آنتاگونیست‌های اوپیوئید نوعی از داروها هستند که تاثیرات نارکوتیک‌هایی (narcotic) را مانند هروئین و مورفین کاهش داده و می‌توانند با مسدود کردن برخی از تاثیرات پاداش‌دهنده سیگار کشیدن، به کاهش اعتیاد به نیکوتین کمک کنند. این مرور، هشت کارآزمایی را درباره نالترکسون (naltrexone)، که یک آنتاگونیست اوپیوئیدی طولانی‌اثر است، شناسایی کرد. کارآزمایی‌ها شامل بیش از 1200 فرد سیگاری بودند. در نیمی از کارآزمایی‌ها به همه شرکت‌کنندگان درمان جایگزینی نیکوتین داده شد، و این موضوع را بررسی کردند که نالترکسون مزیت بیشتری داشت یا خیر. نالترکسون به‌تنهایی یا همراه با NRT، در مقایسه با دارونما (placebo)، در پایان درمان یا در مدت زمان شش ماه یا بیشتر پس‌از درمان، نسبتی از افراد را که سیگار کشیدن را ترک کردند، افزایش نداد. شواهد موجود نشان نمی‌دهد که آنتاگونیست‌های اوپیوئید مانند نالترکسون به ترک سیگار کمک می‌کنند.
بر اساس داده‌های حاصل از هشت کارآزمایی و بیش از 1200 فرد، شواهدی مبنی بر تاثیر نالترکسون به‌تنهایی یا به‌عنوان مکمل NRT بر پرهیز طولانی‌مدت از مصرف سیگار وجود نداشت، تخمین نقطه‌ای قویا عدم تاثیر را نشان داده و فواصل اطمینان نیز تاثیر مهم درمان را از نظر بالینی بعید می‌سازد. اگرچه کارآزمایی‌های بیشتر ممکن است فواصل اطمینان را محدودتر کنند، بعید به نظر می‌رسد که استفاده مناسبی از منابع باشد.
خواص تقویت‌کنندگی نیکوتین احتمالا از طریق آزاد شدن انتقال‌دهنده‌های عصبی مختلف، هم در سیستم عصبی مرکزی و هم به‌طور سیستمیک در بدن، ایجاد می‌شود. افرادی که سیگار می‌کشند، تاثیرات مثبتی را مانند لذت، برانگیختگی، و آرام‌سازی، همچنین تسکین عواطف منفی، تنش و اضطراب، گزارش می‌دهند. آنتاگونیست‌های اوپیوئید (نارکوتیک (narcotic)) به‌عنوان عوامل بالقوه برای کاهش تاثیرات پاداش‌دهندگی سیگار کشیدن توجه ویژه‌ای را بین محققان به خود جلب کرده‌اند.
ارزیابی کارآمدی آنتاگونیست‌های اوپیوئید در کمک به ترک طولانی‌مدت سیگار. این داروها عبارتند از نالوکسان (naloxone) و نالترکسون (naltrexone)، که یک آنتاگونیست اوپیوئیدی طولانی‌اثر است.
پایگاه ثبت تخصصی گروه اعتیاد به دخانیات در کاکرین را برای یافتن کارآزمایی‌های انجام‌شده در خصوص نالوکسان، نالترکسون و دیگر آنتاگونیست‌های اوپیوئیدی جست‌وجو کرده و در اپریل 2013 یک جست‌وجوی دیگر را در MEDLINE با استفاده از اصطلاحات «آنتاگونیست‌های نارکوتیک» و سیگار کشیدن انجام دادیم. همچنین، در جایی که امکان‌پذیر بود، برای کسب اطلاعات در مورد مطالعات منتشرنشده، با محققین تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای را برای ورود به این مرور در نظر گرفتیم که آنتاگونیست‌های اوپیوئید را با دارونما (placebo) یا یک کنترل درمانی جایگزین برای ترک سیگار مقایسه کردند. فقط آن دسته از کارآزمایی‌ها را در متاآنالیز وارد کردیم که داده‌های مربوط به پرهیز از مصرف سیگار (abstinence) را حداقل به مدت شش ماه گزارش کردند. همچنین برای اهداف توصیفی، نتایج حاصل از مطالعات کوتاه‌‌مدت مبتنی بر آزمایشگاه را در خصوص آنتاگونیست‌های اوپیوئید مرور کردیم که برای ارزیابی متغیرهایی با واسطه روانی-بیولوژیکی مرتبط با وابستگی به نیکوتین طراحی شدند.
داده‌های مربوط به جمعیت مطالعه، ماهیت درمان دارویی، معیارهای پیامد، روش تصادفی‌سازی، و کامل شدن دوره پیگیری را دوبار استخراج کردیم. معیار پیامد اصلی، پرهیز از مصرف سیگار پس‌از حداقل شش ماه پیگیری در بیمارانی بود که در ابتدای مطالعه سیگاری بودند. پرهیز در پایان درمان به‌عنوان پیامد ثانویه در نظر گرفته شد. در صورت امکان، پرهیز تاییدشده را بر اساس سطح کوتینین (cotinine) یا مونوکسیدکربن استخراج کردیم. در جایی که اقتضا می‌کرد، با استفاده از مدل اثر ثابت (fixed-effect model) منتل-هنزل (Mantel-Haenszel)، خطرات نسبی را تجمیع کرده و متاآنالیز را انجام دادیم.
هشت کارآزمایی درباره نالترکسون، با معیارهای ورود برای متاآنالیز ترک طولانی‌مدت سیگار مطابقت داشتند. در یک کارآزمایی از طراحی فاکتوریل (factorial) استفاده شد، بنابراین پنج کارآزمایی نالترکسون را در مقایسه با دارونما و چهار کارآزمایی نالترکسون به‌علاوه درمان جایگزینی نیکوتین (nicotine replacement therapy; NRT) را در مقایسه با دارونما به‌علاوه NRT مقایسه کردند. نتایج 250 شرکت‌کننده در یک کارآزمایی طولانی‌مدت هنوز منتشر نشده‌اند. هیچ تفاوت معنی‌داری میان نالترکسون و دارونما (خطر نسبی (RR): 1.00؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.66 تا 1.51؛ 445 شرکت‌کننده)، یا میان نالترکسون و دارونما به‌عنوان مکمل NRT (RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.70 تا 1.30؛ 768 شرکت‌کننده) مشاهده نشد. زمانی‌که هر هشت کارآزمایی با هم تجمیع ، تخمین‌ها نیز مشابه بودند (RR: 0.97؛ 95% CI؛ 0.76 تا 1.24؛ 1213 شرکت‌کننده). همچنین در آنالیزهای ثانویه پرهیز در پایان درمان، هیچ شواهدی مبنی بر تاثیر زودهنگام درمان به دست نیامد (RR: 1.03؛ 95% CI؛ 0.88 تا 1.22؛ 1213 شرکت‌کننده). هیچ‌یک از کارآزمایی‌های انجام‌شده روی نالوکسان یا بوپرنورفین (buprenorphine)، پیامدهای پرهیز از سیگار کشیدن را گزارش نکردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.