سوال مطالعه مروری: آیا استفاده از درمان با دیورتیک، در کاهش دوره نشانه‌ها، طول مدت بستری بودن در بیمارستان و دوره اکسیژن‌تراپی در شیرخواران ترم مبتلا به سندرم بالینی تاکی‌پنه گذرای نوزادی (transient tachypnoea of the newborn) موثر است؟
پیشینه: در نوزادان ترم کامل که با روش زایمان سزارین الکتیو متولد می‌شوند، شایع است که تنفس تند و سخت (تاکی‌پنه) داشته باشند و در 48 ساعت اول بعد از تولد به اکسیژن‌تراپی احتیاج پیدا کنند. این مشکل، که تاکی‌پنه گذرای نوزادی (transient tachypnoea of the newborn; TTN) خوانده می‌شود، عامل بیش از نیمی از موارد دیسترس تنفسی در نوزادان است. با وجود آنکه گذرا بوده و مشکلی جدی تلقی نمی‌شود، نوزاد نیاز به بستری در واحد مراقبت‌های ویژه نوزادان پیدا می‌کند، از مادر خود جدا می‌شود، ضمن آنکه استفاده از این منابع هزینه‌بر است. علت آسیب‌شناختی زمینه‌ساز TTN هنوز به خوبی شناخته شده نیست. آنچه بیش از بقیه به عنوان علت این نشانگان شناخته شده، تاخیر در جذب مایعات جنینی موجود در ریه، بعد از تولد است. تجویز داروهای دیورتیک مانند فوروزماید (furosemide) ممکن است در جذب این مایعات از ریه موثر باشند.
ویژگی‌های مطالعه: دو کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده شناسایی کردیم که در مجموع در 100 نوزاد شرکت‌کننده، با سن زیر هفت روز و سن بارداری زمان تولد 37 هفته یا بیشتر، تاثیر استفاده از فوروزماید خوراکی و وریدی را در برابر دارونما (placebo) یا عدم درمان مقایسه کرده بودند. هیچ کارآزمایی جدیدی برای ورود در نسخه به‌روز شده سال 2015 شناسایی نشد.
نتایج: هیچ یک از دو کارآزمایی، تاثیری با اهمیت آماری برای فوروزماید روی تاکی‌پنه گذرای نوزادی، پیرامون طول دوره نشانه‌ها یا طول مدت بستری بودن در بیمارستان نشان ندادند.
نتیجه‌گیری: استفاده از دیورتیک‌ها در درمان تاکی‌پنه گذرای نوزادی پیشنهاد نمی‌شود و بهتر است تا زمان فراهم آمدن داده بیشتر از استفاده از این درمان خودداری شود.
استفاده از دیورتیک‌ها در درمان تاکی‌پنه گذرای نوزادی پیشنهاد نمی‌شود و بهتر است تا زمان فراهم آمدن داده بیشتر از استفاده از این درمان خودداری شود. این یافته‌ها نشان می‌دهند یا فوروزماید در بازجذب محتویات ریه‌ها موثر نیست، یا آنکه عواملی ورای جذب تاخیر یافته مایعات از ریه در پیدایش تاکی‌پنه گذرای نوزادی نقش دارند. این سوال که تجویز فوروزماید برای نوزاد (یا حتی برای مادر پیش از انجام زایمان سزارین) در کاهش دوره نشانه‌های تاکی‌پنه گذرای نوزادی موثر است یا خیر، هم‌چنان باقی می‌ماند. با توجه به بالا بودن نرخ سزارین الکتیو، انجام کارآزمایی‌های بعدی نظیر این موارد بررسی شده، هنوز حائز ارزش است.
تاکی‌پنه گذرای نوزادی (transient tachypnoea of the newborn; TTN) حاصل پاک شدن تاخیری ریه است و از علل شایع بستری شدن نوزادان ترم کامل در بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان (NICU) به شمار می‌رود. این مشکل خصوصا در نوزادانی شایع است که از طریق زایمان سزارین الکتیو متولد شده‌اند. درمان مرسوم اکسیژن‌رسانی مناسب و در برخی موارد در همراهی با فشار مثبت مداوم راه هوایی (continuous positive airway pressure) است. بیشتر شیرخواران هم‌چنین تحت درمان آنتی‌بیوتیکی قرار می‌گیرند. تسریع در پاکسازی ریه از مایع ممکن است مدت نشانه‌ها را کوتاه کرده و باعث کاهش عوارض این بیماری شود.
تعیین آنکه استفاده از داروهای دیورتیک (diuretic) در کاهش مدت اکسیژن‌تراپی، نشانه‌های تنفسی و بستری شدن در بیمارستان در شیرخواران ترم دچار تاکی‌پنه تنفسی نوزادی، موثر است یا خیر.
جست‌وجوی به‌روز شده در سپتامبر 2015 در بانک‌های اطلاعاتی زیر انجام شد: پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ (کتابخانه کاکرین (The Cochrane Library)، شماره 9، 2015)؛ MEDLINE via Ovid؛ EMBASE؛ PubMed؛ CINAHL via Ovid.
برای این مرور، آن دسته از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه-تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را وارد کردیم که به مقایسه تاثیر استفاده از دیورتیک‌ها در مقابل دارونما (placebo) یا عدم درمان، در نوزادان با سن کمتر از هفت روز که در هفته 37 بارداری یا بعد از آن متولد شده و دچار تصویری بالینی از تاکی‌پنه گذرای نوزادی بودند، می‌پرداختند.
بر مبنای شیوه‌های پیشنهادی در آخرین کتابچه راهنمای کاکرین برای مرورهای سیستماتیک مداخلات (Cochrane Handbook of Systematic Reviews of Interventions) داده‌ها را استخراج و تجزیه‌وتحلیل کردیم. دو نویسنده مرور، کیفیت کارآزمایی را در هر نسخه خطی بالقوه واجد شرایط بررسی و دو نویسنده مرور داده‌ها را استخراج کردند.
مرور سیستماتیک قبلی ما، شامل دو کارآزمایی بود که در مجموع 100 نوزاد مبتلا به تاکی‌پنه گذرای نوزادی را به کار گرفته بودند (Wiswell 1985؛ Karabayir 2006). در جست‌وجوی به‌روز شده، هیچ کارآزمایی جدیدی یافت نشد. در کارآزمایی Wisswell 1985، تعداد 50 نوزاد برای دریافت فوروزماید (furosemide) خوراکی، (با دوز 2 میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن در زمان تشخیص و به دنبال آن یک دوز اضافی 1 میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن بعد از 12 ساعت در صورت تداوم تاکی‌پنه) یا دارونما تصادفی‌سازی شدند. در کارآزمایی Karabayir 2006 به صورت تصادفی 50 نوزاد به گروه‌های دریافت کننده فوروزماید داخل وریدی (2 میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن) یا یک دارونما با حجم مساوی از نرمال سالین تقسیم شده بودند. هیچ یک از دو کارآزمایی مذکور گزارشی از نیاز به حمایت تنفسی منتشر نکردند. هیچ یک از دو کارآزمایی تاثیری با اهمیت آماری برای فوروزماید بر تاکی‌پنه گذرای نوزادی، طول مدت بستری در بیمارستان یا طول دوره نشانه‌ها نشان ندادند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.