برای نشان دادن بهترین راه برای کمک به زنان باردار و نوزادان هنگام جدا شدن جفت (placental abruption)، هیچ شواهدی از کارآزمایی‌ها وجود ندارد.
جفت توسط بند ناف به نوزاد، و به داخل رحم متصل می‌شود. اگر جفت پیش از تولد نوزاد شروع به جدا شدن از رحم کند، به آن جداشدگی جفت گفته می‌شود. این وضعیت می‌تواند ناشی از یک مشکل پزشکی یا ضربه فیزیکی باشد، که به سرعت برای زنان و نوزادان خطرناک و تهدیدکننده زندگی شده، و قابل ترمیم نیست. نوزاد ممکن است نیاز به زایمان فوری داشته باشد، در صورت زنده بودن با سزارین، و اگر نوزاد مرده باشد، اغلب از طریق واژینال به دنیا بیاید. درمان‌های کمکی شامل تسکین درد، تزریق خون و نظارت هستند. با این حال، این مرور هیچ کارآزمایی را برای نشان دادن بهترین درمان‌ها پیدا نکرد.
مدیریت بالینی جداشدگی جفت باید بر دانشی تکیه کند غیر از آنچه که از طریق کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده به دست آمده است.
جدا شدن جفت (placental abruption) یکی از علل مهم مرگ‌ومیر و عوارض مادر و جنین است.
ارزیابی اثربخشی و بی‌خطری (safety) هر نوع مداخله برای مراقبت از زنان و/یا نوزادان آنها پس از تشخیص پارگی جفت.
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین را جست‌وجو کردیم (16 دسامبر 2011).
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده و «کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی شده» که پیامدهای معنی‌دار از نظر بالینی را گزارش کرده و نتایج را بر اساس قصد درمان (intention-to-treat; ITT) ارایه می‌دهند.
اگر کارآزمایی‌های واجد شرایط شناسایی می‌شدند، داده‌ها توسط نویسندگان مرور از همه مطالعات به صورت کورسازی نشده استخراج می‌شدند.
هیچ مطالعه‌ای شناسایی نشد که معیارهای ورود را داشته باشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.