بیست و سه کارآزمایی با مجموع 3685 شرکت‌کننده در این مرور گنجانده شدند، یک کارآزمایی دارای طراحی متقاطع (cross-over) و 22 کارآزمایی دیگر دارای طراحی گروه موازی (parallel group) بودند. طول مدت پیگیری از دو تا 52 هفته متغیر بود. به‌طور کلی ابعاد این کارآزمایی‌ها کوچک و از کیفیت روش‌شناسی (methodology) ضعیفی برخوردار بودند. 

در طول درمان، بهبود نشانه میان شرکت‌کنندگانی که داروهای آنتی‌کولینرژیک مصرف ‌کردند، در مقایسه با تمرین مثانه در هفت کارآزمایی کوچک، بیشتر دیده شد (73/174، 42% در برابر 98/172، 57% بهبود نیافتند: خطر نسبی (RR): 0.74؛ 95% فاصله اطمینان: 0.61 تا 0.91 ). در سه کارآزمایی کوچک، افزودن داروهای آنتی‌کولینرژیک به تمرین مثانه نسبت به تمرین مثانه به تنهایی با بهبود بیشتری همراه بود (23/85، 27% در برابر 37/79، 47% بهبود نیافتند: خطر نسبی (RR): 0.57؛ 95% فاصله اطمینان: 0.38 تا 0.88). با این حال، در سه کارآزمایی چندان مشخص نبود که آنتی‌کولینرژیک همراه با تمرین مثانه بهتر از آنتی‌کولینرژیک به تنهایی بود یا خیر (برای مثال، 74/296، 25% در برابر 95/306، 31% بهبود نیافتند: خطر نسبی (RR): 0.80؛ 95% فاصله اطمینان: 0.62 تا 1.04). اطلاعات دیگر در مورد اینکه ترکیب استراتژی‌های اصلاح رفتار با یک آنتی‌کولینرژیک بهتر از آنتی‌کولینرژیک به تنهایی است یا خیر، اندک و نامطمئن (inconclusive) بودند. به‌طور مشابه، مشخص نبود که این استراتژی‌های پیچیده به تنهایی بهتر از آنتی‌کولینرژیک‌ها به تنهایی بودند یا خیر.

در این مرور، هفت کارآزمایی کوچک شناسایی شدند که یک آنتی‌کولینرژیک را با انواع مختلف روش‌های تحریک الکتریکی مانند تحریک الکتریکی داخل واژینال (Intravaginal Electrical Stimulation; IES)، تحریک الکتریکی عصب از راه پوست (transcutaneous electrical nerve stimulation; TENS)، سیستم تحریک اعصاب حسی آوَران استولر (Stoller Afferent Nerve Stimulation System; SANS) و تحریک عصب تیبیال خلفی از راه پوست (percutaneous posterior tibial nerve stimulation; PTNS) مقایسه کردند. در سه کارآزمایی کوچک، نرخ بهبود ذهنی به نفع گروه تحریک الکتریکی بود (54% با آنتی‌کولینرژیک در برابر 28/86، 33% با تحریک الکتریکی بهبود نیافتند: خطر نسبی (RR): 0.64؛ 95% فاصله اطمینان: 1.15 تا 2.34). با این حال، این یافته فقط برای یک نوع تحریک، تحریک عصب تیبیال خلفی از راه پوست، از اهمیت آماری برخوردار بود (خطر نسبی (RR): 2.21؛ 95% فاصله اطمینان: 1.13 تا 4.33)، و با تفاوت‌های قابل‌توجه در بهبودی، تکرر ادرار، فوریت دفع، شب‌ادراری، اپیزودهای بی‌اختیاری یا کیفیت زندگی تایید نشد.

شایع‌ترین عوارض جانبی گزارش شده با آنتی‌کولینرژیک‌ها، خشکی دهان بود، اگرچه این امر لزوما منجر به قطع درمان نشد. برای همه مقایسه‌ها، داده‌های اندکی برای مقایسه نشانه‌ها یا عوارض جانبی پس از پایان درمان وجود داشت. با این حال، بعید است که تاثیرات آنتی‌کولینرژیک‌ها پس از قطع درمان باقی بماند.