سندرم کارپال تانل در اثر فشرده شدن عصب مدین (median nerve) در مچ دست ایجاد می‌شود، که به درد خفیف تا شدید و سوزن سوزن شدن دست می‌انجامد. دیگر مرورهای کاکرین نشان می‌دهند که از جراحی رفع فشار عصبی و استروئیدها سود می‌برند. این مرور انجام‌شده روی دیگر درمان‌های غیرجراحی، شواهدی را مبنی بر فواید کوتاه‌مدت استروئیدهای خوراکی، بستن آتل/بریس‌های دست، اولتراسوند، یوگا و حرکت استخوان‌های کارپل (حرکت استخوان‌ها و بافت‌ها در مچ دست)، و تزریق انسولین و استروئید در افراد مبتلا به دیابت، پیدا کرد. شواهد در مورد صفحه کلیدهای ارگونومیک و ویتامین B6 نامشخص است، در حالی که کارآزمایی‌ها تاکنون نشان نداده‌اند که دیورتیک‌ها، داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی، مگنت، طب سوزنی لیزری، ورزش یا کایروپراکتیک سودمند هستند.
شواهد فعلی، فواید کوتاه‌مدت قابل توجهی را از استروئیدهای خوراکی، بستن آتل، اولتراسوند، یوگا و حرکت استخوان کارپال نشان می‌دهد. دیگر درمان‌های غیرجراحی سود قابل توجهی را ایجاد نمی‌کنند. انجام کارآزمایی‌های بیشتری برای مقایسه درمان‌ها و تعیین مدت زمان مزیت ناشی از درمان، مورد نیاز است.
درمان غیرجراحی برای سندرم کارپال تانل (carpal tunnel syndrome) اغلب برای بیمارانی ارائه می‌شود که نشانه‌های خفیف تا متوسط دارند. اثربخشی و طول مدت مزیت به دست آمده از درمان غیرجراحی برای سندرم کارپال تانل ناشناخته باقی مانده است.
ارزیابی اثربخشی درمان غیرجراحی (به غیر از تزریق استروئید) برای سندرم کارپال تانل در مقابل دارونما (placebo) یا دیگر مداخلات کنترلی غیرجراحی در بهبود پیامد بالینی.
پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماری‌های عصبی‌عضلانی در کاکرین (جست‌وجو تا مارچ 2002)، MEDLINE (جست‌وجو از ژانویه 1966 تا 7 فوریه 2001)، EMBASE (جست‌وجو از ژانویه 1980 تا مارچ 2002)، CINAHL (جست‌وجو از ژانویه 1983 تا دسامبر 2001)، AMED (جست‌وجو از 1984 تا ژانویه 2002)، Current Contents (ژانویه 1993 تا مارچ 2002)، PEDro و فهرست منابع مقالات را جست‌وجو کردیم.
مطالعات تصادفی‌سازی شده یا شبه-تصادفی‌سازی شده، به هر زبانی، با مشارکت بیماران مبتلا به سندرم کارپال تانل که پیش از این تحت جراحی قرار نگرفته بودند. تمام درمان‌های غیرجراحی را به غیر از تزریق موضعی استروئید در نظر گرفتیم. معیار پیامد اولیه، بهبود نشانه‌های بالینی پس از حداقل سه ماه پس از پایان درمان بود.
سه نویسنده به‌طور مستقل از هم مطالعات را انتخاب کردند. دو نویسنده مرور، داده‌ها را به صورت مستقل از هم استخراج کردند. مطالعات از نظر کیفیت کلی، رتبه‌بندی شدند. نسبت خطر (relative risk) و تفاوت میانگین وزن‌دهی‌شده با 95% فاصله اطمینان برای پیامدهای اولیه و ثانویه در هر کارآزمایی محاسبه شدند. نتایج کارآزمایی‌های همگون از نظر بالینی و آماری، برای ارائه تخمین‌هایی از اثربخشی درمان‌های غیرجراحی ادغام شدند.
بیست و یک کارآزمایی با مجموع 884 شرکت‌کننده وارد شدند. استفاده از بریس دست (hand brace) نشانه‌ها (تفاوت میانگین وزن‌دهی‌شده (WMD): 1.07-؛ 95% CI؛ 1.29- تا 0.85-) و عملکرد (WMD: -0.55؛ 95% CI؛ 0.82- تا 0.28-) را پس از چهار هفته به‌طور قابل توجهی بهبود بخشید. در آنالیز داده‌های تجمیع‌شده از دو کارآزمایی (63 شرکت‌کننده) درمان اولتراسوند به مدت دو هفته، سودمندی قابل توجهی نداشت. با این حال، یک کارآزمایی بهبودی قابل توجهی را در نشانه‌ها پس از هفت هفته درمان با اولتراسوند نشان داد (WMD: -0.99؛ 95% CI؛ 1.77- تا 0.21-) که تا شش ماه حفظ شد (WMD: -1.86؛ 95% CI؛ 2.67- تا 1.05-). چهار کارآزمایی شامل 193 نفر، داروهای خوراکی مختلف (استروئیدها، دیورتیک‌ها، داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی) را در مقابل دارونما مورد بررسی قرار دادند. داده‌های تجمیع‌شده برای درمان دو هفته‌ای با استروئید خوراکی در مقایسه با دارونما بهبودی قابل توجهی را در نشانه‌ها نشان داد (WMD: -7.23؛ 95% CI؛ 10.31- تا 4.14-). یک کارآزمایی نیز بهبودی را پس از چهار هفته نشان داد (WMD: -10.8؛ 95% CI؛ 15.26- تا 6.34-). دیورتیک‌ها یا داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی در مقایسه با دارونما، فواید قابل توجهی را نشان ندادند. در دو کارآزمایی با مشارکت 50 بیمار، ویتامین B6 نشانه‌های کلی را به‌طور قابل توجهی بهبود نبخشید. در یک کارآزمایی که شامل 51 بیمار بود، یوگا در مقایسه با آتل مچ دست درد را به‌طور قابل توجهی پس از هشت هفته کاهش داد (WMD: -1.40؛ 95% CI؛ 2.73- تا 0.07-). در یک کارآزمایی که شامل 21 بیمار بود، تحرک استخوان کارپال در مقایسه با عدم درمان، نشانه‌ها را پس از سه هفته به‌طور قابل توجهی بهبود بخشید (WMD: -1.43؛ 95% CI؛ 2.19- تا 0.67-). در یک کارآزمایی که شامل 50 فرد مبتلا به دیابت بود، تزریق استروئید و انسولین در مقایسه با تزریق استروئید و دارونما طی هشت هفته نشانه‌ها را به‌طور قابل توجهی بهبود بخشید. دو کارآزمایی شامل 105 بیمار، صفحه کلیدهای ارگونومیک (ergonomic keyboard) را در مقابل کنترل مقایسه کرده و نتایج مبهمی را برای درد و عملکرد نشان دادند. کارآزمایی‌های درمان با مگنت (magnet therapy)، طب سوزنی لیزری، ورزش یا مراقبت‌های کایروپراکتیک (chiropractic) در مقایسه با دارونما یا کنترل، مزایایی را برای بهبود نشانه‌ها نشان ندادند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.