقالات کنفرانس‌های مرتبط و بررسی فهرست منابع در مطالعات شناسایی‌شده و مرورهای دیگر، مطالعات مرتبط و منتشرشده را تا پیش از 11 ام اپریل 2011 شناسایی کردیم.
فقط کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) از مقایسه یک نوع گفتاردرمانی و زبان‌درمانی در برابر نوع دیگری از آن وارد شدند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج کرده و هرگونه اختلاف‌نظر را از طریق مباحثه برطرف کردند.
شش کارآزمایی با 159 بیمار معیارهای ورود را برآورده کردند. داده‌های یک کارآزمایی، به دلیل تغییر در تعداد بیماران و دیگری، به دلیل داده‌های ارایه شده در قالب غیرقابل استفاده، امکان آنالیز نداشتند. همه کارآزمایی‌ها معیارهای قابلیت فهم گفتار را در بیماران گزارش کردند، اما یک نتیجه معنی‌دار از نظر آماری فقط برای تست تشخیصی ریتم گزارش شد، که در مطالعه Lee Silverman Voice Treatment -LOUD (LSVT-LOUD) در مقابل نسخه اصلاح‌شده این درمان (LSVT-ARTIC) استفاده شد. در این مورد، تفاوت 12.5 امتیازی (95% فاصله اطمینان (CI): 22.2- تا 2.8-؛ P = 0.01) میان میانگین تغییرات به نفع گروه LSVT-LOUD برای یک نمونه گفتاری با Babble noise گزارش شد؛ این تفاوت برای دو وضعیت نویز اضافی که در آن نمونه‌های گفتاری مورد ارزیابی قرار گرفتند، بازتولید نشد. LSVT-LOUD نسبت به LSVT-ARTIC و تنفس‌درمانی (respiration therapy; RT) در بهبود بلندی صدا، با ایجاد تفاوت در خواندن یک متن نمونه به میزان 5.0 دسی‌بل (dB) (95% CI؛ 8.3- تا 1.7-؛ P = 0.003) و 5.5 دسی‌بل (95% CI؛ 3.4 تا 7.7؛ P < 0.00001) به ترتیب، و ایجاد تفاوت در گفتار مونولوگ به میزان 2.9 دسی‌بل (95% CI؛ 0.6 تا 5.2؛ P = 0.01) در مقابل RT، عملکرد بهتری را نشان داد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.