روش‌های ترمیم آسیب‌های وارد شده به عضلات مجرای خروجی لگن در پی پارگی حین زایمان طبیعی (واژینال) دشوار

عوامل خطر برای آسیب اسفنکتر مقعدی ناشی از زایمان عبارتند از برش خط میانی پرینه (اپیزیوتومی (episiotomy)) برای تسهیل زایمان، زایمان با کمک فورسپس (forceps) و قرارگیری سر نوزاد به‌صورت خلفی در لگن مادر (وضعیت اکسیپیتو-پوستریور (occipito-posterior)). اکثر زنان زایمان را بدون آسیب قابل توجه به پرینه یا مجرای خروج مدفوع پشت‌سر می‌گذارند. بااین‌حال، در حدود 1% تا 4% از زایمان‌ها، پارگی و آسیبی رخ می‌دهد که به مجرای مقعد و اسفنکتر مقعدی گسترش می‌یابد. این امر می‌تواند مشکلات قابل توجهی را برای برخی از این زنان، از نظر درد، رابطه جنسی دردناک و بی‌اختیاری مدفوع ایجاد کند. برای برخی از این زنان، بی‌اختیاری می‌تواند بسیار خجالت‌آور بوده و تاثیر قابل توجهی بر زندگی روزمره و روابط آنها بگذارد. این مرور از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده، دو تکنیک مختلف دوخت را مقایسه کرد، یکی در جایی که لبه‌های بافت‌ها روی هم قرار گرفتند و دیگری جایی که آنها از انتها به انتها (end-to-end) دوخته شدند. در شش کارآزمایی آنالیز شده، 588 زن حضور داشتند. این کارآزمایی‌ها کیفیت متوسطی داشتند و از نظر خصوصیات شرکت‌کنندگان، معیارهای پیامد مورد استفاده و نقاط زمانی که اندازه‌گیری شدند، متفاوت بودند. فقط سه کارآزمایی با 156 زن، داده‌های پیگیری 12 ماه را داشتند، که در آنها تکنیک همپوشانی (overlap technique) تا جایی که امکان‌پذیر بود، بلافاصله پس از زایمان انجام شد و به نظر می‌رسید در زمینه فوریت در دفع و بی‌اختیاری مدفوع نتایج بهتری داشت. برای بررسی دیدگاه‌ها و تجربیات زنان در مورد جراحی‌هایی که برای پیشگیری از مشکلات طولانی‌مدت انجام می‌شوند، انجام پژوهش‌های بیشتری ضروری است.