دندان‌های از دست رفته را می‌توان با ایمپلنت‌های دندانی جایگزین کرد. با این حال، نگه داشتن سالم لثه‌ها در اطراف ایمپلنت‌ها مهم است، چرا که آنها می‌توانند توسط پلاک دندانی و التهاب ناشی از آن، به صورت منفی تحت تاثیر قرار گیرند. پیشگیری از این امر، می‌تواند شامل تکنیک‌های تمیز کردن روزانه ایمپلنت توسط بیماران و تمیز کردن منظم توسط متخصصان دندانپزشکی باشد. دهان‌شویه‌های ضدباکتری ممکن است به کاهش پلاک و خونریزی در اطراف ایمپلنت‌های دندانی کمک کنند، اما هیچ شواهدی وجود ندارد که مسواک‌های برقی بهتر از مسواک‌های دستی باشند یا این که مسواک زدن با یک ژل یا خمیر دندان خاص بهتر از دیگری باشد. در میان درمان‌های حرفه‌ای تجویز شده هیچ شواهدی وجود ندارد که اسید فسفریک موثرتر از پوسته کردن و پولیش است، که کلرهگزیدین محصور در بخش داخلی ایمپلنت‌ها نسبت به محلول فیزیولوژیک یا یک آنتی‌بیوتیک موضعی که به صورت زیر مخاطی قرار داده می‌شوند، بهتر از ژل کلرهگزیدین هستند.
فقط شواهدی با کیفیت پائین وجود داشت که موثرترین مداخلات برای حفظ یا بهبود سلامت بافت‌های نرم اطراف ایمپلنت چه هستند. RCTهای واردشده دوره‌های پیگیری کوتاه‌مدت و موارد اندکی داشتند و اگرچه خطر سوگیری (bias) مطالعات پائین یا نامشخص بود، فقط کارآزمایی‌های تکی برای هر پیامد در دسترس بودند. هیچ شواهد قابل‌اعتمادی وجود نداشت که کدام رژیم‌های درمانی بیشترین اثربخشی را برای حفظ طولانی‌مدت دارند. این نباید به این معنا تعبیر شود که رژیم‌های درمانی نگهداری فعلی بی‌اثر هستند. شواهد ضعیفی وجود دارد که دهان‌شویه‌های ضدباکتری در کاهش پلاک و خونریزی حاشیه‌ای در اطراف ایمپلنت موثر هستند. باید RCTهای بیشتری در این زمینه انجام شوند. به‌طور خاص، یک نیاز قطعی برای انجام کارآزمایی‌هایی وجود دارد که برای پیدا کردن تفاوت‌های احتمالی، با استفاده از معیارهای پیامد اولیه و با پیگیری بسیار طولانی، قوی باشند. چنین کارآزمایی‌هایی باید براساس دستورالعمل‌های CONSORT؛ (www.consort-statement.org/) گزارش شوند.
تعیین یک درمان حمایتی موثر برای حفظ یا بهبود سلامت بافت نرم اطراف ایمپلنت‌های دندانی مهم است. راهبردهای درمانی متفاوتی پیشنهاد شده‌اند، اما مشخص نیست که کدام یک از بقیه موثرتر است.
بررسی اثرات مداخلات مختلف برای 1) نگهداری و 2) بهبود سلامت بافت نرم اطراف ایمپلنت‌های دندانی که در استخوان ادغام شده‌اند.
ما پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه سلامت دهان در کاکرین، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE و EMBASE را جست‌وجو کردیم. جست‌وجوی دستی شامل مجلات متعدد دندانپزشکی بود. ما کتابشناختی‌های کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) شناسایی شده و مقالات مروری مرتبط را برای مطالعات خارج از مجلات جست‌وجو شده به‌صورت دستی بررسی کردیم. ما به نویسندگان تمام RCTهای شناسایی‌شده، بیش از ۵۵ تولیدکننده‌های ایمپلنت دندانی و یک گروه بحث اینترنتی برای پیداکردن RCTهای منتشرنشده یا در حال انجام نامه نوشتیم. هیچ‌گونه محدودیت زبانی اعمال نشد. آخرین جست‌جوی الکترونیکی در تاریخ 2 ژوئن 2010 انجام شد.
همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده که به مقایسه عوامل یا مداخلات برای حفظ یا بهبود بافت‌های سالم در اطراف ایمپلنت‌های دندانی پرداخته بودند.
غربالگری مطالعات واجد شرایط، ارزیابی کیفیت روش‌شناسی کارآزمایی‌ها و استخراج داده‌ها به‌صورت تکراری و مستقل، توسط دو نویسنده مرور انجام شد. نتایج به‌صورت مدل‌های اثرات تصادفی با استفاده از تفاوت میانگین استاندارد شده برای پیامدهای پیوسته و خطر نسبی برای پیامدهای دو حالتی با 95% فواصل اطمینان (CI) بیان شدند.
پنج کارآزمایی به مقایسه مداخلات برای حفظ سلامت بافت نرم اطراف ایمپلنت‌ها و شش کارآزمایی بعدی به مقایسه مداخلات برای بهبود سلامت بافت نرمی پرداختند که در آن شواهدی از موکوزیت اطراف ایمپلنت وجود داشت. تفاوت‌های آماری معنی‌داری بین اثربخشی مسواک برقی با دستی برای حفظ یا بهبود سلامت بافت نرم وجود نداشت. تفاوت آماری معنی‌داری بین انواع مختلف عوامل آنتی‌باکتریال استفاده شده توسط خود فرد برای حفظ سلامت بافت نرم (ژل هیالورونیک اسید در مقایسه با ژل کلرهگزیدین، دهان‌شویه‌های آمین فلوراید/stannous فلوراید در مقایسه با دهانشویه کلرهگزیدین) و خمیردندان تری‌کلوسان در مقایسه با خمیر دندان سدیم فلوراید در بهبود سلامت بافت نرم وجود نداشت. با این حال، شست‌وشو با کلرهگزیدین در مقایسه با دهانشویه کلرهگزیدین، در کاهش نمرات پلاک و خونریزی حاشیه‌ای موثرتر بود و از نظر کاهش میانگین نمرات پلاک و نمرات خونریزی حاشیه‌ای، دهانشویه لیسترین (Listerine) به‌طور معنی‌داری بهتر از دارونما (placebo) بود. هنگامی که مداخله‌های تجویز شده توسط متخصصان دندانپزشکی مقایسه شدند، تفاوت معنی‌داری بین محلول‌های کلرهگزیدین و فیزیولوژیک برای شست‌وشو در مرحله دوم عمل جراحی به منظور حفظ سلامت بافت‌های نرم پیدا نشد. در بیماران مبتلا به موکوزیت اطراف ایمپلنت، دو کارآزمایی مداخلات انجام شده را توسط متخصصان دندانپزشکی مورد ارزیابی قرار دادند. بین دبریدمان مکانیکی و به دنبال آن، ژل ماينوسايکلين یا کلرهگزیدین یا بین دبریدمان با کورت تیتانیوم (titanium curette) در مقایسه با یک ابزار دبریدمان اولتراسونیک تفاوت آماری معنی‌داری وجود نداشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.