زخم های وریدی پا (که به صورت زخم‌های باز ظاهر می‌شوند) می‌توانند در اثر انسداد یا شکننده شدن وریدهای پا ایجاد شوند. فشرده‌سازی پا، با استفاده از بانداژ‌ها یا جوراب‌های فشارنده، می‌تواند به بهبودی اکثر زخم‌ها کمک کند. گاهی اوقات الکترومغناطیس درمانی نیز انجام می‌شود. الکترومغناطیس درمانی به صورت تابش اشعه یا گرما نیست، اما از یک میدان الکترومغناطیسی با هدف تحریک بهبودی زخم استفاده می‌کند. این مرور از کارآزمایی‌های بالینی به این نتیجه رسید که هیچ شواهدی با کیفیت بالا در دست نیست در مورد اینکه الکترومغناطیس درمانی به بهبودی زخم‌های وریدی پا سرعت می‌بخشد، و تاثیر آن نامشخص است.
مشخص نیست که الکترومغناطیس درمانی بر سرعت بهبود زخم‌های وریدی پا تاثیر می‌گذارد یا خیر. برای پاسخ به این سوال، به انجام تحقیقات بیشتری نیاز است.
ایجاد زخم در پا یک وضعیت شایع، مزمن و عودکننده است. شیوع تخمینی زخم پا در جمعیت بریتانیا 1.5 تا 3 مورد در هر 1000 نفر است. زخم‌های وریدی (که به آنها زخم‌های استاز (stasis) یا زخم‌های واریسی نیز گفته می‌شود) 80% تا 85% از همه زخم‌های پا را تشکیل می‌دهند. گاهی از الکترومغناطیس درمانی (electromagnetic therapy) به عنوان درمانی برای کمک به بهبود زخم‌های مزمن مانند زخم‌های وریدی پا استفاده می‌شود.
ارزیابی تاثیرات EMT بر بهبودی زخم‌های وریدی پا.
برای این چهارمین به‌روزرسانی، پایگاه ثبت تخصصی گروه زخم‌ها در کاکرین (جست‌وجو در 30 ژانویه 2015) و پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) ( کتابخانه کاکرین، 2014، شماره 12) را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) که EMT را با EMT ساختگی یا دیگر درمان‌ها مقایسه کردند.
از روش‌های استاندارد سازمان همکاری کاکرین (Cochrane Collaboration) استفاده شد. حداقل دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم نتایج جست‌وجو را بررسی کرده و گزارش‌های کاملی را از مطالعات بالقوه واجد شرایط برای ارزیابی بیشتر به دست آوردند. جزئیات مطالعات واجد شرایط را با استفاده از برگه استخراج داده‌ها استخراج و خلاصه کرده، و تلاش شد تا از طریق تماس با نویسندگان مطالعه، داده‌های ازدست‌رفته را به دست آوریم. نویسنده دوم مرور، داده‌های استخراج شده را بررسی کرده، و اختلاف‌نظرات پس از بحث میان نویسندگان مرور حل‌وفصل شدند.
سه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) با خطر پائین یا نامشخص سوگیری (bias)، که شامل 94 نفر بودند، در مرور اولیه گنجانده شدند؛ به‌روزرسانی‌های بعدی هیچ کارآزمایی جدیدی را شناسایی نکرد. همه کارآزمایی‌ها استفاده از EMT را با EMT ساختگی (sham-EMT) مقایسه کردند. به علت وجود ناهمگونی (heterogeneity) میان داده‌ها، انجام متاآنالیز امکان‌پذیر نبود. در دو کارآزمایی که نرخ بهبودی را گزارش کردند، یک کارآزمایی کوچک (44 شرکت‌کننده) نشان داد که زخم‌های بیشتری در گروه EMT نسبت به گروه EMT ساختگی بهبود یافتند، با این حال، این نتیجه برای فرضیات مختلف در مورد پیامدهای شرکت‌کنندگانی که در دوره پیگیری قابل دسترسی نبودند، قوی نبود. کارآزمایی دوم که تعداد زخم‌های بهبود یافته را گزارش کرد، تفاوت معنی‌داری را در میزان بهبودی نیافت. کارآزمایی سوم نیز کوچک بود (31 شرکت‌کننده) و کاهش قابل توجهی را در اندازه زخم در گروه EMT گزارش کرد، با این حال، این نتیجه ممکن است تحت تاثیر تفاوت‌ها در پروفایل‌های پیش‌آگهی گروه‌های درمان قرار گرفته باشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.